©

ვიცოდი, ზუსტად ვიცოდი, რომ იმ პერიოდში ერთი ჩანაწერი მაინც მექნებოდა გაკეთებული. დაახლოებით განწყობაც ვიცოდი იმ ჩანაწერის . არა და - 7 წლის წინანდელ დროზე ვლაპარაკობ, უფრო სწორად, თითქმის, 7,5 წლის.  ბოლო დღეებში მახსენდება ის განწყობა რატომღაც. ბაქოში უკვე მესამედ ჩასული. ჯერ სამსახურში არ გავსულვარ, რამდენიმე დღე ტრენინგები მაქვს და იქ დავდივარ. სექტემბერია. აღარ ცხელა ძალიან. სასიამოვნო ამინდია. გარემოც რაღაც ისეთი, რომ არ გაჩქარებს, ნელ-ნელა რომ შეგიძლია გადახვიდე ახალ მოუდზე და ცხოვრების ახალ ეტაპზე. რაღაც პერიოდის მერე ახალ სახლშიც გადავალ, სადაც შემდგომი თითქმის ორი წელი ვიცხოვრებ. მანამდე კი ამ სახლში და ამ დიდ საძინებელში ვატარებ დიდ დროს. საღამოს სახლში დაბრუნება მსიამოვნებს. ამ უზარმაზარ საწოლზე და საოცრად კომფორტულ მატრასზე წამოგორება და კითხვა. მერე ადრე დაძინება. ხან გაღვიძება და ისევ კითხვა. თითქოს ნახევრად სიზმრისეულ სამყაროში ვარ. ნახევრად წიგნისეულში. ზუსტად მახსოვს, მურაკამს ვკითხულობ. რას - ეს ზუსტად არ მახსოვს. მაგრამ აჰა, კიდევ ერთ ჩანაწერს მივაგენი, უკვე ოქტ...

ზუსტად თვენახევარი გამომივიდა აქ ყოფნა. უფრო სწორად, ამ თვენახევრიდან 4 დღე ჩეხეთში დავყავი, 4 იტალიაში. 3 დღით წასვლას გერმანიაშიც ვფიქრობდი, მაგრამ აღარ გამოვიდა. ბოლოს უკვე ძალიან მომინდა სახლში. და აი უცებ, ავდექი და გადავწყვიტე, მივდივარ. ლამის მეორე დღის ბილეთი ვიყიდე.  ისე, ეს მოქნილობა კარგია, კონკრეტულად რამე თარიღზე რომ არ ხარ დამოკიდებული. უბრალოდ, უკვე ისე ვცმუკავდი, როცა გადავწყვიტე, რომ მორჩა, მივდივარ, აღარ მინდოდა რამდენიმე დღე დაცდაც კი. მოკლედ, პარასკევს და ორშაბათს შორის ვარჩევდი და საბოლოოდ სულ სხვა რეისით და ავიაკომპანიით, პირდაპირ თბილისში მივფრინავ ხვალ, კვირას.  აქ ჩემმა გონებამ რა თქმა უნდა ამოაგდო რაღაც არქივიდან - სასო პავლიაშვილის სიტყვები - მორჩა, თბილისში მინდა! ერთი სოსოსიც ... მაგრამ მე მინდა თბილისში, მიუხედავად იმისა, რომ ვიცი, ეს სიმშვიდე იქ არ იქნება, შეიძლება მალევე მომენატროს კიდეც. მაგრამ ამ ეტაპზე ის ქაოსი მენატრება, ჩემები მენატრება, მეგობრები მენატრება, ჩემი ბინა მენატრება, ჩემი საწოლი, ჩემი ცხოვრება შინ.  ამჯერადაც ისე მოხდა, წამ...

 აი ასე, დიდი ხნის მერე წერა მომინდა უეცრად. ან მოწერა. ზუსტად არ ვიცი. მოკლედ, რაც არ უნდა იყოს, სურვილს დავემორჩილე, რომელიც ჯერ კიდევ სახლში შემოსვალმდე, უფრო ზუსტად კი ეზოში შემობიჯებულს გამიჩნდა, როცა დათოვლილ გზაზე პატარა ბავშვივით აღფრთოვანებული მოვაბიჯებდი, თან თოვლის ხრაშუნს ვუსმენდი და შიგადაშიგ ვიდეოებს ვიღებდი. 12 ხდებოდა, სახლში რომ შემოვაბიჯე და 5 წუთიც არ იყო გასული, ახლა უკვე სხვა მეგობრება დამირეკეს, რომლებიც აქციიდან მოდიოდნენ და მანქანით გამოვლა და ერთ-ერთთან წასვლა შემთავაზეს. მაგრამ საღამო უკვე ისედაც კარგად იყო დატვირთული ემოციურად, დადებითად და უკვე სახლში მინდოდა, თან წერა მიხმობდა. ხოდა ჯერ, რა თქმა უნდა ჩემებურად მოვწესრიგდი, ღამის რუტინაც ჩავიტარე, სახლი ახალ დალაგებული რომ დავტოვე გასვლისას, მაგის გამო საკუთარ თავს მადლობაც გადავუხადე, მერე ცოტა ხანი აივნის კარიც გავაღე და თოვლი ვისუნთქე, უფრო სწორად წინდებით გავედი აივანზე და უკან თოვლიანი შემოვედი :)) აბა რა მეგონა :) და თოვლ ნასუნთქი მოვკალათდი ბოლოს ტახტზე, ჩემ საყვარელ ირმებიან პლედს ახლიდან შევძინე...

 რაღაცეები დაიძრა.  ემოციურადაც და ფიზიკურადაც. თუ როგორ ვთქვა, არ ვიცი.  წიგნის გამოფენა-ბაზრობაზე არ მახსოვს, მოვყევი თუ არა. ჯერ კიდევ თბილისში ყოფნისას ვიყიდე აბონემენტი, რომ როცა მომინდებოდა და მოვახერხებდი, მაშინ მივსულიყავი. ორჯერ მოვახერხე. კარგი იყო, მშვენიერი. ჩემი უფროსი (ავსტრიის საგამოცდო ცენტრიდან) და კიდევ ერთი თანამშრომელი ვნახე ორივე დღეს. რეალურად, მაგათგან ვიცოდი ამ გამოფენის შესახებ, გავიგე, რომ ჩამოდიოდნენ და მეც ვიყიდე ბილეთი. დღეს ბოლო დღეა, მაგრამ პროგრამაში ისეთი არაფერია, რაც ისევ დამაინტერესებდა და ალბათ დღეს აღარ წავალ.  ახლა თომა დავტოვე საკვირაო სკოლაში და იქვე წავედი, რომ მენახა, სად არის ავსტრიის საგამოცდო ცენტრის ცენტრალური ფილიალი, სადაც მისვლას და თავის წარდგენას ვაპირებ იმ კვირაში. გამარჯობა, მე ვარ ცისია და მე მზად ვარ, ვითანამშრომლო :)) ვნახოთ, რა გამოვა. აქვე ყოფილა.  აქვე აღმოჩნდა ასევე ის კაფეც, რომელიც ერთ-ერთ კვირა დღეს უმიზნო ბოდიალისას აღმოვაჩინე და გარედან, ვიტრინიდან მომეწონა. ზოგადად ფანჯარასთან გრძელ მაგიდებიანი კ...

ზუსტად ორი თვე გასულა ბოლო პოსტიდან.  და 2 კვირა და 2 დღე გავიდა, რაც ვენაში ვარ. ხო, ვენაში ვარ. იმ დღეს მეუბნებოდნენ მეგობრები, ერთი-ორი ფოტო მაინც დადე, ხალხმა გაიგოს, რომ მანდ ხარო. ხო, ვინც ასე პირადად ჩემგან არ იცოდა, ვერც მიხვდება, რომ აქ ვარ უკვე. რაც ჩამოვედი, ველოდები, რომ მოვიდეს წერის სურვილი და დავწერო. მაგრამ რაღაცნაირად გარბის დრო და აი დღეს კიდევ ერთხელ რომ ვიარე ლეპტოპაკიდებულმა, იმის იმედით, რომ დღეს მაინც დავწერდი, ქალაქში 4 საათიანი სიარულის მერე ბოლო გაჩერება სტარბაქსი ავირჩიე, რაც ძალიან არაავსტიული და არავენულია, გეთანხმები. მაგრამ ეტყობა ჩემი ექსპატური ცხოვრება გამახსენდა ბაქოში, სადაც მინიმუმ კვირაში ერთხელ, ხან ორჯერაც ანტრედან ან სტარბაქსიდან ვწერდი "ბაქოს ქრონიკებს". ტრადიციასავით მქონდა. სტარბაქსში ჩემი საყვარელი ადგილიც მქონდა, ფანჯარასათან. ყველაზე გემრიელად იქ "იჯდომებოდა" და იწერებოდა. ხოდა ახლაც ასე გადავწყვიტე. აქ არავის უკვირს ლეპტოპგახსნილი ჯდომა.  მგონი წერითი ბლოკადა მაქვს. უამრავი რამე მაქვს თავში და საერთოდ, შიგნით. უამრავი რ...

ზაფხული და წიგნი (ეს უკანასკნელი უკვე მერამდენედ) ერთად დავამთავრე. ზაფხულის წიგნი. ბოლო სიტყვები იყო: ამ სიზმართან ერთად დასრულდა ზაფხულიც... ხოდა აი, ვწევარ მზეზე, აუზი იცლება, ბოლო თუ არა ერთ-ერთი ბოლო შაბათ-კვირაა ასეთი ცხელი და მზიანი ალბათ ამ სეზონზე. შეგრძნება მაქვს, რომ ბოლო წვეთამდე გამოვწურე ზაფხული. მართალია, ბოთლებში ვერ დავაყენე, მაგრამ ფოტოებით და ვიდეოებით შევინახე. ამ ფოტოებს იმ ბოთლებივით გავხედავ ხოლმე მზეზე და გამახსენდება, ის, რაც შეიძლება ისე ამომივარდეს თავიდან. ეს ჩიტი რაღაც საყვარელ ხმებს გამოსცემს და თვითონაც ძალიან საყვარელია და ლამაზი. თითქმის მთელი ზაფხულია, ვცდილობ, ობიექტივში მოვიქციო, მაგრამ გამირბის. პეპლებს ვიჭერ ობიექტივით და ამ ჩიტს - ვერ :) ხმა მაინც ჩავიწერო, არა? გუშინდელი საღამო იქვე ეზოში შემწვარი მწვადებით დაიწყო, აქგე, გვერდზე ეზოში. მწვადი, ღვინო, არაჩვეულებრივი ხალხი და გემრიელი ურთიერთობა. მერე ჩვენთან გადმოვინაცვლეთ ჩაიზე და ჩემი გამომცხვარი კექსით, ჩაით და საინტერესო სასმელით განვაგრძეთ, სხვებიც შემოგვიერთდნენ და ისევ ეს გემრიელი ურთიერთობ...

ამ ბოლო დროს ძალიან ბევრს ვფიქრობ. შეიძლება ზედმეტად ბევრსაც. ალბათ იმიტომ, რომ როგორც იქნა მომეცა ფიქრის დრო. ამდენი დრო ბოლო... მმმ... 2,5 წლის მანძილზე ერთად აღებული არ მქონია ალბათ. ხოდა ავდექი და ავიღე ეს დრო და მაქსიმალურად შევირგე გონების განიავება, სხეულის მოდუნება, დასვენება... მაგრამ რაღაც ეტაპზე ფიქრები წამოვიდა. საღამოობით განსაკუთრებით. უფრო სწორად ღამე.  ჯანდაბა რუსებს, მაგრამ ერთი კარგი გამოთქმა აქვთ: უტრო ვეჩერა მუდრენეე. და ასეც არის. ის, რაზეც საღამოს გვიან "იგრუზები", ის რაც ამ დროს რთულად გეჩვენება, გაწუხებს, დილის და დღის შუქზე სულ სხვანაირი ჩანს. უფრო მარტივი და ერთი ხელის მოსმით მოგვარებადი. ან სულაც ქრება და არაფერია მოსაგვარებელი რეალურად.  ვიცი, სრულიად გაუგებრად ვწერ. უფრო სწორად, რაზე ვწერ, ვერ მიხვდები. და საერთოდ, მივხვდი, რომ როცა რაღაცაზე ბევრს ვფიქრობ ან როცა რაღაც მაწუხებს ან მაფიქრებს, იმაზე არ ვწერ. უფრო სწორად - არ / ვერ ვყვები. ხოდა ახლაც ასეა. უბრალოდ ემოციების დონეზე ვცდილობ გაზიარებას. დღეს კი საკმაოდ ემოციური დღე იყო.  შემიძლია, გ...