©

სულ სხვა რაღაცის დაწერას ვაპირებდი. იმის, რაც გროვდება უკვე რამენიმე დღეა და მეტი, თავში. იმის, რომ ასე კარგად თავი დიდი ხანია არ მიგრძვნია, როგორც ბოლო დროს ვგრძნობ და ამ სიმშვიდეზე და სილაღეზე, ასევე მოვლენებზე. და დავწერ კიდეც წასვლამდე. უბრალოდ ახლა თემიდან უნდა გადავუხვიო. რაღაც типа სპეც-გამოშვება თავი დავანებოთ იმას, სად და რამდენი ვიბოდიალე დღეს, რა ვიყიდე, სად ვიჯექი, ვის შევხვდი, ვისთან ვიყავი და ა.შ. იმას, რომ ძალიან დავიღალე დღის ბოლოს და მოკლედ, ცოტა სენტიმენტალური პოსტი გამოვა. საერთოდ, ვთვლი, რომ თითქოს ემოციურად გავზერელდი ბოლო დროს. შეიძლება არასწორ ფორმულირებას ვაკეთებ. ანუ არ მეტირება მაგალითად ფილმებზე, რომლებზეც ტირიან, არ ვიგრუზები, არაფერზე მეშლება ნერვები. პრინციპში კი არ გავზერელდი, უბრალოდ კარგად ვარ :)))) ხოდა. დღეს "პლაშჩადკაზე" გასულს მეზობელმა ამომხედა ქვედა სართულიდან და მითხრა - დედას და მამას უთხარი, კოტე მოკვდაო. ვისაც წაკითხული გაქვთ ჩემი "ბატონო ვასო თქვენზე ამბობენ ლიფტში გაიჭედაო" - იქ მყავს ნახსენები მეზობელი, არა მოხუცი, მაგრა

ჩემს კომპს იცით რა ემართება პერიოდულად? აი "უჟასებში" რომ არის ხოლმე, და არა მარტო "უჟასებში". მიხვდებით, რა ფილმსაც ვგულისხმობ, ცოტა ქვემოთ რომ ჩახვალთ, მიხვდებით :) მოკლედ, უცებ გადაირევა ხოლმე, და ფანჯარას, რომლის გახსნაც ცალკე tab-ში მინდოდა და ისიც მხოლოდ ერთხელ, ხსნის ენით აუწერელი ოდენობით, თან in new windows... და ეს არ მთავრდება, ეკრანი ივსება და ივსება, გამოდის და გამოდის ახალი ფანჯრები, ფარავს ერთმანეთს, ქვემოთ პანელზე ადგილი აღარ არის, ლამის ეკრანიდან მაგიდაზე გადაცვივდეს ფანჯრები.... და ეს ყველაფერი მაგონებს: sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam sam

მშვენიერია, დილიდან ხელოსნების გარემოცვაში, შემდეგ ქავთარაძის და შემდეგ ჩვეულებრივ ბაზრობაზე რომ აღმოჩნდები კარგი, ხელოსნების და მჟონავი მილის ამბავი ახალ სახლში მალე მოგვარდა და გადაბარდა საჭირო პირს მერე "ქავთარაძის ბაზრობა"ზე აღმოვჩნდი საშხაპე მილით/შლანგით (თუ რა ქვია) ხელში, რომელიც წყალს ასხამდა. ახალი უნდა მეყიდა. აქაც ძალიან კარგად წარიმართა ყველაფერი. ჭაღარა გამყიდველი ხელმარჯვე ოსტატიც აღმოჩნდა და თან პატიოსანი. სანამ "შემომასაღებდა" რამეს, მკითხა, რა სჭირდა შხაპს, შლანგი გამომართვა, შეამოწმა და დაადგინა, რომ არსაიდანაც არ ასხამს. მერე სავარაუდო მიზეზიც მითხრა, პატარა რეზინებიც ჩამიდო პარკში და ასე გაღიმებული გამომიშვა უკან. ეს - კარგი. მერე დავიწყე შრომის წიგნაკზე ზრუნვა. ჩემდა გასაკვირად ერთ პატარა საკანცელარიო მაღაზიაში აღმოაჩნდათ, მაგრამ, რა თქმა უნდა, ახალი ვერსია. რომელიც რამდენიმე დღის წინ უკვე შევიძინე ბაზრობაზე. ახლა კი ძველს ვეძებდი, რომელიც მაშინ ფულის უქონლობის და მისი შედარებით სიძვირის გამო ვერ შევიძინე. და რად მინდა ორივე? არ ვიცი. მგონია რო

აი, ასეთი საწოლი უნდა შევუკვეთო ჩემი ახალი ოთახისთვის. გამიკეთებენ?

Спасибо, Сэмюэл Коэн и прочие гуманисты, За вашу новую американскую «игрушку» — Не ту, которой играют дети, А ту, которая играет детьми, Пока не останется ни одного ребенка… Евгений Евтушенко. Мама и нейтронная бомба ვკითხულობ წიგნს, რომელიც, ზუსტად მახსოვს, რომ თავის დროზე დავიწყე და ბოლომდე არ წავიკითხე, მალევე შევჩერდი. რამდენიმე დღის წინ გამახსენდა. ან შეიძლება თვალში მომხვდა. ან შეიძლება მორიგი დგომის დროს თაროების წინ, როცა დგახარ და ფიქრობ, რომ რაღაც გინდა წაიკითხო, და არ იცი რა და ამ საკმაოდ დიდი ბიბლიოთეკიდან ბევრი წაკითხული გაქვს და ბევრის წაკითხვის სურვილი არ გაქვს და ალბათ არც არასოდეს გექნება. ეს ისეთი გრძნობაა, როცა გშია, და არ იცი რა გშია. არ იცი რისი ჭამა გინდა, არა და ნებისმიერი რაღაცის - არა, ეს ზუსტად იცი. ხოდა ამ დროს მომხვდა თვალში თუ ხელში. ალბათ 1-2 წლის წინ ვიყიდე. სამწუხაროდ თარიღი არ მიმიწერია. ქუჩაში ვიყიდე, ძველი წიგნებით მოვაჭრე ინტელექტუალთან. მახსოვს, რომ ძალიან გამეხარდა ამ გვარის დანახვა. და ძალიან მომინდა წაკითხვა. თვითონ ეს წიგნი - არ ვიცოდი. მოკლედ,

მორიგი გაუგებრობების თავიდან ასაცილებლად კიდევ ერთხელ და უკანასკნელად შევეხები ყოფილი სამსახურის თემას და "გავაიასნებ" დეტალებს: "სარკე"-დან მე და თამუნა (თათა) შოშიტაიშვილი, ჩემი მეგობარი და თანამშრომელი/თანამებრძლოლი ერთდროულად და საკუთარი ნებითა და გადაწყვეტილებით, ყოველგვარი ექსცესების და კონფლიქტის გარეშე მშვდად წამოვედით. ანუ ჩვენ "სარკე"ში აღარ ვმუშაობთ! და საერთოდ არსადაც არ ვმუშაობთ ახლა. ეს იყო ზოგადი მიმოხილვა. ახლა - ცალ-ცალკე მოკლედ მე - პირადად ვუსაქმურობ და ვისვენებ. მალე დავიწყებ ფიქრს, რა ვაკეთო მომავალში. ჯერ ფიქრიც კი არ დამიწყია. სამსახურს აქტიურად არ ვეძებ და საერთოდ არ ვეძებ ჯერ. არც ვნერვიულობ. ჯერ სხვა სფეროებში და სხვა დეტალები მაქვს მოსაგვარებელი თუ უბრალოდ მისახედი. იგივე საქმის კეთებას აღარ ვაპირებ. სხვა - ვნახოთ. დრო გვიჩვენებს. ვნახოთ რა გამოჩნდება და ვინ რას შემომთავაზებს ან რა გზას ავირჩევ და ა.შ. თამუნა - როგორც ყველა ნორმალური ადამიანი, არ იტყვის უარს კარგ სამსახურზე. ჩემგან განსხვევებით - ეძებს, რამდენადაც ვიცი. თუმცა ასე

ზაფხულია და ენით აუწერლად ცხელა (განსაკუთრებით ბოლო ორი დღეა და რომ ბოლო 2 ღამეა სრული სასოწარკვეთილება მეუფლება იმის წარმოდგენაზეც კი, რომ ოდესმე უნდა დავწვე ლოგინში... ამ სიცხეში და მერე მაინც ვწვები და არ ვიცი როგორ, მაგრამ მეძინება. კითხვა მშველის. წიგნი მივარდება ხელიდან, ან ხელი მივარდება წიგნზე და მეორე ხელი ავტომატურად აქრობს "ნაჩნიკს". წამის მეათასედიც და... სადღაც ვარ უკვე, სხვა სამყაროში. და უკვე ყოველ დილით წინა დილაზე 1 საათით ადრე მეღვიძება. შუადღის სამ საათზე გაღვიძებით დავიწყე დასვენების პირველი დღეები და დღეს უკვე 9-ის ნახევარზე დავასწარი მაღვიძარას. ხო, ნუ დილით წასასვლელი ვიყავი. მერე რა, რომ შაბათია?! ჩემთვის ახლა სულ შაბათია ისედაც. ასე თუ გაგრძელდა, მალე დაძინებიდან 1 საათში გავიღვიძებ, მერე - 1 წუთში და ბოლოს ალბათ სულ აღარ დამჭირდება ძილი. გეომეტრიული პროგრესით ზრდადი სიფხიზლის სინდრომი დაერქმევა ამას. სიცხის ფონზე, ესეც. ) ?! ზაფხული და ეს (/ასეთი) ფილმ (/ებ) ი არაჩვეულებრივად კარგ ხასიათზე მაყენებს. აი, ახლაც :) (სანამ წავიდოდნენ, ერთ-ერთ მეგობარს

ვჭრით და ვიბარ... უკაცრავად! ვყიდით და ვწვავთ წიგნებს! 451 ფარენჰეიტზე. გადავდივართ ახალ ბინაში, ფართით უფრო მცირეში და შესაბამისად დადგა მწვავე საკითხი იმისა, თუ სად უნდა წავიღოთ ყველაფერი ის, რაც აქ თავსდებოდა (აქ - ადგილი ბევრია, საკმაოდ და შეიძლება მეტადაც...) ეს ყველაფერია ავეჯი, ჭურჭელი და... წიგნები. პირველ ორს დაახლოებით მოეძებნა გამოსავალი და აი წიგნებს, რომელიც 3-4 თაობის მოგროვილია, ყველა სფეროში და ყველა ენაზე, მგონი... მე მშობლებს ვთავაზობ - დავწვათ! ბრედბერის გადავიშლი წინ, როგორც კულინარიული რეცეპტების წიგნს და მის მიხედვით ვიხელმძღვანელებ. როგორია? მოკლედ, 3 კარადა და ბევრი თარო დაიცალა დილიდან. ყველგან ფურცლები, ძველი წიგნების, ყველგან ყდები, ყველა მაგიდაზე წიგნები და მტვერი. თავის დროზე რამდენი სამედიცინო უკვე გამოუსადეგარი ლიტერატურა მიეცა ისტორიის (და ალბათ არა მარტო ისტორიის) სანაგვეს მოკლედ, გადავახარისხეთ (არც თუ ისე მარტივად. ეს მინდა! ეს არ გადააგდოთ! ეს გადააგდეთ! ეს დაწვით! ეს გაყიდეთ! ამას ვინ წაიკითხავს! ეს მიყვარს! ამას ვერ ვიტან და ა.შ...) დასატოვებელი, მ

დააჭირეთ, დასვენება-უსაქმურობის რეჟიმი როცა მოგბეზრდებათ :)

რა უცნაურია, თითქმის 2 კვირაა უკვე ყველგან "Game over" მაქვს დაყენებული სტატუსად, ან თუ სტატუსად არა, ისე მაინც მაქვს სადმე მინიშნებულ-მიწერილი და აქ როგორ გამომრჩა?! :) ხო, თითქმის კი არა, ზუსტად 2 კვირა გამოდის! :)))) თავისუფლებაააა ისე არ მოდიიიიიის თავისუფლებაააა ლომთა ხვეეედრიააა :)))))))))))))))) მე ხომ თან ლომი ვარ, ჰოროსკოპით ჰარც :)))) მოკლედ ვიტყვი, რომ ძალიან მაგარია! ძალიან, თავის უფლება! განსაკუთრებით მზიან ზაფხულში! :)

ვინაიდან და რადგანაც ბოლო თითქმის ერთი წელი ბანკში ანგარიში აღარ მქონდა და help us-ს ხელზე ვიღებდი, ბოლო რამდენიმე თვე კი финансы пели романсы და ახლა საერთოდ აღარ ვმუშაობ და free as a bird ვარ, შესაბამისად კიდევ დიდხანს ალბათ ვერ შევიძენ Flickr -ზე Pro Account-ს, რომელიც უკვე აუცილებელი მოთხოვნა გახდა, რადგან უკვე ამოვწურე ჩვეულებრივი მოკვდავის ლიმიტი და შემომითვალეს, დროა გენიცალე შეიძინოო :) სულ რაღაც ამდენად და ამდენადო :) ხოდა მოკლედ, ვეღარ ვდებ ფოტოებს იქ, ყოველ შემთხვევაში ჯერ-ჯერობით და გადავწყვიტე ძალიან თუ მომინდება, გამოსავალი ბლოგზე ვეძიო და აქ დავდო that so :D არ შემიძლია არ დავდო ეს ფოტო. ბოლო დღეს გადავიღე სამსახურში, lunch-ის დროს. სუფთა მულწიკის გმირივით არის ეს ფისო. თვალები რომ უფართოვდებათ ხოლმე. მართლა ისეთი სასაცილო სანახავი იყო, ისეთი საყვარელი... :) "გაოცებული ფისო" ჰქვია ფოტოს :)

"მთვრალი არა ვარ, ეგოისტი ვარ მე!" :))))) ვგიჯდები ამ ფილმზე და კიდევ წითელ ღვინოზე. თუ შავზე? რა ვიცი, რაც ჰქვია, რა. ამ წუთას არ აქვს ამას ჩემთვის გადამწყვეტი და პრინციპული მნიშვნელობა და მივხვდი, წითელ ღვინოს რომ ვსვამ, ბოლო დროს, მერე ვიწყებ სიმღერას - "შავ ღვინოში ალუბლები ბანაობეეეეეეეეეენ" და ძალიან კარგ ხასიათზე ვდგები. პრინციპში წითელი ღვინის გარეშეც აჩემებული მაქვს ეს სიმღერა ბოლო დღეებია და თან, ასევე პრინციპში თითქმის ყოველ საღამოს ვახერხებ დავლიო ცოტა, ან საჭიროზე/საკმარისზე მეტი, მიუხედავად მამაჩემის პროტესტისა. აბა რა ეგონა, ასეთი ფანტასტიური ღვინო რომ მოჰქონდა?! დიახაც, მე მომიტანა, იმიტომ რომ სპეციალურად მე მიგზავნიან ხოლმე ასეთ წითელ ღვინოებს. მართალია გუშინ გამაფრთხილა, ეს მართლა ცოტა უნდა დალიო, თოფივით არისო, მაგრამ თოფთან ერთად უგემრიელესია და შავ ღვინოში ალუბლები ბანაობეეეეეეეეეეენ...... ვსო, ახლა მინდა სასწრაფოდ სადმე გარეთ, ან ბუნებაში და ან ვერანდაზე და ნუ ჯანდაბას, ნუ იქნება გიტარა და სიმღერა, კარგი განწყობა ყველა ვარიანტში იქნება ზაფხულია