Posts

"პირველი გაკვეთილი გვიცდება"

"პირველი გაკვეთილი გვიცდება" - ბურნუთას ძმის შეყვარებულის ინტონაციით. ვერასოდეს ვიხსენებ მაგ ბავშვის სახელს. კი არ მიცდება რეალურად, არამედ ერთი დღეა კვირაში, როცა ისეთ დროს ვბრუნდები სამსახურიდან, როცა სხვები იწყებენ მუშაობას. თამამად შემიძლია ვუთხრა, თქვენ რომ მოდიოდით მე მივდიოდი მეთქი, ან პირიქით. წარმომიდგენია, ეს ფრაზა პირდაპირ რომ ვთარგმნო და ვუთხრა, რა სახეები ექნებათ :) მოკლედ, საქმე იმაშია, რომ ჩემდა საბედნიედოდ 12 საათზე ადრე არ მეწყება გაკვეთილები. ესკი დილით გამოძინების, მშვიდად საუზმის, ჩცდ-ს დაგროვილი სერიების და ხანდახან ფილმის ყურების, და როცა არ ვზარმაცობ - ვარჯიშიაც საშალებასაც მაძლევს. სამაგიეროდ საღამოს ვამთავრებ მუშაობას ყველაზე გვიან, მარტო მე ვრჩები ოფისში და კიდევ ქალი, რომელმაც ჩემ შემდეგ უნდა დაკეტოს ყველაფერი. ბოლო დროს 8 საათზე ადრე ფაქტობრივად თითქმის არც ერთ დღეს არ გამოვდივარ სამსახურიდან. მაგრამ ეს ნაკლებად მაწუხებს. სახლამდე 7 წუთის ფეხით სავალი გზაა და საღამოობით არსად მეჩქარება. ეს აბალანსებს დილის თავისუფალ დროს, რაც ჩემთვის

ბოლო უმისამართო წერილი

Image
ვფიქრობდი, ეს ბოლო წერილი იქნება მეთქი. ხო, წუხელ ვიფიქრე, ჩაძინებისას. ხვალ ბოლო წერილს დავწერ მეთქი. მაგრამ არა, ბოლო წერილი არ იქნება. ზოგადად, ეს ჟანრი თუ სტილი მომეწონა, რაღაცნაირად უფრო მარტივად გადმოვცემ თუ მარტივად ველაპარაკები თითქოს მკითხველს. ამიტომ, წერილები სავარაუდოდ გაგრძელდება. ისევ გაუგებარი იქნება, ვის მივმართავ, ან მივმართავ თუ არა ვინმეს. ხან იქნება ისე, რომ მივმართავ ერთს, ორს, სამს, არავის. ხან ერთდროულად რამდენიმეს. უბრალოდ, შენ - ბოლოჯერ გწერ.  ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ გამიშვი. გამათავისუფლე. არის ამაში რაღაც შვებაც და მტკივნეულიც. ვერ ვხვდები, მიხარია, თუ არა. მგონი უბრალოდ მჭირდებოდა რაღაცის მოსმენა/წაკითხვა.  და ასეც მოხდა. როგორ? აი ასე: არ ვიცი, ვის გაეცინება, ვინ სერიოზულად მიიღება, მაგრამ ჩემი ინტუიცია მუშაობს. დღემდე მუშაობს და პრინციპში, მიხარია. რომ გითხრა, რამეში ვიყენებ მეთქი, არა. ხანდახან ცოტა მაშინებს კიდეც. მაგრამ ნუ, რაც არის, არის. ცოტა "კუდიანი" ვარ. რამდენჯერ მითქვამს, ადრეულ საუკუნეებში რომ მეცხოვრა, შეიძლება კოცონზე დაწვაც კი გა

შავი ტკბილი ჩაი, სანქტ გალენი და ახდენილი ოცნებები

Image
ჩემთვის ვიდექი ესკალატორზე, სახლში ვბრუნდებოდი და უეცრად, არსაიდა მოვიდა ჩაის სურნელი. ოღონდ იცი როგორი, აი ბავშვობაში შაქრიან ჩაის რომ გვასმევდნენ, საკმაოდ დამტკბარს, გასაგრილებლად ლამბაქზე რომ ვასხამდით, აი მაგ გაგრილებული შავი, ტკბილი ჩაის სუნი. კი, გაგრილებულ ჩაის სხვა სუნი აქვს, მით უმეტეს, შაქრიანს. ყოველ შემთხვევაში, მაშინ ჰქონდა. ხომ არ გადავამოწმო, ისევ შერჩა თუ არა, თუ შევეშვა, არ ჩამოინგრეს ეს სურათი :) არა და ჩაიში კი არა ყავაშიც დიდი ხანია აღარ ვიყრი შაქარს. თუმცა, როცა რამე მაწუხებს, უფრო სწორად თუ რამე საჭმელი მაწყენს და დიეტის დაცვა მიწევს 1-2 დღე, აი მაშინ მინდება ხოლმე ტკბილი შავი ჩაი. რა უცნაურია, მაგრამ ძალიან მსიამოვნებს ასეთ დროს. ხოდა როგორც ჩანს, ბავშვობის სუნი აქვს მაგ ჩაის. მაგრამ დილით, მეტროში საიდან გაჩნდა, არ ვიცი :) სახლს ვალაგდებდი და თან ყურსასმენში წიგნს ვუსმენდი, 2 კვირა უცხო ქალაქში - ასე ქვია. ნუ, ალბათ ასე თარგმნიდნენ ქართულად. და იქ ერთგან იძახის ერთ-ერთი გმირი: არის ქალაქები, რომლებიც ერთი ნახვით გაყვარებენ თავსო. რომზეა თვითონ შეყვარებული, ადრეუ

ნელი ტალღა

Image
გავხსენი ცარიელი ფურცელი და ყველაფერი, აი სულ ყველაფერი დამავიწყდა, რისი დაწერაც, თუ მოყოლაც მინდოდა. არა და, სპეციალურად შევიარე სახლში, რომ სავარჯიშო ზურგჩანთა დამეტოვებინა, ლეპტოპი მეორე ზურგჩანთაში ჩამედო და სამი სავარაუდო ლოკაციიდან ერთ-ერთი ამერჩია, სადაც გემრიელად დავჯდებოდი, ვისაუზმებდი და თან დავწერდი. პრინციპში, თავიდანვე ვიცოდი გულის სიღრმეში, სადაც დავჯდებოდი, მაგრამ ერთ ახალს მივეცი შანსი, შევიარე, რომ მენახა, მენდომებოდა თუ არა გაჩერება, მეორე, უკვე ნაცნობს გვერდზე ჩავუარე და შევიხედე და ბოლოს ამ მოვლითი გზით თავიდანვე არჩეულ მესამეში წამოვედი. ყოველ შემთხვევაში, ის მაინც ზუსტად ვიცი, რომ მუსიკა არ შემაწუხებს, უფრო სწორად ზუსტად ისეთი იქნება, როგორც ამ გარემოს, ამინდს და განწყობას შეესაბამება და მესიამოვნება.  სანამ ბენედიქტს მომიტანენ, ყავის სმას ვიწყებ და თითები, როგორც ყოველთვის, თვითონ წერენ სათქმელს.  ვფიქრობ, უკან თუ დგას მიმტანი, ალბათ წაკითხვასაც მოახერხებს. პრინციპში, რა არის ამაში ცუდი, ახალი მკითხველი შემოემატოს იქნებ აქაურობას. მე ხომ ისიც არ ვიცი, ვინ კითხულო

აწ უკვე მართლა დამდგარი ახალი წლის პირველი (?) წერილი

Image
მარტო წიგნები არ გაფიქრებს ცხოვრებაზე. ფილმებიც გაფიქრებს. და აუცილებელი არ არის, ეს კანის კინოფესტივალის გამარჯვებული და ოქროს პალმის მფლობელი, ან თუნდაც ნომინანტი იყოს.   აი, მაგალითად, ფილმი, რომელშიც მარგო რობი არც ისე მთავარ როლს თამაშობს, ხოლო მამაკაცის მთავარი როლის შემსრულებელი რაღაცით ახალგაზრდა ტომ იორკს მაგონებს. ალბათ თმით? apropos ტომ იორკი: The Smile (ბენდი, რომელიც radiohead-ის წევრებისგან შედგება და რაც მთავარია, აქედან ტომია) ევროტურნეს ფარგლებში აგვისტოში ვენაში მართავს კონცერტს. ჯერ არავისთვის მითქვამს ამის შესახებ, მარტო ჩემ ძმასთან ვილაპარაკე, პრინციპში, ვილაპარაკე კი არა, იმან შემატყობინა. ხოდა ვფიქრობ... :) მესამე და სამართალიო, ხომ გაგიგია? :) საიდან დავიწყე და რაზე გადავედი. ასე ვიცი ხოლმე, სხვადასხვა თემა უნდა განვავითარო.  რაც შეეხება იმ ფილმს, მოდი, თვითონ მიაგენი აბა, რა ფილმზეა ლაპარაკი. ვნახოთ, თუ გამოგივა. და თუ ნანახი არ გაქვს, ნახე. არ ინანებ. პირველად არ მინახავს. შეიძლება ამჯერად ცოტაოდენი კონიაკის ბრალიც იყო. არა, ბრალი არა, უბრალოდ ხელი შეუწყო ისეთ

In a sentimental mood

Image
სენტიმენტალურ განწყობაზე ვარ. არა, ცუდ ხასიათზე არა, არც მოწყენილი. აი უცებ დადგა სენტიმენტალ mood.  დასვენების და სადღესასწაულო დღეები დასასრულს უახლოვდება. ხვალ ჯადოსნური ღამეა, ხვალ ღამე უკვე შობაა. 7 იანვარს ასე ვთქვათ "შეიკვრება" სხვადასხვა ამქვეყნიური და არაამქვეყნიური მოვლენებით ეს არდადეგები და ეგ არის. მერე, 8 იანვრიდან ისევ გაჩვეულებრივდება ყველაფერი...   დილიდან გარეთ ვიყავი დღეს. ამ წელს პირველად წავედი ვარჯიშზე. ამ სეზონზე სავარაუდოდ ბოლოჯერ გავისეირნე ორბელიანზე და დავლიე glühwein. არასოდეს მაწუხებს ხოლმე საშობაო მუსიკა და სიმღერები. მაგრამ დღეს რომ ვსეირნობდით, ერთხმად გადავწყვიტეთ, რომ საკმარისია, საკმარისად მოვისმინეთ და კარგადაც "დავამრგვალეთ" დღესასწაულები.  ეს გაციებაც რაღაცნაირად უხდება ამ ამინდს და განწყობას. ხანდახან თავი რომ არ მტკივდებოდეს ცხვირით სუნთქვის გართულების და ჟანგბადის მიუწოდებლობისგან.  კიდევ? ბევრ ფილმს ვუყურე. ძალიან მიხარია, შტეფსელი როგორც იქნა, რომ გავაკეთებინე და ტელევიზორი ისევ მუშაობს. ვუყურე არა მხოლოდ საშობაო ფილმებს. 

meet me in...

Image
არა და სულაც არ მიყვარდა. მართლა. და საერთოდ, თავიდანვე ვიცოდი, რომ არაფერი გამოვიდოდა. რომ მხოლოდ მოკლევადიანი იქნებოდა ეს ყველაფერი და მაქსიმუმ, ჩემ თბილისურ არდადეგებს და ზაფხულის 1-2 ცხელ თვეს სასიამოვნოდ გადამატანინებდა. ვინ ვინ და ამაზე მართლა თავიდანვე ვიცოდი, რომ არ იქნებოდა ხანგრძლივი ურთიერთობა. არც რამე სერიოზული და მყარი გამოვიდოდა აქედან. ხო, ვიცი, არ უნდა გასწირო ჯერ კიდევ ახლად დაწყებული ურთიერთობა ასეთი განვითარებისთვის, მაგრამ ჰა, როცა იცი, რასაც (არ) უნდა ელოდო? და მიუხედავად ამისა, დღეს რატომღაც ზუსტად  და მაინცდამაინც ამ კონკრეტულ შემთხვევაზე მეფიქრება. მეფიქრება, რომ შეიძლება, კარგი ყოფილიყო. ყველაფრის, ანუ გამოცდილების მიუხედავად მეფიქრება ასე.  ვფიქრობ, რატომ მე არ აღმოვჩნდი იქ, სადაც ის სხვა აღმოჩნდა? და არ მაქვს პასუხი. რატომ მე არ აღმოვჩნდი ის ბოლო ადამიანი, ქალი, ვისზეც შეაჩერებდა საბოლოო არჩევანს?  არ ვიცი. არ მაქვს პასუხი. არც იმაზე მაქვს პასუხი, რატომ მეფიქრება და რატომ მგონია, რომ  მე უნდა ვცხოვრობდე ახლა იმ ცხოვრებით, რომლითაც ვიღაც სხვა ცხოვრობს.  ვიცი,

შეჯამება არა, უბრალოდ ბოლო პოსტი ამ წელს :)

Image
სთორებს არ ენდოთ! :) არც საკუთარ წარმოსახვას. ზოგადად, დასკვნებს ხომ საკუთარ ცოდნაზე, გამოცდილებაზე, ვარაუდებზე და ხანდახან ინტუიციაზე დაყრდნობითაც ვაკეთებთ? იმ ცოდნაზე, რაც გაგვაჩნია. მაგრამ ეგ ხომ არ ნიშნავს, რომ ზუსტად ვიცით რაღაც. ან შეიძლება ვიცით კიდეც, მაგრამ რაღაც  - არც ვიცით.  ხოდა ნახავ სთორის, რომელიც უამრავ რაღაცას შეიძლება ნიშნავდეს. არანაირი მინიშნება, მხოლოდ ფაქტი. და წავიდა მერე შენი ვარაუდები. აჰა, ოკ. ახალი წელი მოდის. სად შეიძლება წავიდეს ამ დროს ადამიანი? გამოგაქვს დასკვნა შენი ფონური ცოდნიდან გამომდინარე და ვარაუდებზე დაყრდნობით. თუმცა, სადღაც უშვებ კიდეც, რომ ცდები. ან არ უშვებ.  ამ დასკვანაზე აგებ შემდგომ მოვლენებს. წაგიღებს ფიქრები, ვარაუდები და აი, უკვე 1 იანვარია, შენ სახლში ხარ, გვიანი საღამოა, მეგობრები მოვიდნენ სტუმრად და ზარია დამაფონზე. პასუხობ. გეუბნება, რომ კურიერია, არა და კურიერს არ ელოდები. მხოლოდ კიდევ სხვა მეგობრებს. ფიქრების ერთ ვერსიაში აივნიდან იყურები გადასამოწმებლად, ვინმე ხომ არ ლამობს შემოპარვას სადარბაზოში, მაგრამ ეს ისეთი ვერსიაა, მერე გა