©

დღეს დღის ბოლოს გავაანალიზე, რამდენად კარგია და მნიშვნელოვანია ადამიანისთვის ადამიანური ურთიერთობები. ოღონდ ნამდვილი, რასაც ჰქვია ჭეშმარიტი, და არა ყალბი და მოვალეობის მოხდის მიზნით შესრულებული რიტუალები. რა თქმა უნდა, ყოველთვის იცი, მაგრამ არის მომენტები, როდესაც განსაკუთრებით ხვდები, რამდენად ბევრს ნიშნავს ახლობლები, ისინიც, რომლებიც შეიძლება დიდი ხანია არ გინახავს, მაგრამ გარკვეულ დროს და სიტუაციებში ხვდები, რომ ახსოვხარ და ფეხებზე არ კიდიხარ და თურმე არც შენ გკიდია ფეხებზე, იმიტომ რომ ეს ადამაინები შენი ცხოვრების გარკვეულ ეტაპზე გარკეულ და არც თუ ისე უმნიშვნელო როლს თამაშობდნენ. ეს ხშირად "არა ლხინში" ვლინდება, სამწუხაროდ, მაგრამ მაინც ვლინდება. დიფერენციაცია უნდა შეძლო და პრინციპში, შეძლებ კიდეც. და საერთოდ, ბოლო დროს მივხვდი, რომ ბევრ რაღაცას ისე ბოლომდე ვერ აღიქვამს ადამიანი, სანამ თვითონ არ გამოცდის. სიტყვა "გადაანალიზება" არსებობს? არა? არა უშავს. მე დავამკვიდრებ. რელაქსაცია ჩატარებულია. თანამეინახობა გაწეულია. მოგონებები გამოხმობილი და გაჟღერებულია. სითბო

ასე მგონია, დრო გაჩერდა. ან ძალიან ნელა გადის. ამდენი დრო ფიქრისთვის (/размышление/ nachdenken) დიდი ხანია არ მქონია

პუნქტუაციის წესების იგნორირებით да отстань ты вообще отстань видишь это не к чему не приводит да отстань ты навеки отстань это грусть да и только наводит думаешь мне это было легко да молчи ты не смей ухмыляться ты и так все прекрасно поймешь да не буду не буду я клясться не видать тебе слез моих нет и упреков - и тех не услышишь я из камня из льда я как степь и пустыня где воды не отыщешь миражи? да я их всех спугнула уничтожила чтоб не мечтать я в песке золотом утонула отучившись в небе летать тебе кажется это стихи? да какой из меня писатель?! просто мыслям так тесно в груди вот открыла им двери я настежь но ведь мыслям крылья нужны у меня их уже не осталось я сожгла их сожгла и мосты я с огнем у реки обвенчалась некого больше ждать я не стану а придет кто - в глаза посмотрю улыбнусь - а может оставлю? а может и сразу сотру

ამ სტრიქონებს მიღმა იმალება პოსტი, რომელიც (პოლიტ)კორექტულობის გამო არ დაიწერა (არც დაიწერება)

არ ვიცი ეს ინტუიციაა, ერუდიცია თუ უბრალოდ დამთხვევა. ბოლო რამდენიმე დღეა ესენინის ორი ლექსი მახსენდება. მთლიანად არც ერთი მახსოვს ზეპირად, მაგრამ ორივედან რამდენიმე ნაწყვეტი მიტრიალებს თავში. წუხელ ძველ ჩანაწერებს გადავაწყდი. ზუსტად ამ პერიოდის ჩანაწერებს, ოღონდ რამდენიმე, პრინციპში ბევრი წლის წინანდელს. და რას გადავაწყდი იქ?! ესენინის ზუსტად ამ ორი ლექსის თარგმანს. ორივე მითარგმნია თურმე ოდესღაც ნაწილობრივ. რომ წავიკითხე, მერეღა აღვიდგინე. ვასრულებ და გადმომაქვს. ყოველგვარი პრეტენზიების და ამბიციების გარეშე. ორიგინალი იხ. ამ ბმულზე ***** გიყურებ, მტკივა და ვგრძნობ სინანულს და სულში ისევ სევდა მეღვრება ამ სექტემბრიდან შემოგვრჩა მხოლოდ ტირიფის ტოტის შემოფეთება სულ სხვა ტუჩებმა წამართვა ისევ შენი სხეულის გემო და სითბო და ჩემი სული, გადაქანცული წვიმად იღვრება და შველას ითხოვს მაგრამ არ ვნანობ, არც მეშინია სხვა სიხარული მომელის მალე აქ კი რა დარჩა, მხოლოდ-ღა ყვითელ დამჭკნარ ფოთოლთა ცივი სიმრავლე მე არც მინდოდა, არც მიცხოვრია ღიმილიანი, მშიდი ცხოვრებით არც გზა მივლია დიდი, თუმც ეს გზა მო

რა მოხდა, რა, აქ არ შეიძლება სიმღერის დადება?! :)) ძალიან მომინდა უცებ! :) კარგ ხასიათზე მაყენებს. ცანცარული სიმღერაა, ტინგიცური :))) მიყვარს! :)

* * * Снег с утра как странник в белом Бродит по бульварам Может вправду я из стали - говорят недаром И следа нет от печали Странно, сладко, горько Словно к сердцу лед прижали - да не тает только Ляг на снег и сделай „ангел(а)“ Это пахнет детством Не поможет - так спасайся вымышленным бегством Разобей все стекла в сердце И взломай все двери Босиком помчись, ликуй как на свободе звери А потом на миг притихни Притворись, что спится Сказка, замок, снег и ...... пусть тебе приснится

ხანდახან ჯერ კი არ ვწერ, ჯერ ვხედავ პოსტს. უფრო სწორად უცებ კადრებად ჩნდება ის, რისი დაწერაც მინდა. მერე გადმომაქვს. ვიწყებ და თვითონ მოდის. წინასწარ არც ვფიქრობ და არც ვწერ დრაფტად. ამჯერად რა კადრმა დამაწერინა? ნაფეხურები. კვალი. ამაზე მინდა ვთქვა. ჯერ დავინახე, როგორ აბიჯებს ვიღაც მიწაზე ფეხს, ფეხი ოდნავ ეფლობა, ნაფეხური ჯერ აჩნდება მიწას და მერე ნელა ისევ ივსება და ზედაპირი ისევ სწორი ხდება. ეს ზედაპირი მიწისფერი არ არის. რაღაცნაირი თეთრია. თიხისფერი. გამოუმწვარი თიხისფერი. და ოდნავ რბილი. ისე, რომ ზედ კვალის დატოვება შეიძლება. ანაბეჭდი. ნაკვალევი. ნაფეხური. ან კვალი. ეს ადამიანების ნაფეხურებია. ის ნაკვალევებია, რომლებსაც ჩვენს ცხოვრებაში სხვადასხვა ადამიანები ტოვებენ სხვადასხვა დროს. წარმოიდგინეთ, რამდენს უვლია ამ გზაზე. ახლა უფრო ფართე კადრი წარმოიდგინეთ, თითქოს კამერა შორს მიდის და დიდ არეალს გაჩვენებთ. აი ეს გზა, თუ თეთრი მიწა, თიხის მიწა, თქვენი ცხოვრებაა. და ზედ უამრავი ნაფეხურია. ზოგი - დინოზავრის ნაფეხურივით დიდი და ღრმა. უკვე გამომწვარი და გამშრალი. ზოგი ჯერ კიდევ ნედლი, მ

კორტასარს მოთხრობა აქვს ასეთი - Axolotl. ტიპი ყოველ დღე მიდის დიდ აკვარიუმში და უყურებს ამ არსებებს. მინდოდა დამეწერა საშინელს მეთქი, მაგრამ თავი შევიკავე. ბოლოს თავად იქცევა ერთ-ერთ მათგანად და ამ ყველაფერს პირველ პირში ყვება. ეს ძალიან მოკლედ და უხეშად. დეტალები მეც არ მახსოვს და თუ დაგაინტერესებთ (მიუხედავად ასეთი არამხატვრული გადმოცემისა და სიტყვაზე მენდობით, რომ ღირს წაკითხვა), აქ შეგიძლიათ ნახოთ რუსული თარგმანი და აქ კი - ორიგინალი. რა კავშირში შეიძლება იყოს სერიალი Sex and the city და ხულიო კორტასარი ერთმანეთთან? ერთი შეხედვით არავითარი საერთო არ აქვთ. არც მეორე და არც მეასე შეხედვით. ერთი მეორეს მხოლოდ იმ შემთხვევაში გაგახსენებს, თუ ასეთი ასოციაციურარანორმალურარვიციამასრადავარქვა აზროვნება გაქვს ადამიანს. და მეხსიერება. ვუყურებდი და ვფიქრობდი, შეიძლება ადამიანი ერთხელაც აი ასე, უბრალოდ ეკრანს მიღმა აღმოჩნდე? მიღმა - ანუ არა აქეთ, არამედ იქით. კინოს ნაწილი აღმოჩნდე უეცრად? უბრალოდ მიხვდე, რომ იქ გადაინაცვლე? ან იქნებ უბრალოდ იმდენად ჩვეულებრივი და რეალურია ეს ყველაფერი, რო

თვალდახუჭული იწვა. აღარ ეძინა. უბრალოდ ელოდებოდა, როდის წავიდოდა ყველა. თავს იმძინარებდა. არ უყვარდა ახალგაღვიძებულს პასუხების გაცემა. нечленораздельный პასუხებს იძლეოდა ასეთ დროს. დაელოდა, სანამ სიჩუმე ჩამოვარდებოდა და მხოლოდ მერე გაახილა თვალები. გაიჭიმა, ხელები გაშალა და გაიღიმა. წინა დღეებიდან ნაწყვეტ-ნაწყვეტი ფრაზები ამოტივტივდა ნელ-ნელა თავში. ”თმა ასე...”, ”რა ლამაზი....” ხელებს დახედა. თითქოს გადაამოწმა, მართლა ლამაზი თითები ჰქონდა თუ არა. ხოო... მოეწონა. ისევ გაეღიმა. მერე ნელა წამოდგა. პულტით ჩართო ტელევიზორი. პულტი იქვე საწოლზე მიაგდო და ნელა წავიდა აბაზანისკენ. გზაში გაჩერდა. სარკე გრძელი იყო და მთლიანად აჩენდა. რაღაცნაირად მაღალი ჩანდა. შეიძლება ეს ჩაცმულობა... არა, ”გახდილობა” აჩენდა ასე - მარტო საცვლები. ’ხოო, თმა მართლა კარგად მაქვს, ახალწამომდგარის მიუხედავად და... რაღაც... რაღაც მომწონს! რაღაც ძალიან მომწონს! ხო, ეს ქალური ახალგაღვიძებულობა, განსაკუთრებით, როცა არსად მეჩქარება. ქალურად ოდნავ ნავარჯიშები სხეული. არააა! როგორ შეიძლება არ გინდოდეს, როგორ არ უნდა გინდოდე

იყო პერიოდი - "все казалось — не живу, а так, черновик пишу, успею еще набело перекатать" იყო პერიოდი - მეგონა, ვიცოდი, რა იყო წინ. კმაყოფილი ვიყავი და მეგონა, ყველაფერი ასე იქნებოდა სულ. თურმე რამდენი რამ იცვლება ცხოვრებაში, თურმე სულ სხვა გზები იყო წინ. სრულიად ვერგანსაჭვრეტი იყო პერიოდი - მაინტერესებდა, რა იქნებოდა წინ. აზრზე არ ვიყავი იყო პერიოდი - მეგონა ვიცოდი, რაც იყო წინ. დაახლოებით მაინც. ვგეგმავდი, ვაწყობდი მომავალს, გეგმებს, ვხედავდი თითქოს იყო პერიოდი - სავსე. რაღაცნაირად სავსე. ყველაფრით იყო პერიოდი - მეჩვენებოდა, რომ прожигаю жизнь. მიუხედავად იმისა, რომ უსაქმურად არ ვიყავი. მუშაობაში, გართობაში, იქით-აქეთ წოწიალსა თუ ბოდიალში, კაფით-კაფედ, ბარით-ბარად, მეგობრით-მეგობრად და ა.შ. მეჩვენებოდა, ან ვგრძნობდი, რომ რაღაცას, ან ვიღაცას ვაკლებდი ჩემს ყურადღებას. რაღაცას არასწორად ვაკეთებდი. ამას იმ იშვიათ მომენტებში ვგრძნობდი, როდესაც ვჩერდებოდი იყო პერიოდი - ისევ მეჩვენებოდა, რომ прожигаю жизнь. თან არაფერში. და ნერვები მეშლებოდა ამაზე. თუმცა, არ ვცდილობდ