©

სთორებს არ ენდოთ! :) არც საკუთარ წარმოსახვას. ზოგადად, დასკვნებს ხომ საკუთარ ცოდნაზე, გამოცდილებაზე, ვარაუდებზე და ხანდახან ინტუიციაზე დაყრდნობითაც ვაკეთებთ? იმ ცოდნაზე, რაც გაგვაჩნია. მაგრამ ეგ ხომ არ ნიშნავს, რომ ზუსტად ვიცით რაღაც. ან შეიძლება ვიცით კიდეც, მაგრამ რაღაც  - არც ვიცით.  ხოდა ნახავ სთორის, რომელიც უამრავ რაღაცას შეიძლება ნიშნავდეს. არანაირი მინიშნება, მხოლოდ ფაქტი. და წავიდა მერე შენი ვარაუდები. აჰა, ოკ. ახალი წელი მოდის. სად შეიძლება წავიდეს ამ დროს ადამიანი? გამოგაქვს დასკვნა შენი ფონური ცოდნიდან გამომდინარე და ვარაუდებზე დაყრდნობით. თუმცა, სადღაც უშვებ კიდეც, რომ ცდები. ან არ უშვებ.  ამ დასკვანაზე აგებ შემდგომ მოვლენებს. წაგიღებს ფიქრები, ვარაუდები და აი, უკვე 1 იანვარია, შენ სახლში ხარ, გვიანი საღამოა, მეგობრები მოვიდნენ სტუმრად და ზარია დამაფონზე. პასუხობ. გეუბნება, რომ კურიერია, არა და კურიერს არ ელოდები. მხოლოდ კიდევ სხვა მეგობრებს. ფიქრების ერთ ვერსიაში აივნიდან იყურები გადასამოწმებლად, ვინმე ხომ არ ლამობს შემოპარვას სადარბაზოში, მაგრამ ეს ისეთი ვე...

მერამდენედ უნდა შემიყვარდეს ზამთარი თავიდან, საინტერესოა. ყოველ წელს, ზამთრის დადგომამდე თავგადაკლული ვამბობ, რომ არ მინდა, ზაფხული დამთავრდეს, რომ ვერ ვიტან ზამთარს და წარმოდგენაც არ მინდა, რომ უნდა მოვიდეს. და შენ გგონია რამეს ვაჭარბებ ამ დროს, ან ვიტყუები? არა, მართლა ასე ვფიქრობ. მერე მოდის ზამთარი და... უპს, ახლიდან მიყვარდება, ახლიდან "ვამუღამებ" და ყინვაში გარეთ სიარულშიც კი სიამოვნებას ვპოულობ. მთავარი, კომფორტულად მეცვას, გემრიელად, ისე, როგორც მე მიყვარს, სახლში სითბო იყოს და სადაც შევალ - იქაც. და ქარი და სისველე ნუ იქნება. ყინვა და სიცივე არ მაფერხებს. აქვს რაღაც საოცარი სიმყუდროვე ზამთარს. განსაკუთრებით კი, დეკემბერში, წინასაახალწლო პერიოდში, როცა ჰაერში რაღაც ტრიალებს, რაღაც ჯადოსნური. როცა მარტო შენ კი არ ისვენებ, სხვებიც ისვენებენ, რაღაცნაირად შენელებულია ტემპი, გგონია, რომ გაღიმებულია ხალხი, როცა იდიოტური რომანტიული კომედიების ყურების და ხანდახან გულის აჩუყების დროც გაქვს. მე მიყვარს, როცა სხვებისთვისაც დასვენებაა და არა მარტო ჩემთვის, ეს ერთიან განწყობას ქმნ...

  თუ მემორის დილით ნახულობ, ესე იგი წინა დღეს ადრე დაიძინე. ბუდისტური სიბრძნე აწი ვიცი, რა დროს უნდა გავიღვიძო დილით, რომ აივანზე თუნდაც დილის სუსხში მშვიდად დავლიო ყავა და დილა ჩემ თავს, ხო, პირადად ჩემ თავს დავუთმო. 9 საათზე უნდა უნდა შევბრუნდე სახლში, რადგან ზუსტად 9-ზე, საათს გაასწორებ ისე, უეცრად ზღაპრის გმირებივით აღმოცენდებიან მშენებლობაზე მომუშავენი და ერთად იწყებენ ხმაურს.  აწი ისიც ვიცი, რა დროს უნდა დავიძინო, რომ დილით ასე კარგად გავიღვიძო და ასე დავიწყო დილა. გაგიკვირდება და აფირმაციით და ცოტა ვიზუალიზაციითაც. ეს უკანასკნელი ცოტა მიჭირს ჯერ-ჯერობით, მაგრამ არა უშავს, მივეჩვევი ამასაც. პრინციპში, იქნებ არც გაგიკვირდეს კიდეც.  ხო, ის ბუდისტური სიბრძნე სინამდვილეში ცისისტური სიბრძნეა. და ფბ-ზე დავპოსტე დილიდან.  სტაფილოსფერქურთუკიანი ქერა ტიპი, სავარაუდოდ არამოძმე ერის წარმომადგენელი ნელი ნაბიჯით შემობოდიალდა ეზოში. თავიდან გავიფიქრე, რა კარგი იდეაა, ადრე თუ ავდგები, ეზოში ჰაერზე სიარულსაც მოვასწრებ მეთქი. მერე შევხედე, რომ ამ ჰაერზე სიგარეტს აბოლებს და მივხ...

ეს კაფე რამდენი ხანია გაიხსნა ჩვენ ეზოში? ნუ, თუ გავითვალისწინებთ, რომ მესამე (?) წელია აქ ვცხოვრობ, ალბათ 1 წელი, არც კი. მოკლედ, შედარებით ახალია. ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი საკონდიტროს (რომლის "მედოკსაც" დიდი წვლილი აქვს ჩემი წონის მატებაში შეტანილი) მფლობელმა გახსნა. გარეთ სულ რაღაც 2 მაგიდა დგას და სულ მეგონა, შიგნით ფაქტობრივად არ იქნებოდა ადგილი, ან იქაც მაქსიმუმ 2 მაგიდა იდგებოდა. როცა არ უნდა ჩამევლო, რა თქმა უნდა, ძირითადად იქ მსხდომ რუსებს ვხედავდი ხოლმე, რაც ალბათ მთავარი მიზეზი იყო, რატომაც არ მიზიდავდა იქაურობა.  დღეს რაღაცნაირად თავისუფალი დღე მაქვს. უფრო სწორად დღის პირველი ნახევარი. საერთოდ, რაღაც ეტაპზე რომ გავიაზრე, ასე არ შეიძლება საკუთარი თავის ექსპლუატაცია, რაზეც წინა წერილში ვილაპარაკე კიდეც, რომ სტრესს არ უნდა გაანადგურებინო მენტალური და ფიზიკური ჯანმრთელობა და მას მერე, რაც რაღაცეები გადავიაზრე, აშკარად უკეთესობისკენ წავიდა საქმე. აქამდე უეცრად გამოჩენილი თავისუფალი დროისთვის რომ არ ვიცოდი, რა მექნა და მეგონა, რამეს ვაშავებდი და აუცილებლად უნდა მემუშავა,...

ახლა რომ არ დავწერო და მეცადინეობა დავიწყო, ვერც იმას მოვასწრებ (მაქსიმუმ ნახევარ საათში უნდა იოგაზე წავიდე) და ეს განწყობაც დამეკარგება, შესაბამისად ამასაც ვეღარ დავწერ. ამიტომ, თეფში გადავდგი, ყავა მოვიდგი და უცებ დავწერ, რაც თავში მომივა. თითები ხომ, როგორც წესი, თვითონ კრეფენ სათქმელს, ხანდახან მგონია, ჩემგან დამოუკიდებლადაც კი.  დღეს დილით დაბრუნდა. აი უცებ, არსაიდან გაჩნდა ისევ ის, ბედნიერების უეცარი შეგრძნება, უეცარი გააზრება, რომ უპს, ბედნიერი ხარ. შეიძლება სულაც არ იყო უეცარი და რაღაცეების გა(და)აზრების ახლა დამდგარი შედეგია, რა მნიშვნელობა აქვს. მთავარია, დაბრუნდა. და გამახსენდა, როგორი იყო ამ შეგრძნებით გაღვიძება, როგორი იყო, შენ ოთახში რომ იღვიძებ, გარშემო ყველაფერი მოგწონს, თვალებს რომ ახელ, მაშინვე გეღიმება, ნელა მოიცმევ ხალათს (ხო, მიყვარს ხალათი დილით) და გამობოდიალდები აქეთ ოთახში, სადაც მზე კიდევ უფრო ცოცხალს და ბედნიერს ხდის ოთახის ნათელ ფერებს. ფერები შეიძლება ბედნიერი იყოს? ბედნიერი ყვითელი, მაგალითად. კი, კამერონ დიასი ამბობს ერთ ფილმში - სარეკლამო რგოლს იღებე...

Spree-დალეულის დღიური.  ბერლინი, მიუნხენი,  -> ვენა 29.09.23 ბერლინი როგორია ბერლინი? მეექვსე დღეა აქ ვარ და დღეს საღამოს, როცა უკვე ყველაზე მეტი თავისუფალი დრო მქონდა, ნელ-ნელა მივხვდი, რომ აი ახლა დავიწყე ბერლინის კარგად შეგრძნება. აქ 2 დღით არ უნდა ჩამოხვიდე. და პრინციპში, უბრალოდ ტურისტად ჩამოსვლაც არ კმარა, მგონი. აი მე ალბათ იდეალური ბალანსი გამომივიდა ყოველდღიური საქმიანი ცხოვრების, ბერლინის ყოველდღიურობის თუნდაც ნაწილობრივ აღქმის და ტურისტულად ბოდიალისაც. 01.10.23 მიუნხენი სანამ ბერლინზე რამეს დავწერდი, უფრო სწორად წერის გაგრძელებას შევძლებდი, ამასობაში წამოვედი კიდეც, ჩავედი მიუნხენში, ერთი სრული დღე დავყავი იქ და ახლა უკვე ვზივარ ვენისკენ, უფრო სწორად ბუდაპეშტისკენ მიმავალ მატარებელში, მაგრამ მე ვენაში ჩამოვდივარ.  კარგია, რომ ადგილი დავჯავშნე ბილეთის ყიდვისას, სხვა შემთხვევაში მეც ფეხზე დგომა მომიწევდა გასასვლელში, როგორ აი ამათ. როგორც იმ ბიჭსაც, გვერდზე რომ მეჯდა. ვერ დავჯავშნე საიტიდან, გაჭედაო, შემომჩივლა, როცა განვთავსდი. ცოტა ხანი ამაზე ვისაუბრეთ და მე...

მგონი უნდა ვეცადო, დავიძინო. ლაუნჯში ვზივარ. ერთში ვიჯექი, ცოტა ვჭამე, ყავა დავლიე, პატარა ბრაუნიც მივატანე და ახლა მეორეში გადმოვჯექი, სადაც მხოლოდ სნექებია, დასალევი და მშვენიერი დასაჯდომ-წამოსაწოლი. ხოდა შემოვედი, გავხსენი ლეპტოპი და მივწექი. არავინ იყო. მანამდე დავინახე, შორიდან როგორ შეათვალიერა ვიღაც ბიჭმა აქაურობა. გარედან. ალბათ იფიქრა, აქ არ შეიძლება შესვლაო. ჩემი შემოსვლიდან ცოტა ხანში, შემომყვა. ცოტა ფრთხილად შემოვიდა, მაგრამ მერე მიხვდა, რომ არავინ უშლიდა და განთავსდა. ცოტა ხანში სხვაც შემოყვა. ის სხვა რუსს უფრო ჰგავს, ეს - არ ვიცი, მაღალი, კიკინიანი ბიჭია. რაღაცით ძველი სლოვენიელი მეგობარი მომაგონა, აი ის, გერმანიში პირველად ყოფნისას რომ გავიცანი, სრულიად რომ გააფანატა ჩვენზე, ქართველებზე და ჩვენც - მასზე და მერე ორჯერ რომ ჩამოვიდა საქართველოში. ხოდა აი ზუსტად გუშინ ამომიგდო გუგლის ფოტოებმა ეს მემორი, სურათები, რომლებიც სულ არ მახსოვდა, მისი მეორე სტუმრობისას გადაღებული და ეტყობა ამანაც გამახსენა ასოციაციურად.  აქ ისეთი სიმშვიდეა. იქით მაინც მიდი-მოდის ხალხი, დგებიან, ...

აეროპორტში ვზივარ. გაფრენამდე 4.5 საათია დარჩენილი. ალბათ ფიქრობ, რა უნდა ასე ადრეო. გუშინ გამაფრთხილეს (კონკრეტულად თურქიშის მოთხოვნაა), 4 საათით ადრე მოდითო. ხოდა აჰა, ტაქსი მალე მოვიდა, წვიმის მიუხედავად მალე მოვედით და + ნახევარი საათი მაქვს. ერთი სული მაქვს, გახსნან რეგისტრაცია, რომ ბარგი ჩავაბარო და ზევით ავიდე. ძალიან მიხარია, რომ მოვახერხე, მხოლოდ 1 ჩემოსანში ჩავეტიწ და თან მხოლოდ ზურგჩანთა მექნება და სათრევი - არაფერი.  ვერ ვიტან ჩემოდნის ჩალაგებას. არ ვფასონობ, არც ვაჭარბებ. მართლა ვერ ვიტან. სტრესია ჩემთვის. აი, სხეული მტკივდება ლამის 😁 ყველაფერი მოგვარებულ-გამზადებული მქონდა უკვე გუშინ საღამოსვე. დღეს მხოლოდ ტანსაცმლის ჩალაგებაღა მქონდა დარჩენილი. გრუპ ჩეთში მივიწერე ჩემი სრულიად არაპრობლემური პრობლემის შესახებ, გაოცება გამოვიწვიე, მერე ლეპტოპში სერიალი ჩავრთე, მობილურში - ტანსაცმლის კეცვის ტუტორიალები და ასე ვალაგე 4 საათის მანძილზე. აქედან 1 საათი შესვენება გავაკეთე, სტუმარი მყავდა, რომელსაც საბედნიეროდ კარგად ესმოდა ჩემი. მართლა მინდა ხოლმე, ჩემოდნის ჩამლაგებლის ვაკ...

ეს იქნება წერილები, რომლებიც არ გაიგზავნება. თემა პირველი: ძალიან საინტერესო პოდკასტების სერიას გადავაწყდი სრულიად შემთხვევით. სპოტიფაი ჩავრთე საღამოს ვარჯიშზე მიმავალმა, რადგან ასე გზაში უცებ რამე ახალი აუდიო წიგნის ძებნის დრო არ მქონდა. და გადავაწყდი პოდკასტების სერიას "ამერიკული მოთხრობა". ქართველი მწერლები და პუბლიცისტები კითხულობენ თავიანთივე არჩეული ამერიკელი მწერლის ერთ მოთხრობას, ასევე თავიანთ არჩეულს. და შემდეგ მცირე გარჩევა მოჰყვება ამას. გადაცემა მიჰყავს გიგი გულედანს. ვერ ვიტყვი, რომ ყველა კარგად კითხულობს. თან იმდენად მივეჩვიე აუდიოწიგნებს, რომ უკვე პრეტენზიაც მიჩნდება, რომ კარგი მკითხველის წაკითხული მოვისმინო. მაგრამ პატარა მოთხრობის მოსმენა მაინც შეიძლება. არის მოთხრობები, რომლებიც არც წამიკითხავს და არც გამიგია. მწერლების უმეტესობა ვიცი მაინც, თუ არ წამიკითხავს, მაგრამ აქაც არიან ისეთები, რომ არ ვიცნობ. მოკლედ, საინტერესოა, ღირს მოსმენად. აი ამ წამს უკვე მესამე მოთხრობა ჩავამთავრე და დროებით დავხურე. თემა მეორე: წასვლამდე დარჩა 3 დღე და დაახლოებით 5-6 საათი. წ...

ეს იქნება წერილები, რომლებიც არ გაიგზავნება. დღეს კვირაა. ჯერ კიდევ. კარგი კვირა დღე მოვიწყე, პრინციპში. საქმეებს გუშინ მოვრჩი, სახლის ლაგებიან გაკვეთილებიანად. დღეს ვარჯიშზეც არაფერზე ვიყავი ჩაწერილი. ასე რომ... ამინდი კი იყო კარგი. გუშინ მეგობარი შემითანხმდა, მოვალო. მეგობარი, რომელსაც ჩემი ბინა არ ჰქონდა ჯერ ნანახი. ხოდა ეგ "ივენთი" მქონდა დღეს. ცოტა ვიდიასახლისე და მშვენიერი საღამო გავატარეთ. და უსაყვარლესი საჩუქარი მივიღე, რომელსაც პოსტის ბოლოს ნახავ სურათზე. იქვე ჩემ გამომცხვარ უგემრიელეს კექსსაც მოკრავ თვალს. ხელი მიმირბის, არა და 11 საათი ხდება და ვცდილობ, ღამე მაინც არ ვჭამო ტკბილი. არა და მაცდურად გამოიყურება. ხვალიდან ისევ სწავლა მეწყება. დღეს დავალებები უკვე გაუხსნიათ. და წეღან, რომ ავალაგე ყველაფერი, გავხსენი და შევყევი, რამდენიმე გავაკეთე, ასე ვთქვათ "საქმე წინ წავიგდე". ისე, ორი საღამოა, ბილეთებს ვუზივარ. ძალიან ადრე უნდა მეყიდა, როგორც ჩანს. ახლა ფრენაც და მატარებელიც საკმაოდ გაძვირებულია. ბოლოს, ოპტიმალურ ვარიანტზე შევჯერდით, რომელიც ასე სპონტანურად...