©

მათთვის, ვინც არ იცის ეს ერთი მგზავრობის ისტორია . (ბლოგზე შემოსვლის გარეშე ნუ ეცდებით წაკითხვას, ან ამ ისტორიის სტრიქონებს შორის ამოკითხვას, არ გამოვა :) )

ამ გადაცემის გარჩევას არ ვაპირებ, ერთი მინდა მხოლოდ ვთქვა/დავწერო - კარგი იქნებოდა გადაცემის ბოლოს, ან თუნდაც დასაწყისში, შალვა რამიშვილი რესპოდენტს (თუ რა ჰქვიათ ამ "წამებულებს"?) შესაბამისი ტონით ეკითხებოდეს: "აღსარებაზე ეშმაკთან მოხვედი, ბიჭო?!" იმედი მაქვს მკითხველთა 99% მიხვდება, რაზე მაქვს ლაპარაკი და რატომ და შესაბამისად აღიქვამს ამ იდეას პ.ს. თუ საჭიროა - :)

ეს კამორაა ცრემლი არაფერი, ისე

დავარქვათ ამას... არ ვიცი, რა უნდა დავარქვა. ზოგი "შემოქმედებით კრიზისს" ეძახის (ეს ძალიან ხმამაღალი ნათქვამი იქნება), ზოგი კი ეგზისტენციალურს (ეს ალბათ უფრო ახლოა სიმართლესთან). ასეა თუ ისე, რაღაც ძაფი გამიწყდა. დროებით. ან ვერ ვასწრებ ჩაწერას, და ან განწყობა ქრება. მოკლედ, არ აქვს ამას მნიშვნელობა, ასეა თუ ისე, დიდი ხანია, ჩემს ძველ პოსტებზე მეფიქრება. ხან რომელი მახსენდება და ხან რომელი. განწყობის მიხედვით. გუშინ აღმოვაჩინე, 3 წელი ხდება რაც აქ ვარ. აქ, ანუ აქ! ახალი "რუბრიკა" მინდა წამოვიწყო. "რეტრო რეტრო". ან "არც ისე კარგად დავიწყებული ძველი". რაში მდგომარეობს? პერიოდულად ძველი პოსტების "ამოგდება"ში. ალბათ უფრო თემატურად. რუბრიკის თითო პოსტში 3-3 ძველი პოსტის ლინკს დავდებ. განწყობა. მე. მიმდინარე მოვლენები და მიმდინარე აზრები. თუმცა შეიძლება თემატურად დაკავშირებული არც იყოს ეს 3 ერთმანეთთან, უბრალოდ შინაგანი რაღაც კავშირი იყოს, განწყობისეული. მოკლედ, თუ დაგაინტერესებთ, წაიკითხავთ. უმეტესობა ძალიან დიდი იქნება, როგორც საერთოდ მჩვევ...

'მთვრალი ვარ, მთვრალი, ცა _ ედემია, ვკოცნი ვაზის რქას და ვაზის ფესვებს, ყველა სირაჯი მამაჩემია და ყველა კახპას ვუკითხავ ლექსებს.' დიდია ეს ლექსი. მთელის დაპოსტვას არ ვაპირებ. უბრალოდ გამახსენდა. ნუ, მთლად უბრალოდ - არა. უფრო იმიტომ, რომ ალკოჰოლის არც ისე მცირე დოზა მაქვს მიღებული :) მრავალსახეობა ეკრანისა... რა კარგია გადახალისება ხანდახან, ყველაფერში. მრავალფეროვნება... ადამიანებში. სხვანაირი საღამო. მოკლედ, მინდოდა მეთქვა, რომ ძალიან კარგი საღამო იყო ძალიან კარგ ხალხთან ერთად. ძველი ნაცნობი - "გამარჯობა და ღიმილი" - ასეთი ნაცნობი საახეები, ცოტა უფრო მეტად ნაცნობი, კიდევ უფრო ახლოს, თითქმის დამეგობრებული, მეგობარი, და ახალი სახეებით. და საინტერესო და სასიამოვნო და... და ბევრი საერთო ნაცნობი და ბევრი საერთო ინტერესი. ახალგაცნობილ ადამიანებთან საერთო ენის სწრაფად პოვნა და საღამოს ბოლოს თავის ახლობლად გრძნობა. მოკლედ. რამდენ რაღაცას არ ვწერ, ისე... :( მთვრალი ვარ, მთვრალი, ცა ედემია... პ.ს. ერთ დროს ამ ლექსს ყველგან ვეძებდი, ყველას ვეკითხებოდი. ვისაც მეგონა, ეცოდინებოდა...

это не то что вы подумали a вот что: კიდევ ერთი log in ახლა უცებ დამარტყა, ჩვენი ცხოვრება შედგება უამრავი log in-ისგან და log out-ისგან. უამრავი (ან ბევრგან ერთი და იგივე) სახელისა და პაროლე(პაროლეპაროოოლე)ბისგან... და რამდენი გაუქმებული log in ჩაბარდა წარსულს. იქ აღარავინ წვება და აღარავინ დაწვება. და რამდენი კიდევ იქნება. და ნამდვილ ლოგ ინ-ს რაც შეეხება... მინდოდა, ცოტა ხნის წინ გაცილებისას კიბიდან მობრუნებული მეგობრის ნათქვამი ფრაზა დამეწერა, მაგრამ გადავიფიქრე. ჯობია მოვრჩე ამ ღამის ბოდვას და რეალურ ცხოვრებაში შევ ლოგ ინ დე. იქ 'პასვორდი' არ მჭირდება

- Не будет ни книг, ни газет, ни театра, ни кино, ни телевидение... - Ну, все-таки что-то будет?! - Facebook!. Один сплошной Facebook! პერიფრაზed by ც. ადრე ვამბობდით, ტელევიზორი გამორთეთ, კომუნიკაციას უშლის ხელსო. ახლა.... :( ერთ ოთახში, ერთმანეთის გვერდზე მჯდომი ადამიანები საღამოს, სამსახურის მერე, მეგობრების წრეში ერთმანეთს facebook-ზე კომენტარების საშუალებით ეკონტაქტებიან.... :( არ მინდა აი ფინიში! :( :)

(შესავალი/განმარტება: ეს არის არც ისე ძველი მაგრამ არც რამდენიმე დღის draft-ი, რომელსაც როგორც იქნა ეღირსა დღის, უფრო სწორად ბლოგის სინათლის ხილვა, დასამუშავებელი იყო. ნუ, დასამუშავებელი - უხეში ნათქვამია. არაფერი შემიცვლია, უბრალოდ წასაკითხად რომ ნორმალური ყოფილიყო, ინგლისურად აკრეფილი ტექსტის გადარუსულება მომიხდა. დიახ, სულ ჩემი ამ ორი ხელით ავკრიფე და არ დამეზარა. და არც ღამე გამითენებია ამისთვის. ქართულივით ცხადია ვერ, მაგრამ არა უშავს ვბეჭდავ რუსულად. ელემენტარული შეცდომები ალბათ იქნება, ამის კირკიტის და გრამატიკულად ზედმიწევნით სწორების თავი აღარ მაქვს. იქნებ არც იყოს?! მოკლედ, პოსტი - განწყობა - გარკვეული ხნის წინანდელი. განწყობა, რომელიც პერიოდულად მახსენებს თავს. და დიალოგი ჩემი უსაყვარლესი ფილმიდან. დიალოგი, რომელიც მართლა ზეპირად ვიცი. თუმცა საკუთარ თავს არ ვენდე და გადამოწმებულია ;) დედანის იდენტურია J ინტერნეტში ტყუილად დაიწყებთ ძიებას. არსად დევს. ყოველ შემთხვევაში ასეთი სრული და ზუსტად ფილმის დიალოგის იდენტური სახით არსად დევს. სცენარი - კი. მაგრამ იქ ცოტა სხვანაირად მიდ...

ბოლო დროს განსაკუთრებით დავრწმუნდი იმაში, და სხვებიც დამეთანხმნენ და დამეთანხმებიან კიდეც, რომ სიგოიმის სერიოზული პროპაგანდა მიდის საქართველოში, ყველა სფეროში და ყველა საშუალებით. იყავი გოიმი და შენს სიმღერებს ხალხი მოისმენს! იყავი გოიმი და შენს ფრაზებს აიტაცებენ და გაააფორიზმებენ! იყავი გოიმი და შენ მოგისმენენ! იყავი გოიმი და შენგან ინტერვიუებს აიღებენ! იყავი გოიმი და შენ წაგიკითხავენ! იყავი გოიმი და შენ გაგაპიარებენ! ყველა მასობრივი საშუალებით! იყავი გოიმი და შენ გიყურებენ! იყავი გოიმი და შენს სიმღერებს ხალხი იმღერებს! მაშ იყავი გოიმი! ან დალიე fანტა და იყავი ბამბუჩა!

ვწევარ და ვუსმენ, ვუსმენ სიჩუმეს სიჩუმეს მოჰყავს შენზე ფიქრები ფანჯრიდან თითქოს წვიმა მიყურებს ვერ გაუგია რატომ გცილდები მინას აწყდება წვეთი მრავალი მემუდარება სარკმლის გაღებას დავიწყებია წვიმას თავშალი და საწვიმარი ქოლგის აღებაც გარეთ დარჩენილს დასველებია გაშლილი თმა და მთრთოლვარე მხრები ფანჯარას ვაღებ, საწვიმარს ვაწვდი და მის ვერცხლისფერ თითებს ვეხები ოთახში ისევ შენზე ფიქრი დგას და გასაშვებად არ ვემეტები მე კი მივიწევ გარეთ, წვიმისკენ მის ვერცხლით ნაქსოვ ხლართში ვედები წვიმა კი თითქოს მადლობას მიხდის ნაზი ღიმილით მიხუტებს გულზე და ფიქრით დაღლილს მისი ალერსი როგორც ყოველთვის - მომისწრებს სულზე ც.მ.

Легкомыслие!- Милый грех, Милый спутник и враг мой милый! Ты в глаза мне вбрызнул смех, и мазурку мне вбрызнул в жилы. Научив не хранить кольца,- с кем бы Жизнь меня ни венчала! Начинать наугад с конца, И кончать еще до начала. Быть как стебель и быть как сталь в жизни, где мы так мало можем... - Шоколадом лечить печаль, И смеяться в лицо прохожим! М. Ц.

როგორი შედარებითია ყველაფერი, და ცვალებადი. შეხედულებებიც. ' სამის შეიძლება არის მესამედი...' - ყოველთვის, როცა ამ სტრიქონებს ვკითხულობდი, ეს დრო (სამის მესამედი, სამი...) საოცრად გვიანი და რაღაც იდუმალებით სავსე მეჩვენებოდა ხოლმე. და ზუსტად მახსოვს, დღესაც თვალწინ მიდგას ის სურათი, სცენა რაც წარმომიდგებოდა თვალწინ. განსაკუთრებით სიტყვებზე - ' ფიქრში გახვეულა ბნელი დერეფანი,ღამის მეეტლე რომ ვეღარ დაატია.' და მერე იქ თამაშდებოდა მთელი სცენა, იქ მიდიოდა მთელი ლექსი, იქ იშლებოდა. ხატვა რომ შემეძლოს, დავხატავდი. ის - რეალური ადგილი იყო. ახლაც არსებობს, უბრალოდ ალბათ სულ სხვანაირი. სხვა ხალხის ისმის იქ ახლა ჟრიამული . და ახლა? ' ახლა მხოლოდ სამი იყოს, შეიძლება.' და რა? მხოლოდ! მხოლოდ გახდა სამი. უბრალოდ სამი, და არაფერი იდუმალი ამაში აღარ არის. გავიზარდეთ. დიდი ხანია, გავიზარდეთ. უბრალოდ რაღაცეები აღარც კი გვახსოვს. რაღაცეები კი პერიოდულად ტივტივდება სიღრმიდან, დროებით.... და მაქსიმუმ - დავწეროთ ამაზე, ან გავიხსენოთ და ისევ დავივიწყოთ

I'm a.... I'm a... მე ვარ ქალი, მე ვარ ნათლია, მე ვარ მეჯვარე, მე ვარ (სხვების)სიზმართაღმწერელი.... მე მახსოვს სხვების სიზმრები, სხვების ამბები, მე მახსოვს ის, რაც სხვებს არ ახსოვთ საკუთარი ცხოვრებიდან, მე დეტალები მახსოვს, მე განწყობები მახსოვს, მე მახსოვს ბევრი პატარა რაღაც. მე მკითხეთ, მე, მე გაგახსენებთ, თუ ოდესმე მოგიყოლიათ ჩემთვის, ან მომსწრე ვყოფილვარ.... მე ჩემიც მახსოვს, ისიც, რაც არ მომიყოლია....

08. 1999. ღამე. ქალაქი ბრემენი. გერმანია. irish pub. სიტუაცია - ცოცხალი კარგი მუსიკა. გაბუღული ბარი. ბევრი ხალხი. ახალგაზრდები. ინტერნაციონალური სასტავი. სილაღე. განწყობა - სრულად გადმოცემული ფრაზით: "ისე კარგადა ვარ რომ ცjუდადა ვარ" ფრაზის ავტორი - ელენე ს. ბოლო ათწლეულის ჯერ-ჯერობით უკვდავი ფრაზა наши дни. 12.10.09. nachmittag. დაახლოებით 15:... ქალაქი თბილისი. საქართველო. კალოს აივანი. მზე. ბევრი მზე. უჩვეულოდ თბილი შემოდგომის ნაშუადღევი. სიტუაცია - easy like a sunday morning. რაოდენობა - 4 (3 გოგო, 1 ბიჭი). განწყობა - ყველაფერი კარგად იქნება. განწყობა (ჩემი) გადმოცემული ფრაზით: "რა ვქნა, ხანდახან უსინდისოდ ძალიან რომ მიხარია ცხოვრება?!" :) ფრაზის ავტორი - მე. პ.ს. პოსტის სათაურში სმაილიკი გერმანულად არის აკრეფილი ;) :)

ღააააამის სამი სააათია და ყველაფერი.... ღამის სამი საათია, შენ კი არ გეძინება და ა.შ. ღამის სამი საათია, ვზივარ კომპთან, არც მეძინება და არც არსად მეჩქარება. ვაპირებ ვნახო ფილმი, რომელიც ფრიად კომპეტენტურმა ადამიანმა გადმომიწერა ;) და აქო. ვენდობი და რადგან დილითაც არ ვარ ადრე ასადგომი, მოვკალათდები ახლა გემრიელად და ჩავუჯდები (თუ ჩავუწვები :)))) ). მერე მოგახსენებთ შთაბეჭდილებას, სახელსაც და დავდებ კიდეც ლინკს ან რამეს. გარეთ სიჩუმეა. თუმცა პერიოდულად არანორმალური სისწრაფით დიდ ქუჩაზე ჩაქროლებული მანქანის ხმა მაინც არღვევს ამ სიჩუმეს. და კიდევ ვიღაც ბიჭების ხმაური. ერთი მეორეს ძალიან ემოციურად უყვება ასეთივე ემოციურ თავგადასავალს. კარი მივხურე. შემაწუხეს ცოტა არ იყოს :) რა ხმაურიანი ერი ვართ, მაინც... წითელი ბოტასები წითელმა ხალათმა შეცვალა. девушка в красном. დავივლი ახლა და გამოვრთავ ყველა საკომუნიკაციო საშუალებას, რომ რომელიმე გვიან შემობოდიალებულმა უძილო მეგობარმა არ დამიფრთხოს კომფორტი და შუა ფილმში მაგ. სკაიპის საოცარი ხმა არ გაისმას რაღაცნაირად დადებითად დამუხტული დღე იყო. დილი...

რაღაცნაირად ვერ გადავუხვიე თემიდან. შემოვალ, ვუყურებ ეკრანს. ისევ ოთარ ჭილაძეზე მეფიქრება თუ მეწერება. ჯერ ლექსი მინდოდა დამედო რომელიმე. მერე რაღაც მებანალურა ეს და თან გამახსენდა, რომ არაერთხელ დამიდია აქ, ან შეიძლება მთლიანად არა, მაგრამ სადღაც რამე ნაწყვეტი, უცებ მომსვლია თავში რომელიმე ლექსიდან ნაწყვეტი და პოსტში ჩამირთია. თუ არ ვცდები - არაერთხელ. * ბევრი შეიძლება როგორც პოეტს, ასე არც იცნობდა. ანუ, ბევრი, რა, ნუ... დღემდე ძალიან მიყვარს ის ლექსები. დღემდე ყველა მახსოვს, რომლებიც არასოდეს მისწავლია ზეპირად (ამ თემას უკვე შევეხე ცოტა ხნის წინ), მაგრამ რაღაცნაირად ჩემი იყო და ძალიან ძალიან ხშირად სხვადასხვა სიტუაციაში გამხსენებია. ახლა უცებ ისიც გამახსენდა, რომ ბოლო რამდენიმე დღე თავში მიტრიალებდა ხშირად ერთ-ერთი. ჯერ კიდევ მის გარდაცვალებამდე. არაფერი საკრალური და მისტიური ამაში არ არის, ისედაც ხშირად მახსენდებოდა. არა, უნდა დავწერო, იმიტომ რომ თუ არ დავწერე ახლა, ასე "გამაწვალებს" და არ მომეშვება, ვიცი: როგორც მორევი ჩუმად და მუხთლად შენ ისევ მღვრიე ფსკერისკან მითრევ მე...

არა, ახალგაზრდა აღარ იყო, მაგრამ არც იმხელა, რომ... 76 წლის. მოკლედ, მართლა ძალიან დამწყდა გული. მეტკინა... :( ძალიან მიყვარდა და მიყვარს. ეს ერთ-ერთია იმ ადამიანთაგან, ვისაც მხოლოდ მისი შემოქმედებით იცნობ, მაგრამ შეგრძნება გაქვს, რომ ისედაც იცნობ, ზუსტად იცი, რომ ძალიან კარგია, იცი, თითქოს იცი, როგორი ადამიანია და იცი, რომ გული გეტკინება, როცა აღარ იქნება... როცა არ იცნობ, მაგრამ აგეტირება, როცა წავა. ვინღა დაგვრჩა?... ცოტაღა, თითებზე, ცალი ხელის თითებზე ჩამოსათვლელი. არც კი. ...