©

ჩვეულებრივ, უფრო სწორად, როგორც ბოლო დროს გახდა ჩვეული, დღესაც მუსიკით დაიწყო დილა. შევდივარ აბაზანაში, ვრთავ სპოთიფაის და დილის რუტინა სასიამოვნო ჰანგების ფონზე მიდის. ღამისაც. ბანაობისასაც კი მუსიკა მაქვს ჩართული. ისე, დილას და ღამეს სხვადასხვა მუსიკა აქვს, სხვადასხვა საუნდტრეკი. ხოდა საუნდტრეკზე გამახსენდა - ერთხელ ვთქვი, ან დავწერე, ყველას სიზმარს თავისი საუნდტრეკი აქვს მეთქი. მერე, ერთ მშვენიერ დღესაც აღმოვაჩინე, რომ ცხოვრების საუნტრეკიც არსებობს, ან ცხოვრების ეტაპების მაინც. სხვადასხვა წლებს, ზაფხულებს, ზამთრებს, მოგზაურობებს რომ თავისი მუსიკა ადევს და სპეციფიური სურნელიც დაჰყვება, ეგ ხომ ისედაც  ნათელია და თავისთავადი. თუმცა, არის ეტაპები, როცა არაფერს უსმენ. დროებით ქრება მუსიკა ცხოვრებიდან. ან უბრალოდ გავიწყდება მისი არსებობა. შეიძლება დიდხანსაც გაგრძელდეს ეს. არა იმიტომ, რომ ცუდი პერიოდი გაქვს, არა, უბრალოდ რატომღაც გავიწყდება და აღარ უსმენ. და არის ეტაპები, როცა მუსიკა ბრუნდება. ხან თავისით, ხან ვინმეს შემოაქვს. ესეც გამახსენდა - ყოფილან ადამიანები, ახალი ადამიანები, რომ...

დიდი ხანია, ვაჟა-ფშაველას ე.წ. "ალეა"ში არ მივლია ფეხით. დღეს გვიან საღამოს მშობლებისგან ვბრუნდებოდი და მიუხედავად მინუს უსასროლობა გრადუსისა, მაინც ფეხით გადავწყვიტე სახლში დაბრუნება. რაღაც მომენტში დავინახე, რომ დიდი ბურთი ნათურებით იყო განათებული პარკი. მონუსხულივით გადავჭერი ქუჩა და შევედი. ჯერ ფილტრებით ვითამაშე და რამდენიმე ფოტო გადავუღე, მერე კი ფეხით ავუყევი ცარიელ პარკს. მომნატრებია აქ ფეხით გავლა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ვუღალატე აქაურობას, იმ ადგილებს, რომლებმაც პანდემიის პირველი პერიოდი და ჩაკეტილობა გადამატანინა, სადაც კილომეტრებს გავდიოდი წინ და უკან ფეხით სიარულით, ხან ველოთი. სადაც პირბადეებით და დისტანციურად, ხანაც ყავით ხელში ვხვდებოდი მეგობრებს, ხან საღამოთი დავდიოდი მათთან ერთად. მოკლედ, გულში ბოდიში მოვუხადე, რომ ჩემ 10 000 ნაბიჯს საღამოობით სხვა ტერიტორიებზე გავდივარ და შევპირდი, ისევ დავბრუნდები ხანდახან, თუნდაც ძველი მოგონებების ხათრით მეთქი. პარკამდე სანამ მივიდოდი, გზად იმ ადგილს ჩავუარე, დღისით ყვავილები რომ იყიდება ხოლმე. სეზონზე ჩემი შემოსა...

ბათუმს თავისუფლების სუნი აქვს - ასე უნდა დაიწყოს ჩემი წიგნი მეთქი, ვუთხარი ერთხელ ერთ მეგობარს. მართალია, წიგნი ჯერ არ დამიწერია, მაგრამ ბათუმს ალბათ არაერთი პოსტი მივუძღვენი უკვე. და დაე ეს პოსტიც დაიწყოს ამ წინადადებით.  ბათუმის არაადეკვატურ სიყვარულზეც ბევრჯერ მითქვამს ალბათ. მე თვითონ ვერ ვხსნი, რით არის ეს განპირობებული. სავარაუდოდ მეც იგივე მაკავშირებს ამ ქალაქთან, რაც სხვა, არა აქ მცხოვრებს, რომლებიც ზაფხულის შვებულებას, ან შვებულების ნაწილს ბათუმში თუ არა, შავი ზღვის სანაპიროზე მაინც ატარებენ. პრინციპში, ზაფხულში აქ დასვენებას, უფრო არასეზონზე ჩამოსვლას ვამჯობინებ. და სავარაუდოდ უკვე ყველა სეზონზე ვარ აქ ნამყოფი. 2-2 დღით მაინც. გარდა ზამთრისა. ზამთარში აქ დასვენება დიდი ხანია, მინდოდა და აი, აღსრულდა, სრული 3 დღე არაფრის კეთებისა და ნეტარებისა, ჩემი ერთი არაჩვეულებრივი მეგობრის დამსახურებით, ასევე არაჩვეულებრივ სასტუმროში.  ხო და იმას ვამბობდი, რატომ მიყვარს მეთქი. რა მაკავშირებს იმაზე მეტი, ვიდრე სხვას. კარგი, ნუ ვთქვათ პლუს 1-2 მივლინება (საკმაოდ მრავალფეროვანი და ს...

ბევრი ვიარე თუ ცოტა ვიარე, ცოტაც ვიყოყმანე, სახლში ავსულიყავი პირდაპირ, თუ დარჩენილი დრო გამომეყენებინა და სადმე გემრიელად მესაუზმა, ბოლოს მაინც ამ უკანასკნელს და საკუთარ სიამოვნებას მივანიჭე უპირატესობა, სახლის ასახვევს გავცდი და სტრადაში შემოვედი.  ტერასაზევე მომთხოვეს მწვანე პასპორტი. ამაყად წარვადგინე და შემოვედი. გზაში ვფიქრობდი, ალბათ ადგილი არ ექნებათ, ლანჩის დროა მეთქი მაგრამ, ჰოი საოცრებავ - ტერასაზე მხოლოდ 1 და შიგნით მხოლოდ 2 მაგიდა იყო დაკავებული. თავიდან დავიბენი და მერე მივხვდი - რეალურად მართლა ძალიან ბევრი აუცრელია ქალაქში, როგორც ჩანს. წინა კვირაში ერთ-ერთ კაფეში ანალოგიური სიტუაცია იყო. მიმტანსაც ვკითხეთ და დაგვიდასტურა, რომ ხალხის რაოდენობა შემცირდა, რაც მწვანე პასპორტი შემოიღესო. სამწუხაროა. სამწუხაროა როგორც ზოგადად, პანდემიის ოდესმე დასრულების თვალსაზრისით, ისევე ბიზნესისთვის და ა.შ. ქვეყნის 70%! ცოტა ხომ არ არის. რაზე მეტყველებს ეს? კარგი, ამაზე არ შევჩერდები. ამასობაში ჩემი ტოსტიც მოიტანეს, ავოკადოს ტოსტი და დღის 2 საათისთვის ვიწყებ გემრიელ გვიან საუზმეს. თუ...