©

პრინციპში, სხვებმა შეგიძლიათ დრო არ დახარჯოთ ამის კითხვით. ბოდიში უნდა მოვუხადო მათ, ვინც თვალს ადევნებდა ამბავს "უცნობი"ს შესახებ. ეჭვი მაქვს, თხრობას შევწყვეტ. უნდა მომესწრო, დამესრულებინა დღემდე. ახლა უკვე გვიანია. მიზეზზე დეტალური საუბარი არ არის საჭირო. უბრალოდ აი ასე, უცებ, ერთბაშად, ერთი (არა ზეპირი) სიტყვის შემდეგ უკვე დასრულებული ისტორია საბოლოოდ კიდევ ერთხელ დასრულდა და წერის სურვილიც გამიქრა. მოკლედ, როგორც ალბათ მიხვდით, ეს წარსულში (საკმაოდ ახლო, მაგრამ მაინც) წარსულში ხდებოდა. უკვე იმდენად დისტანცირებული ვიყავი ამ მოვლენებისგან, იმდენად "მეკიდა" და მეცინებოდა (ჯერ კიდევ), რომ თავისუფლად შემეძლო ამაზე დამეწერა. ალბათ სმაილები და გრაფიკული გამოსახულებები არ იყო საჭირო იმისთვის, რომ მიმხვდარიყავით, იუმორით, ცოტა სარკაზმით და ხალისით ვწერდი. უბრალოდ მეხალისებოდა ამ სისულელის მოთხრობა. სისულელის, რომელიც როგორც "არანაირად" დაიწყო, ისევე დასრულდა. ვიცი, რომ გაინტერესებთ და ამიტომ გეტყვით მოკლედ (აი ადრე სერიალის დასასრულს ვინც ვერ ნახავდა და განმეო

(დასაწყისი იხ. აქ , ნაწილი II - აქ ) დამიდასტურა და დადუმდა. არც შეკითხვა, არც არაფერი. როგორც ჩანს, ჩვეულებაში ჰქონდა გამჯდარი უცხო ხალხის მიერ შეთავაზებული მეგობრობის მიღება. как должное, ასე იღებდა და მერე დუმდა. ან იქნებ, "უცხო ქალად რომ შემიცნო შერცხვა და თავი დახარა?" არა, არ მგონია. არც ისე რთულად გამოდიოდა თითქოს კონტაქტზე, როგორც შემდგომში მივხვდი. თუმცა, იქნებ პირიქითაც იყო... მოკლედ, მივყვეთ მოვლენებს. კიდევ ერთი ვირტუალური მეგობარი დაემატა სიას. უბრალოდ სიას. არ ვიცოდი, რა მიმეწერა, რა მეთქვა, რა მექნა. ოდნავი აქტივობა მაინც რომ გამოეჩინა თავის გვერდზე, ერთი ლინკი მაინც რომ დაედო, მერე კი, მე ვიცი რასაც ვიზამდი, მაგრამ ასე? რა მექნა? ინბოქსში მიმეწერა ყველაფერი? დიდი ხანია მომწონხარ, ახლახანს გავიგე შენი ვინაობა და შეიძლება გაგიცნომეთქი? რა მარაზმი იქნებოდა! ამიტომაც დავდუმდი მეც და მივყევი დინებას. დინება კი მდორე იყო. არსად მივყავდი. ნელ-ნელა გაუფერულდა თემა. ამოიწურა. ვიცინეთ, ვიხუმრეთ, ვიხალისეთ და დავივიწყე/თ. და ისევ გამოხდა ხანი. ფარდა იხურება. ისევ იხსნე

- კონიაკს დალევ? - მანგოს წვენს - უნდა გაკოცო - მაკოცე, ჰა, ვინ დაგიშალა - ..... (ფაქტის წინაშე დაყენებით გამოწვეული დაბნევა) - ოიმმმმ. კოცნის ...ც არ გაქვს? თუ არ გინდა, მაშინ ნუ ამბობ ამინდმა თუ შეიძლება ბედნიერება მოგანიჭოს, უბედნიერესი ვიყავი, როცა გავიღვიძე (ნუ, გამაღვიძეს მოლოცვის ზარით და ჰა, ახლა, მე სამსახურში ვარ უკვე და ადექი შენცო - ტექსტით) და დავინახე, რომ მზე ავბედითად არ ანათებდა. და საერთოდ, სიგრილის შორეული მინიშნება იგრძნობოდა ფადრის მიღმა. მოსაგვარებელი მქონდა რაღაც საქმეები, სასიარულო ვიყავი და ნამდვილად არ მეხატებოდა გულზე შუადღის მზის გულზე ბოდიალი, არა და მე სანამ სახლიდან გავიდოდი, სწორედ ეს დრო იქნებოდა. გემრიელად გავიზმორე, ტვ არ ჩავრთე, ცოტა ხანი თვალებღია ვიწექი, მერე ნომერი, რომლიდანაც ცოტა ხნის წინ ზარი შემოვიდა მობში ჩავიწერე (მერამდენე ტელ უნდა გამიფუჭდეს და მერამდენედ უნდა ჩავიწერო მეგობრების ნომრები?! სხვებს უკვე ვიკიდებ) და ბოლოს ავდექი. კევინი ხომ არ დავირქვა რამდენიმე დღით? მარტო სახლში, მარტო თბილისში, მარტო... არც ისე აჩქარებულად მომზადების, სერ

(დასაწყისი იხ. წინა პოსტში ) (თხრობას ახლა უკვე პირველ პირში განვაგრძობ) რააააა? - ოღონდ ეს შინაგანი ხმა იყო. თავი გავაკონტროლე, რომ ემოცია ძალიან არ გამომეხატა. პრინციპში დიდი კონტროლი და ძალისხმევა არ მჭირდება, დამეთანხმება, ვინც მიცნობს. სტუდიაში ის შემოვიდა. ჩემი დიდი ხნის უცნობი. რა თმა უნდა ვიცანი, რა თქმა უნდა!!! და სკამს დავეყინე, ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით... პერიოდულად მშობლების რეპლიკები მესმოდა. ბუნდოვნად მახსოვს, რომ ამოვილუღლუღე, ეს ტიპი დიდი ხანია შემჩნეული მყავს, რა სიმპატიურია მეთქი. და ერთი ისღა მოვახერხე, რამდენიმე მეგობრისთვის საერთო სმს გამეგზავნა. ტექსტი ზუსტად არ მახსოვს, მაგრამ შინაარსობრივად "იმ ერთადერთის" პოვნას ეხებოდა და იმპერატიულ მოთხოვნას შეიცავდა, გადაერთოთ მითითებულ არხზე. რეაქცია მართალი გითხრათ არ მოჰყოლია ჩემს მოკლე ტექსტურ შეტყობინებას. მერე გავიგე, ტვ-სთან არ იყვნენ. ჩანართი: თუმცა, მოგვიანებით, როდესაც სრულიად საქართველომ თუ არა სრულიად სამეგობრომ გაიგო ჩემი გატაცების შესახებ, ამ დიიიდი წრიდან ისედაც სულ რაღაც 2-3 ადამიანი აღმოჩნდა ჩ

ხოდა.... მოგსვლიათ ასეთი რაღაც?! 10 წლის წინ? ალბათ. დაახლოებით. მინიმუმ 8! ძალიან ბანალურად ჟღერს, მაგრამ მეგობრის დაბადების დღეზე რესტორანში ერთ მაგიდაზე შეკრებილი გოგოები. ე.წ. "ძევიშნიკი". ქმრები, შეყვარებულები და მამრობითი სქესის სხვა წარმომადგენლები არ ესწრებოდნენ საიდუმლო შეკრებას. გვერდზე მაგიდებზე სხვები ისხდნენ. ისინი - თავისთვის. და უცებ.... დენი რომ დაგივლის სხეულში, მოულოდნელობისგან, აღფრთოვანებისგან, შოკისგან, არ ვიცი კიდე რისგან. დაინახა და მერე მთელი საღამო იმას უყურებდა. აღარც საერთო საუბრებში ჩარეულა, აღარც ჭამა-სმა ადარდებდა. მონუსხულივით მისჩერებოდა მთელი საღამო. უქართულესი და უსიმპატიურესი! მაშინ ამდენი გამბედაობა არ ჰქონდა, არც ზოგადად ურთიერთობის გამოცდილება... ვერ გაბედავდა მისვლას. უბრალოდ უყურა მთელი საღამო. მერე წამოვიდა. მერე? მერე გამოხდა ხანი და სავარაუდოდ ჯანმრთელობის ელემენტარული პრობლემის (მოდი, დავაკონკრეტოთ, რომ ავადმყოფიო არ იფიქრონ), კერძოდ კი ჰაიმორიტის გამწვავების გამო ვაკის "ლეჩ.-კომბინატში" უწევდა სიარული. და იქ შენობაში უ

საოცარი სიმშვიდის შეგრძნებამ მომიცვა უცებ. მთელი არსება მოიცვა. და შეგრძნებამ იმისა, რომ ყველაფერი კარგად იქნება, თან ზედმეტი ძალისხმევის გარეშე; უბრალოდ მშვიდად უნდა იყო. ფიზიკურ შეგრძნებას რომ შევადარო, აი ეს გამოვა: ზღვა. საღამოს მზე, რომელიც აღარ წვავს. წყალზე ვწევარ გულაღმა, ანუ ზურგზე. მოდუნებული და ზღვას მინდობილი. ოდნავ მაქანავებს ზღვა და ოდნავ საგრნძნობ "ტალღებად" მივლის ზედ. მზის სხივებიც ტალღებად მივლის, არამცხუნვარედ. ეს შეგრძნებაც ამ ტალღებს ჰგავს