©

სრულიად! ჩემს ერთ ფსიქოპ... უკაცრავად, ფსიქიატრ მეგობარს ერთ ზაფხულს ზღვაზე წამოღებული ჰქონდა წიგნი ფობიების, მანიების და ა.შ. შესახებ. წიგნის სათაური არ მახსოვს ზუსტად, სამაგიეროდ მახსოვს ავტორი (გამყრელიძე. და თუ ვცდები, შორეულ გერმანიაში - წიგნის პატრონმა დათომ და არსად საქართველოში - ავტორმა [არაგამყრელიძემ] მომიტევოს) და იქ აღწერილი რამოდენიმე შემთხვევა. ცხელი შუადღეების იმ მონაკვეთს, როდესაც სადილიდან საღამოს ზღვაზე გასვლამდე ჯერ კიდევ დროა და ისე სასიამოვნოდ ხარ მოთენთილი, საწოლზე წამოგორების და რამე მსუბუქის კითხვის გარდა პრინციპში ჯერ არაფერი გინდა, მშვენივრად ავსებდა ამ წიგნის ხმამაღლა კითხვა. წიგნი ხელიდან ხელში და საწოლიდან საწოზლე გადადიოდა. რაოდენ ცუდადაც არ უნდა ჟღერდეს, იყო შემთხვევები, რომელთა კითხვისასაც წყლით მოსულიერება გვჭირდებოდა, ისე ვიცინოდით. ასეთ დროს ისედაც განწყობილი ხარ ადამიანი სიმსუბუქისა და სილაღისკენ (აქ -კენ ბოლოსართი რაღაც გრამატიკულად არასწორად მხვდება ყურში, მაგრამ ჯერ-ჯერობით ვტოვებ), და თუ თან ისედაც გაქვს მიდრეკილება ადვილად გაცინებისკენ, მით უ

каждый воспринимает по мере своей истеричности © by c. ანუ მე წერილობითი კომუნიკაციის დროს, სხვადასხვა ჩათ-სისტემებსა და სმს-ებში სმაილის გამოყენება ყოველთვის არ არის საკმარისი. ხშირად, მაინც თავისებურად ესმით ინტონაცია. ეს, ალბათ, გამომდინარე თანამოსაუბრის ტიპიდან და მოც. მომენტში მისი განწყობიდან; სრულიად სხვა ტონალობა /ჟღერადობა შეიძლება მივიდეს თანამოსაუბრემდე, რადიკალურად განსხვავებული შენი განწყობისა და ტონალობისგან. იმდენად განსხვავებული, რომ შეიძლება უბრალოდ დაიბნე, გაოცებული დარჩე რეაქციით. ან მე ვარ ასეთი და ძირითადად "გატარება"-ს ვამჯობინებ, სიტუაციის არაფრის გამო დაძაბვის და თანამოსაუბრის ტყუილ-უბრალოდ (გ)ანერვიულების თავიდან ასაცილებლად, და ან მართლა ასეა სწორი და ასე ჯობს(გე). მით უმეტეს, თუ ადამიანს კარგად იცნობ და უფრთხილდები, თუ შენს ინტერესებში არ შედის მისი გაბრაზება (და თუ ეს შენს ინტერესებშია, მაშინ, პრინციპში, იმაზე არ შეწუხდები, რომ რამე არასწორად გაიგო. პირიქით, ისე დ

რაებში იხარჯებიო, მერე მეტყვიან... რა ვქნა, მე არ ვჯდები და ფიქრს არ ვიწყებ, მოდი ახლა რამეს დავწერ მეთქი (სერიოზულს ან არასერიოზულს). რაც მოდის თავში/ენაზე, მომენტალურად გადმომაქვს (ეს საუკეთესო შემთხვევაში, როცა კლავიატურა ხელთ არის). აი ახლაც, მოვედი, ჩავრთე fეისბუქი და უცებ საიდანღაც, ღრმა ბავშვობიდან ამოტივტივდა მოტივი და ზედ ავტომატურად დაედო ჩემი სიტყვები. მეც აღარ დავახანე, ავდექი, მოვძებნე ის ნაცნობი მოტივი, რომელიც რობერტ ბარძიმაშვილის სიმღერა აღმოჩნდა (აი, კიდევ ერთი მაგალითი იმის, რომ დასაფორმატებელი მაქვს მეხსიერება და კარგად გასაწმენდი. მაგრამ ამას ვერასოდეს ვიზამ და ცხოვრების ბოლომდე კიდევ რამდენი სისულელე, ნაგავი, საჭირო თუ არასაჭირო ინფორმაცია დაილექება, წარმომიდგენია. და რა სიტუაციაში და როდის ამონათდება აქედან სიტუაციურად "შესაბამისი" ინფო სკაიპის ფანჯარასავით, ეს წინასწარ არასოდეს ვიცი. აბა, გეგონათ ასეთ სიმღერებზე გავიზარდე?! :))) ოოო, არრააა! :))) უბრალოდ მაგნიტურად თუ არ ვიცი, რა მეთოდით მამახსოვრდება ვერ აგიხსნით რაები და რა ოდენობით...). ჩავრთე და სიმ

რამდენიმე სურათი ანუ ეპიზოდი ჩემი პოსტსაახალწლო განწყობიდამ და არეული ფიქრებიდამ (პოსტსაახალწლო პოსტი) № არც ისე ხშირად, მაგრამ ხდება: მოდის ვიღაც და ძალიან ფრთხილად მხსნის სათვალეს. აი ისე, კოცნის დროს რომ გხსნიან. უფრო სწორად, კოცნის წინ. არა, მე სათვალეს არ ვატარებ (თუ - არ ვხმარობ?). და იმედია, erst იმ ასაკში დამჭირდება, კოცნისთვის მოხნას რომ აღარ ექნება აზრი. სამწუხაროდ. ეს სათვალე ვარდისფერი არ გეგონოთ. უბრალოდ სათვალეა. თითქოს საქარე მინასავით არის და პერიოდულად მტვერი ედება, გასაწმენდი ხდება და შენი მხედველობის არეში მოქცეული ხალხი და მოვლენები ცოტა სხვანაირად აღიქმება. დაახლოებით, როგორც в кривых зеркалах (არც ქართული დამვიწყებია და არც რუსულით ვმარიაჟობ. იაპონურად რომ მომსვლოდა უცებ ეს ფრაზა თავში - რაც ცხადია არ მოხდებოდა, მაგრამ დავუშვათ - იაპონურად დავწერდი). პრინციპში, პერიოდულად კი არა, სულ დამტვერილია, სულ რაღაც "გაბლარებულივით" არის, მტვრის ეფექტი აქვს თანდაყოლილი, "заводской". ეს სნობიზმის მტვერია, საზოგადოებრივი მტვერია, "ინტელექტუალური"