ხვალ ხუთშაბათია

შენ? შენ ხან ვინ ხარ, ხან - ვინ. სცენარიც სხვადასხვაა. ხან ავარიაში ყვები და მტოვებ. ბავშვით. მუცელში ბავშით. ხან უბავშვოდ. მტოვებ. ყველა სცენარში მტოვებ. ხან ვინ ხარ და ხან - ვინ. ხან მეორე ხარ, რომელიც მერე მპოულობ. ყოველთვის ხარ, მაგრამ სცენარი ბოლომდე ვერ მიმყავს. ვერ მიმყავდა აქამდე.

რას ვიფიქრებდი, ასეთი შემთხვევა თუ გახდებოდა ინსპირაციის წყარო. ახლა მახსენდება, თვალი მითამაშებდა რამდენიმე დღე. არ გამიჩერდა. ვწუხდი. ვიცოდი, რაც მოხდებოდა. შედეგი ვიცოდი. ვის მოუვიდოდა  - ეს არ ვიცოდი. რა სახით - არც ეს. ვიცოდი უბრალოდ, ვიღაცის სიკვდილი უნდა გამეგო. სავარაუდოდ უცნობის, ან უბრალოდ ნაცნობის. და ეს სიკვდილი, უცნობის სიკვდილი - ინსპირაციად იქცა.

შაბათი საღამო

ხუთშაბათამდე თითქმის მთელი კვირაა. მთელი კვირა შეუძლია მოვიდეს აქ ყოველ დღე და იტიროს. ან არ იტიროს. იდგეს გაშეშებული სახით და გრძნობდეს მისი მეგობრების მზერას. მერე სხვებიც გაიგებენ. ნათესავებიც. და გაკიცხავენ. ქალები. დიდი ქალები გაკიცხავენ. ყველაფრის მნახველი და უფლების მქონე ქალები, უფლების, სხვისი ცხოვრება განიხილონ. მზად მყოფები, ჯორზე შემოსვან უკუღმა. მერე რა, რომ მუცელში ბავშვი ყავს. მისი ბავშვი.

და ბიჭები, რომლებიც ცრემლებს იკავებენ. ერთ დღეში გამხდრები. განადგურებულები. აქედან ყველაზე გაბედული ბოლოს გამოელაპარაკება. ეტყვის, რომ იცის მისი უფრო დიდი სატკივარი, უფრო დიდი, ვიდრე ის არის, ვინც ახლა წინ უწევს. იცის, რომ ის უფრო სტკივა, ვინც ჯერ არ დაბადებულა. და დახმარებას შესთავაზებს. იქნებ ფული და ექიმთან გაყოლაც შესთავაზოს. თბილისში წაყვანა და ყველაფრის უხმაუროდ მოგვარება. ტირილის თავიც არ აქვს. არც გაბრაზების. არაფერს უპასუხებს. არც თანაგრძნობაზე, არც გაკიცხვაზე. თუმცა, ვინ იცის.

მიყურონ. ახლა აღარ აქვს არაფერს მნიშვნელობა - ვინ მიმიღებს, ვინ არ მიმიღებს. მაინც დამტოვე. მაინც აარიდე თავი შენ წილ პასუხისმგებლობას. არ იყო საჭირო ასეთი გაქცევა. მე თვითონ წავიდოდი. ეს არ იყო საჭირო. მშურს იმის, ვინც ვეღარასდროს გაგიცნობს. ვისაც მარტო გენეტიკური მახსოვრობა ექნება შენ შესახებ. მშურს იმ ემბრიონის პოზის, რომელშიც კიდევ 8 თვე შეუძლია იყოს. მეც მინდა. მოვიკუნტებოდი ახლა. აქვე. აი აქვე, გვერდზე მოგიწვებოდი. იატაკზე. ემბრიონივით. მაგრამ არ შეიძლება. არ წახვიდეო, მეუბნებიან. ყოველ დღე მეუბნებიან. ან ყოველ დღე მაინც ნუ ივლიო. შენთვის ახლა არ შეიძლებაო. რატომ?

ვერ ვჩერდები. მარტო ვერ ვჩერდები. ეს ნაკადი მამშვიდებს ხალხის. დედაშენის მოგუდული ყმუილი მამშვიდებს. შენი ძმის გაქვავებული სახე და მამაშენის აკანკალებული ხელები. მამშვიდებს, რომ მარტო მე არ მტკივა ნამდვილი ტკივილით. სხვას ყველას გაუვლის.

მერე რომელიმე გოგოს მომიგზავნიან შენი სამეგობროდან. ბიჭებს მოერიდებათ. ან შენ მამიდაშვილს. თითქოს ასეთი საკითხები მარტო ქალებს ეხებოდეთ. თითქოს კაცთან ამაზე ლაპარაკი არ შეიძლებოდეს. აკითხინებენ, რა მჭირდება. რამე ხომ არ მჭირდება. კი. მჭირდება. შენ მჭირდები - ცოცხალი. და ვეღარაფერს მეტყვიან. ხომ არ მეტყვიან, რამე სხვა ისურვეო.       

კვირა დილა

ეს ბიჭი ადრე არასდროს მინახავს. თუმცა, ადრე არც შენ გიცნობდი. აქ არ ცხოვრობს კაი ხანიაო. არა და შენი უახლოესი მეგობარი ყოფილა. მანამდე არ მინახავს, მაგრამ ვხვდები, რომ ბოლო ორ დღეში შეიცვალა. რომ თავის თავს აღარ გავს. ვუყურებ, და ვხვდები, რომ ყველაფერი იცის. უთქმელად იცის, რაც ხდება. რომ მე უბრალოდ ერთ-ერთი არ ვარ. ერთი ვარ. ან იქნებ იმასაც ხვდება, რომ უკვე ორი ვარ. 

წინ კიდევ 4 დღეა. თითქმის 5 დღე. აუცილებლად გამომელაპარაკება. და მერე თავს ვეღარ შევიკავებ. უკვე ვხედავ, როგორ ვტირივარ. პირველად, ამდენი ხნის მანძილზე. რამდენი ხნის? ჯერ 2 დღე გავიდა ავარიიდან. მგონია, რომ სულ აქ ვარ. დიდი ხანია. აღარც მახსოვს, როდის იყავი ცოცხალი. სულ აქ ვარ და ამ სახეებს ვუყურებ. მგონია, სულ ასე იყო და ასე იქნება. 

შენი ძმა ხორბალში ჩარჭობილ სანთელს ჩააქრობს, სანამ ბოლომდე ჩაიწვება და ახალს აანთებს. მერე მეათასედ გაასწორებს ტახტზე გადასაფარებელს და მეათასედ არ შეგხედავს. ვერავინ გიყურებს. ხო, შენი ძმა მტკივა კიდევ. შენთან და ამ ემბრიონთან ერთად. ფიზიკურად მტკივა.

კვირა საღამო

ძალიან არ მინდოდა, აქვე მომხდარიყო რამე, მაგრამ როგორც ჩანს, ვეღარ გავუძელი. პირველად ჩავიკეცე დღეს. გონზე რომ მოვედი, შენ ოთახში ვიყავი. შენი და შენი ძმის ოთახში. შენი საწოლი ხელშეუხებელია. შორიდან უვლიან, მგონი. იქ არ დამაწვინეს. 

კედელთან გვერდულად დგას ის ბიჭი. მერე გავიგე, მაგას შემოვუყვანივარ ხელში აყვანილს, გულწასული. ვხედავ, რომ ყველაფერი იცის. გაღიმებას ვცდილობ. რა შუაშია ახლა ღიმილი. ალბათ რა საშინელი სანახავი ვარ. ვიღაცეები დადიან. ბუნდოვან კადრად. ფოკუსში მარტო ეს ბიჭია. დამელაპარაკოს ბოლოს და ბოლოს. ლოდინის თავიც აღარ მაქვს. უბრალოდ დავუქნევ თავს თანხმობის ნიშნად, დავუდასტურებ ყველა ეჭვს.

ჭამას მაძალებენ. არ შეიძლება ასე შენ მდგომარეობაშიო. რომელ მდგომარეობას გულისხმობენ, საინტერესოა. მე ახლა ორი მდგომარეობა მაქვს. რომელი უფრო მტკივა, ჯერ არ ვიცი.

გვერდით ოთახიდან საშინელი ხმა შემოდის უცებ. კაცის. მოულოდნელობისგან ვხტები. იწექი, იწექი. რამდენი ხანი უნდა ვიწვე. უკეთ ვარ. წყალი დამალევინეთ და მერე ვიჯდები. ის ხმა დაჭრილის ხმაა. ოთახიდან გასვლა არ მჭირდება, ზუსტად ვიცი, ის არის, ვინც ამ ყველაფრის სულისჩამდგმელია. ის იჯდა საჭესთან. ზუსტად ვიცი. ჯობია, არ გავიდე. ჯობია დავწვე. უცნაურ სისუსტეს ვგრძნობ. იმის მაგივრად, რომ ძალა მომეცეს და გავიდე, ყელში ვწვდე, ისე, როგორც ბოლო 3 ღამეა მესიზმრება, - ჯერ ყელში ვწვდე და მერე, თუ ვერ დავახრჩე, თვალები დავთხარო, - ამის მაგივრად ძალა მეცლება.

სიზმარში არ მეწინააღმდეგება. დგას ასე, ხელებჩამოშვებული და დათხრილი თვალებიდან ცრემლები მოსდის. ბოდიშს მიხდის, მაგრამ ხმა არ ისმის. მე ხელებზე ვიყურები. თითო ხელში თითო თვალი მიჭირავს. ორივე მიყურებს. უკან ვუწვდი და უხმოდ ვტრიალდები. 3 ღამეა ასე მეღვიძება. ახლა კი ერთბაშად მეცლება ძალა და მოცელილივით ვწვები ისევ შენი ძმის საწოლზე. 

ის ბიჭი კედელს სცილდება და უნებლიე მოძრაობას აკეთებს. დასახმარებლად მოდის თითქოს და მერე თავს იკავებს. ქალებს უთმობს ასპარეზს. დამელაპარაკოს. ტირილი მინდა. დამელაპარაკოს, რომ ვიტირო.

ორშაბათი

საინტერესოა, ხუთშაბათის მერე რა უნდა ვაკეთო. ხვალ ვიცი, რომ უნდა გავიღვიძო, მოვწესრიგდე და მოვიდე. ზეგაც ვიცი. მაზეგაც. კიდევ 3,5 დღე შემიძლია გიყურო. ჩემ გარდა არავინ გიყურებს მგონი. ვერავინ გიყურებს. მე უნდა დაგიმახსოვრო ასეთი. წყალნაყლაპი. თავგატეხილი. სახედასერილი. მე ზუსტად უნდა დაგიმხასოვრო, რომ მერე ასეთი დაგისიზმრო. შემდეგი 8 თვე. მერე გშობ და ყველაფერი დამთავრდება. რატომღაც არც კი დამიშვია, რომ გოგო უნდა გაჩნდეს. ბიჭია, ვიცი. ხანდახან მეჩვენება, რომ შენ გატარებ მუცლით. შენ უნდა გშობო. ისევ ისეთი, როგორიც იყავი, ჯერ კიდევ 3 დღის წინ.

სამშაბათი

დღეს უკვე რაღაცეების გახსენება დავიწყე. მეტიც, - დაშვებაც. რომ ვყოფილიყავით უკვე ერთად, იმ ქორწილამდე ჩვენი ქორწილი რომ ყოფილიყო უკვე. მაშინ ყველგან ერთად ვივლიდით. იმ ქორწილშიც ერთად წავიდოდით და მე არ დავუშვებდი, ვინმე ნასვამს ჩაჯდომოდი მანქანაში. შენც არ დაუშვებდი. მე გამიფრთხილდებოდი. უკვე ერთად რომ ვყოფილიყავით. არ მინდა ქორწილი. ჩვენი ქორწილი არ მინდა. უბრალოდ ერთად ვყოფილიყავით უკვე.

ხუთშაბათის მეშინია. და ხუთშაბათის მერე რაც იქნება, იმის. რაც უფრო ახლოვდება, მით უფრო მეშინია. მერე უფრო მეტს ვიფიქრებ. მერე უფრო მეტს დავუშვებ. მერესი მეშინია.

ოთხშაბათი

ამ ბიჭს ძალიან მშვიდი ხმა აქვს. პირდაპირ საქმეზე გადადის. ტელეფონს მართმევს ხელიდან, თავის ნომერს წერს. ყველაფერი ძალიან მარტივია - როცა და რაც არ უნდა დამჭირდეს, უნდა დავურეკო. რა დროც არ უნდა იყოს. ეს უკვე მერე, როცა წავა. მანამდე აქ არის და რასაც მოასწრებს, მოაგვარებს. საინტერესოა, რა უნდა მოაგვაროს. ვუთხრა, რაც მჭირდება?

*

თავიდან თვითონ მომიკითხავს ხოლმე. დამირეკავს. მომწერს. ხანდახან ჩამოვა. მერე - ხშირად. ჩემთვის - არა, თავის მშობლებთან რომ ჩამოვა, მეც მნახავს ხოლმე. მუდმივად საქმის კურსში იქნება, რა ხდება, როგორ ვარ. მეტყვის, რომ ძალიან ფერმკრთალი ვარ და გამხდარი. რომ ასე არ შეიძლება. რომ შენზე უნდა ვიფიქრო და ბავშვზე, რომ შენი ხათრით და სიყვარულით უნდა ვიცოცხლო და კიდევ - ბავშვის გულისთვის. ბანალურ რაღაცეებს მეტყვის. მარტივ ჭეშმარიტებებს. ხილს მიყიდის და შოკოლადს. ესეც ბანალურია, მაგრა მე შევჭამ და ვიტირებ ხოლმე. ყოველ მის ჩამოსვლაზე. თავიდან იმიტომ, რომ რაც მჭირდება, იმას ვერ მომიგვარებს, იმიტომ, რომ შენ ვერ მოგიყვანს. მერე ნელ-ნელა - გაუგებარი მიზეზით ვიტირებ, მეც ვერ მივხვდები, რატომ. ბოლოს კი მეცოდინება, იმიტომ ვტირი, რომ ისევ უნდა წავიდეს. ესეც უნდა წავიდეს. და ყოველ მის წასვლაზე ვინერვიულებ. რომ ჩავა, მომწერს, რომ ჩავიდა. მერე ისე მომიკითხავს, მერე კიდევ მომწერს, დამირეკავს. მერე მე ჩავალ. ერთხელ. სამჯერ. ბევრჯერ. და მერე აღარ დავბრუნდები. დიდხანს არ დავბრუნდები. 

დავბრუნდები, როცა კირა 3 წლის გახდება. პირველად მაშინ მოვალ. სამივე ერთად მოვალთ და უკვე დანაშაულის გრძნობაც აღარ გვექნება. უკვე ბედნიერი ვიქნები, რომ გოგო გამიჩნდა და შენ არ გატარე მუცლით ის 8 თვე. ხო, 8! მადლობა თქვი, ესეც რომ მოვახერხე. კიდევ, კირა რომ დავარქვი, ამაზეც მითხარი მადლობა. ცოცხალი რომ ყოფილიყავი, შეგეწინააღმდეგებოდი. მაგრამ დამტოვე, და მიტოვებულმა, დანაშაულის გრძნობით სავსემ შენი სურვილი გავითვალისწინე.

კირას ვერ ვეტყვი, რომ ორი მამა ყავს. ჯერ ვერ ვეტყვი. უბრალოდ მოვიყვან შენთან.  და შენებთან. პირველად. ბიჭი კედლიდან მანქანაში დამელოდება. მერე შენი ძმის დანახვაზე გადმოვა და ცოტა უცხოებივით ჩამოართმევენ ხელს ერთმანეთს. მე ვიფიქრებ, რომ ეს ყველაფერი კინოს გავს. სცენარს. რომ ცხოვრებაში ასე არ ხდება. არა და მოხდება.

თვეში ერთხელ მაინც გამიმეორდება ის სიზმარი. თვეში ერთხელ მაინც გავიღვიძებ ხელებზე უსიამოვნო სისველის შეგრძნებით და ეს სისველე თვალებიდან იქნება, ხელში რომ მეჭირება სიზმარში. და მხოლოდ თვეში ერთხელ ვიტირებ.

*

ხვალ ხუთშაბათია