მალტის ქრონიკები - under construction

coming soon

სანამ დილა დადგებოდეს / პირველ ჭიქა ყავამდე

დილით, სამსახურის გზაზე ჯერ ბოლომდე გამოფხიზლებული არ ვარ. არა, არ გეგონოთ, რამე მეტყობოდეს. უბრალოდ ვგრძნობ, რომ აზრებით და შინაგანი მდგომარეობით ჯერ აქ არ ვარ. ბოლომდე არ ვარ. ამ დროს ყველაფრის აღქმა სხვანაიარია. ვიყურები მანქანის ფანრჯიდან. შუშიდან. მინები აწეულია და გრილა. რატომ არ რთავს ყველა კონდიციონერს ამ სიცხეში? ჯიპი ჯიპი ჯიპი... ძალიან ბევრი ჯიპია, ისედაც ამ მანქანათუხვ ქალაქში.

შუქნიშანზე გვერდზე მდგომი მანქანის ფანჯარაში ვიხედები. საჭესთან ქალია. დავიძარით. კიდევ ერთი ჯიპი. კიდე გავიხედე ავტომატურად. იქაც ქალი. შემდეგი მზერა უკვე მიზანიმართული იყო. ისევ ქალი დამხვდა. ცოტა გამოვფხიზლდი. ფიქრებში იუმორი შეერია. და ცოტა ფანტასტიკა. 'ახლა რომ გავიხედო და ქუჩაში მარტო ქალები დავინახო. უეცრად ქალების ქალაქად რომ იქცეს აქაურობა.' ჩემ ფიქრზე მეღიმება და ვიშმუშნები. არც ისე სასიამოვნო პერსპექტივაა. ცოტა "ჟუტკიც" კი. ფილმი მახსენდება - "დაწნული ადამიანი". ნიკოლას კეიჯი თამაშობს. თუ სწორად მახსოვს, კუნძულია მხოლოდ ქალებით დასახლებული. ისეთი ფილმი იყო, მახსოვს, რომ დამთავრდა, ვერ მივხვდი, მომეწონა თუ არა და კარგ ფილმად ჩავთვალე თუ იდიოტიზმად. აი, ასეთი ფილმებიც არსებობს.

ხო, გზაზე კიდევ რამდენიმე ქალი შეგვხვდა საჭესთან. მაგრამ ფანტასტიკის სფეროდან აღარ იყო ეს.

ისე, რაც სწავლა დამთავრდა, ქალაქი ნაკლებად გადატვირთულია. მოძრაობას ვგულისხმობ. ნაკლებად, თორემ მაინც წარმოუდგენლად ბევრი მანქანაა. პერიოდულად ვინმე მეკითხება, რატომ არ ვყიდულობ მანქანას. და რატომ უნდა ვიყიდო, საინტერესოა. ხანდახან ვფიქრობ, ესეც ქართული მინიმალური სტანდარტის შემადგენელი ნაწილია, ჯერ კიდევ რომ მოქმედებს: უნდა ჩააბარო უმაღლესში, დაიწყო მუშაობა, იყიდო მანქანა, დაქორწინდე, გააჩინო შვილები.. ხის დარგვა და სახლის აშებენება არ არის ქართული და მაინც დამატებით მოთხოვნებში გადის, მგონია.

ხოდა მე ფეხით სიარული მიყვარს. მეტროც მიყვარს. და თუ ვინმეს უფრო მაგარი ჰგონია თავი მარტო იმის გამო, რომ მანქანით დადის და "მეტროში ბავშვობის მერე არ ჩასულა", დამეწიოს პიკის საათის დროს. როგორც ვხვდები, საჭიროება არ მაქვს მანქანის. თან დღეს, როცა ტაქსის სერვისი ასე თუ ისე კარგად მუშაობს. ტარებას ვისწავლი, კი. მინდა ვიცოდე. ისევე, როგორც ცურვა ვისწავლე არც ისე დიდი ხნის წინ. ესეც მინდოდა, რომ მცოდნოდა.

ხო, ველოსიპედი რომ მიყვარს, ეს უკვე სრულიად სამყაროს გავაგებინე მგონი. უბრალოდ, ჩვენი ქალაქის ქუჩებში და თან ყველგან (ჯერ) ალბათ ვერ გავრისკავ სიარულს. ვნახოთ. ყოველ შემთხვევაში, გარაჟში რომ დგას, ეს უკვე გულს მითბობს.

დანიშნულების პირველ პუნქტამდე მივედით. სამსახურამდე ცოტაღა დარჩა. ფიქრებიდან თანამშრომლის ხმა მაფხიზლებს. მორჩა, დილა უკვე დადგა.

in football we trust

რიბერი იყო საფრანგეთის ცრუეროვნული ნაკრების საფეხბურთო ტრიადის ბავარიული ნახევარმცველი

-ები

ვიცოდი, რომ ოდესმე დავწერდი ამა(თ)ზე.

და ვწერ.

სავარაუდოდ, ორ პოსტს ვაერთიანებ, სხვადასხვა დროს თავში დრაფტებად დაბადებულებს.

არსებობს სიყვარული, რომელიც თავს გაკარგვინებს და სიყვარული, როცა თავს პოულობ.

პირველში არის რაღაც ავადმყოფური და ბრმა, უპირობო. არ ვიცი, რამდენად ნამდვილია ის. მაგრამ ძლიერი არის. იმ პერიოდში დარწმუნებული ხარ, რომ ნამდვილია. მერე, თუ "არ გაგიმართლა" (თუმცა, მე უფრო ვიტყოდი - თუ "გაგიმართლა") და ისე არ დასრულდა, როგორც მაშინ გინდოდა, დროსთან ერთად თავისუფლდები მისგან და... საკუთარ თავს პოულობ. ან აღმოაჩენ. ნელ-ნელა იცილებ იმ გარსს, რომელიც შენ თვითონ შემოიხვიე, ფეხებიდან იძრობ ბორკილებით მობმულ მძიმე გირებს, მხრებიდან - მძიმე მოსასხამს, თვალებიდან - ფარდას და პირველ რიგში რასაც ხედავ, ეს - შენ ხარ. შენ თვითონ. ძალიან მაგარია საკუთარი თავის დაბრუნება / პოვნა. მერე უკვე თავისი გზით მიდის ყველაფერი, თავისით ვითარდება.

მეორე შემთხვევაში - და ეს აუცილებლად მეორეა (და არამც და არამც პირველი) - ზოგადად უკვე ნაპოვნი გყავს საკუთარი თავი, გათავისუფლებული ხარ. აქ თავს უკვე ურთიერთობაში პოულობ. აღმოაჩენ, როგორი ხარ სინამდვილეში საპირისპირო სქესთან ურთიერთობაში. როგორი ხარ ნამდვილი. რა შეგძლებია. რამხელა ძალა გქონია. ან რაში ხარ უძლური სინამდვილეში. აღმოაჩენ შენ ნამდვილ სურვილებს. ეს აღარ არის ბრმა. თუნდაც რომ თვალს ხუჭავდე რამეზე, იცი, რაზეც ხუჭავ. ყველაფერი ცხადია და რასაც აკეთებ, აკეთებ შეგნებულად. აუცილებლად მეორეა მეთქი დავწერე. ეს იმიტომ, რომ უკვე გამოცდილი ხარ და გათავისუფლებული. აქ სიმძიმეს აღარ მოიკიდებ. აქ თავს არ დაკარგავ. აქ მშვიდი ხარ. შეიძლება ზემდეტად მშვიდიც. და ზედმეტად არაბრმაც. შეიძლება, არც თვლიდე, რომ ეს სიყვარულია, შეიძლება არც არქმევდე ამ სახელს. ალბათ მართალიც იქნები. მაგრამ ამ რაღაც მეორეს მაინც ამ თემაში ვაერთიანებ, იმიტომ რომ სხვა სახელს მაინც ვერ ვპოულობ. გრძნობა თუ არა, რაღაც მსგავსი ემოცია მაინც არის. ცოტა უფრო მეტი, ვიდრე სხვა შუალედური, გარდამავალი თუ წამიერი ურთიერთობებისას. ყველაზე მეტად მაინც იმ პირველთან დგას ახლოს.

ჰოდა იყო ჟამი თავის დაკარგვისა და ჟამი თავის პოვნისა. კიდევ იყო სხვა ჟამებიც. უჟამობებიც.

სხვა ჟამები (არასიყვარული):
იყვნენ ისინიც, ვინც არაფერი, სულ არაფერი დატოვა. სიცარიელეც კი არ დატოვა. ისეთიც, უბრალოდ ღიმილი რომ დაგიტოვა შემთხვევით გახსენებისას. და კიდევ ისეთი, ცოტა უფრო სხვანაირად რომ აღმოგაჩენინა თავი, ცოტა უფრო მეტად გაგაღიმა და თავდაჯერებულობაც ერთი საფეხურით უფრო აგიწია, და რაც მთავარია - ღიმილთან ერთად მუსიკა დაგიტოვა. მუსიკის სმენა დაგაწყებინა თავიდან. რომ მიხვდი, მუსიკას დიდი ხანია ისე აღარ უსმენ, როგორც უსმენდი და ეს დაგიბრუნა. ეს კარგია :)


და ვფიქრობ, კიდევ არსებობს ერთი ჟამი, რომელიც ჯერ არ ვიცი, როგორია :)

ჩაის და ყავის სმის თემაზე დავფიქრდი დღეს: რამხელა შინაარსობრივი დატვირთვა და განსხვავებაა.
სულ სხვაა - (ა)მოდი/წამოდი, ყავა დავლიოთ და სულ სხვაა - (ა)მოდი ჩემთან, ჩაი დავლიოთ.
სალაპარაკო თემებიც სხვაა და განწყობა/მიზანი/დატვირთვაც.

გასაგებია, რომ ზოგი საერთოდ არ სვამს ჩაის, ზოგი კი - ყავას. აზრი ხომ გაიგეთ?!

:-)

პატარა, უბრალო საოქრომჭედლო "სალონი", სადაც ოქრომჭედლები ევროკინოს უყურებენ...
ხანდახან როგორ მშურს ასეთი ხალხის, ზუსტად რომ იციან, რას აკეთებენ, ზუსტად იმას აკეთებენ, რაც კარგად იციან და გამოსდით და თან აშკარად გულით აკეთებენ. უყვართ თავიანთი ძალიან კონკრეტული და ნამდვილი საქმე.
რაღაცნაირი სიმშვიდე მოდის ასეთი ხალხისგან. უბრალო ბედნიერება იგრძნობა

music (?) breaks free?

ისევ აქტუალურ კულტურულ მოვლენებზე: ყველა მუსიკალურ ღონისძიებას რომ დავესწრო, რომელსაც მინდა და ყველგან რომ წავიდე (თბილისი, ბათუმი, ანაკლია...), თან ისე, როგორც მინდა, კრედიტის აღება მომიწევს :)

აქედან დამებადა იდეა - რა მოხდება, სპეციალური პროდუქტი რომ შექმნან ქართულმა ბანკებმა?!

მაგ.:
თიბისი ბანკი​ - სხვა დანარჩენისთვის "musicard"ი არსებობს
საქართველოს ბანკი - აიხდინეთ თქვენი მუსიკალური სურვილები "musicredit"-ის საშუალებით
და ა.შ.

პ.ს. იდეის მოპარვას არ ვართ © ვაპატენტებ :))