ცრემლი

.
ერთ-ერთი იმ არაჩვეულებრივ საღამოთაგანი, როცა საოცრად გინდა, ფეხით იარო ბევრი, ამ თოვლში და ამ ნახშირ-ბენზინ-რევოლუცია-ერთჯერადპარკებ-დაძაბულობა-დაღლილობა-და ათასჯანდაბაგარეულ მაგრამ მაინც სუფთა და რაღაცნაირად დადებითად დამუხტულ ჰაერში.

ერთი მეგობარი მაინც მოიძებნება ასეთი, ვინც ამ ამბავში აგყვება და არ ეზარება - პირიქით, ეხალისება ფეხით ბოდიალი, თუნდაც ჩუმად, შიგადაშიგ თქვენებური მხიარული კომენტარებით და გადაბჟირებით

და იარეს ბევრი, ბევრი, ბევრი......


მერე მეტროში (ხო, ყველაზე სწრაფი და ოპტიმალური ტრანსპორტია ხანდახან) გაიყო გზები.

გაჩერება - სადგურის მოედანი. ხალხი მატარებელს ელოდება. გვინია და ამ დროს რა თქმა უნდა აგვიანებს ”ცხოვრების ეტლის სადარებელი” მოსვლას.

ბრმა ქალი ჩონგურით (?) ხელში.

ხალხი - არეული. ჭრელი.

თინეიჯერი წყვილი რომელიც საზიზღრად ლოშნის ერთმანეთს. ხანშიშესული სიმპათიური ქალი. სევდიანად ჩაფიქრებული.
კიდევ ერთი ახალგზარდა წყვილი. რაღაცნაირი სითბოთი შეჰყურებენ ერთმანეთს. ბიჭი პერიოდულად ხელზე კოცნის გოგოს და მერე იხუტებს.
ახალგაზრდა ბიჭი, რომელიც ღიმილით მომშტერებია.
პარკებიანი ქალები და ღიპიანი კაცები. ბევრი არ იყო ხალხი.

”გამარჯობა აფხაზეთო შენი” - დაიწყო უსინათლო ქალმა. ხალხი გვირაბის ყურებას შეეშვა და მიბრუნდა. "მოზასავე" წყვილმა ”მიშა მაგარია” - ს სიმღერა დაიწყო უსმენოდ და ვითომ ხუმრობით. მერე გაჩერდნენ.

უცებ ვიღაც საოცრად თვითკმაყოფილი სახის შუახნის კაცი გამოიკვეთა მსხვილად. ”მიშას გაუმარ...” არავინ აჰყვა და თვითონ დაასრულა წამოძახილი. თან ბრმა ქალს მისჩერებოდა. აშკარად მისგან მოითხოვდა აყოლას. ქალმა ყურადღება არ მიაქცია. განაგრძობდა სიმღერას. ”მაგას თუ მღერიხარ მიშასაც უნდა გაუმარჯოს” - განუმარტა კაცმა რატომღაც. ქალს დაკვრა არ შეუწყვეტია, ისე, სწრაფად უპასუხა: - ”შენი, ჭირიმე, რა” ('ერთი თავი გამანებე თუ კაცი ხარ' - ინტონაცია ასეთი იყო).
კაცი არ ისვენებდა და რატომღაც აღფრთოვანებული იყო საკუთარი თავით. ქალს მიუახლოვდა. ყველა დაინტერესებული უყურებდა ამ სცენას. დაიხარა. ვერავინ გაიგო, რამე უთხრა ქალს თუ არა. მერე ასე დახრილმა ჯიბეში ჩაიყო ხელი და საფულე ამოიღო. ქაღალდის ფული ჩაუგდო ჯამში ქალს.
არავის გაღიმებია. მარტო თვითონ იღიმებოდა. თვითკმაყოფილი. ”და ის იდგა როგორც სიტყვა ’გავძეხი’...” - ამოტივტივდა თავში...

მოვიდა როგორც იქნა. დავჯექი. მაინცდამაინც ჩემ წინ აღმოჩნდა. გადათხლაშული და სახეზე კმაყოფილი ღიმილით კი არ იჯდა, რაღაცნაირად იდო სკამზე.

ქალმა სიმღერა შეწყვიტა. ვხედავდი, როგორ ამოიღო ჯამიდან ქაღალდის ფული. ნამდვილად ვერ გაიგებდა, ვისი ჩაგდებული იყო. თვალთან მიიტანა. მომეჩვენა რომ ცრემლი მოიწმინდა....

გული მომეკუმშა. კიდევ კარგი, ეს კაცი ზურგით ზის კარისკენ და ვერ ხედავს - გავიფიქრე და კარიც დაიკეტა. ქალი აღარ მღეროდა...