©

მივხვდი, რატომ ვერ ვწერდი ამდენი ხანი. ერთ-ერთ მიზეზს მივხვდი. მუსიკას არ ვუსმენდი და იმიტომ. მაქვს უმუსიკობის პერიოდები. არა და არ შემიძლია ცხოვრება მის გარეშე :) დღეს ”გამოსასვლელი დღე” მოვიწყე. საღამო, უფრო სწორად. ყველასგან და ყველაფრისგან დავისვენე. მხოლოდ ერთი სტუმარი, ხანმოკლე სასიამოვნო ვიზიტით. მერე უარი ვთქვი მიპატიჟებებზე, ჩეთზე, ფორუმზე, კაფეზე, სტუმრად წასვლაზე და თან ხელისშემწყობი სიტუაცია - სახლში მარტო. მუსიკა ჩართული, ამ ფონზე ლაგება მეხალისება კიდეც. და წამოვიდაააა... თან როგორ და რამდენი. აიშალა აზრები, ფიქრები. ფურცლები იშლებოდა თავში. ისე, რომ დაწერას ვერ მოვასწრებდი. კადრები... სიტყვები... შეგრძნებები... მუსიკამ აშალა. და სხვადასხვა მუსიკას, სხვადასხვა რაღაც მოჰქონდა. ხო, ვერ დავწერე და არც დავწერდი. ამდენს ვერ გადმოვიტანდი. საიდან დამეწყო. რა შეიძლებოდა და რა არ შეიძლებოდა დამეწერა. არა. არ ვახარისხებ. პირდაპირ ვწერ. მოდის და ვწერ. მაგრამ ახლა არ გამოვიდოდა. წერას კი არა, ფიქრსაც მართავს აშკარად. რაზეც არ ვფიქრობდი, ისიც ამიშალა და ამიწეწა. რაც არ მახსოვდა - ისიც...

. სტალკერი გამახსენა ამ ფოტომ რატომღაც...

. 1-13 ”მახსოვს. ხანდახან ’მახსოვს რომ მოვკვდები’. სულ - არა. არც არავის გვახსოვს. არა და... როგორ ვცხოვრობთ, არა? Вместо тепла зелень стекла, Вместо огня - дым. Из сетки календаря выхвачен день. დაკარგული თაობა ვართ ჩვენ? არააააა.... რატომ იჩემებს ყველა თაობა ამას? რა, კარგია? არა, ჩვენ არ ვართ. ვერ ვართ... კი, წაგვართვეს, არ გვაცალეს... მაგრამ... დღეს თითქოს საშუალება გვეძლევა наверстать упущенное. მართალია через не могу, მაგრამ მაინც... შეიძლება. და თან ჩვენ არ გვყავს გერტრუდა სტაინი. სალონები? არც სალონები გვაქვს. გაჯეტომანები ვართ. ინტერნეტი გვაქვს. მობილურები. ჩეთები. მანქანები. - ციკლები. კვადრო-, მოტო-... წიგნებიც გვაქვს. ვირტუალური. ურთიერთობებიც. ვირტუალური. სიტუაციები. ჭორები. ჩხუბი. სასიამოვნო და უსიამოვნო ამბები. საღამოები გვაქვს: Сигареты в руках, чай на столе, - Эта схема проста. И больше нет ничего - все находится в нас... Перемен требуют наши сердца Перемен требуют наши глаза... какие там перемены?! и чушь все это, чушь что перемены всегда к лучшему! все чушь! რა მაგრა...

. არ მინდა სიმშვიდე და სიწყნარე მინდა მოძრაობდა და action განწყობა მიდის და მოდის და იცვლება და ნარჩუნდება და რადიკალურად განსხვავებულია და ხან ერთნაირია და რა არის სინამდვილეში და რა მინდა სინამდვილეში და რას ვეძებ და სად ვიპოვი და წავალ თუ არ წავალ და ცოტა თუ ავმოძრავდები წასვლას სხვა რაღაცაც მოჰყვეს იქნებ და ჩამოვალ? და წავალ? და რა?

საიდან? არ ვიცი. შიგნიდან. სადღაც შიგნიდან. და რატომ? არც ეგ ვიცი. ისე. უცნაურია, მაგრამ ასეა და შეკითხვებს მირჩევნია ასე მივიღო როგორც არის და დავტკბე ამით, სანამ არის და რომ ანათებს, ამას აშკარად ვხვდები. სხვების სახეებზე. კომენტარებზე. მომართვაზე... :) ცისი, იცი მშურს შენიო - დღეს მითხრეს და რატომ ხარ ასეო? just :)

ამ ლექსს ვგრძნობ ისე, ინიციალებიც ემთხვევა, ავტორის - ჩემსას, ოღონდ უკუღმა :) ნუ, იქამდე შორია, მაგრამ... Легкомыслие! — Милый грех, Милый спутник и враг мой милый! Ты в глаза мои вбрызнул смех, Ты мазурку мне вбрызнул в жилы. Научил не хранить кольца, — С кем бы жизнь меня ни венчала! Начинать наугад с конца, И кончать еще до начала. Быть, как стебель, и быть, как сталь, В жизни, где мы так мало можем... — Шоколадом лечить печаль :))))) И смеяться в лицо прохожим! Марина Цветаева

ночь пусть будет только ночь ничего не делать ровным счетом ничего просто ночь все время и где-то далеко не знаю где но не здесь и при том здесь сталинградская битва вспомнилась плакали все в зале и не стеснялись слез и кружится в голове песня "темная ночь" и все никак не могу найти ту версию и тот парень актер в полумраке с куклой в руках и все же видно его лицо бледное и до ужаса красивое и почему нельзя так жить а надо вот так и так и так да наплевать на это 'надо' и 'нужно' нельзя жить для выживания чушь все это и никому не нужная и никчемная суета вставать каждый день рано и деловитым видом двигаться и работать до вечера зачем а затем чтобы жить а жить хочется совсем по другому и не зависеть не от кого и не от каких обстаятельств да все таки выходит что надо быть обеспеченным и потом уж сможешь что хочешь а ведь тот замок все еще стоит там и может даже ждут только я не успела об этом рассказать ну и пусть

слишком голливудское начало ვნახოთ და ისე - მთელი დღე ზეაწეული ხასიათი იყო გარშემომყოფებიც ზრუნავდნენ ამაზე და შიგნიდანაც რომ მოდის რაღაც დადებითი და ასხივებს, მერე ეტყობა იზიდავ სხვებსაც ხო, და რა... მერე, დღის ბოლოს, როცა დავფიქრდი, უცებ მივხვდი რომ უკვე სრულიად ინდიფერენტული ვიყავი მომხდარის მიმართ. მერე რა. ხომ კარგი დღე იყო მაინც :) და ვეცდები ამან (ინდიფერენტულობამ) ხელი არ შემიშალოს. სპონტანური ქცევა ჯობს ზოგჯერ, ვიდრე ბევრი ფიქრი რომ დავფიქრდი, მივხვდი როგორ მაქვს დარხეული. როგორ აღარ ვარ მზად სიახლისთვის და როგორ მეზარება რაღაცეები თურმე. და ასე არ შეიძლება :) მოკლედ, ამ ეტაპზე საკმარისია დღე გაილამაზო და ღიმილი მოდიოდეს შიგნიდან, და სხვებსაც ეღიმებოდეთ შენთან ურთიერთობისას. ხოდა ეს კარგია უკვე და ჯერ-ჯერობით საკმარისი. а там видно будет... p.s. დღეს იყო დღე девушки в красном :) ასეც მიწოდეს :) сколько чего недасказываю... нигде

მაღვიძარა. მერე რა რომ შაბათია. გვიანი მაღვიძარა. ”ზარმაცების მაღვიძარა” :) ამინდი - საოცარი. განწყობა - ნელ-ნელა რომ ადის ზევით, ისეთი ბანკი - დაკეტილი ბარათი - აღდგენილი და ვერ წამოღებული ღიმილი - უცხოსთვის :) ქუჩაში - ახლობელი შემთხვევით ბოდიალი დროის გასაყვანად დროა. ვარჯიშის დროა დაღლა - დაცემამდე. თან ძალიან მაგარი და სასიამოვნო ლანჩი - მსუბუქი. წითელ სავარძლებში და წავიდაააა..... ბევრი ბოდიალი. ძალიან ბევრი. ფეხით. ბევრი არომატი. საოცარი. სურნელი. მერე აღრეული და პარფიუმერის მსგავსად უკვე შენით შექმნილი. არა და ამას ვერ იშოვი. შენი შექმნილი ნაზავია და მარტო შენ გრძნობ. ერთი. ორი. შუალედი. ყავა. ისევ პირველი. ისევ მეორე. იარე. გადადი. გადმოდი. იარე. იარე. იარე. ამ... :) არაა, არაფერ შუაშია :) ხმაური. ხალხი. ბევრი. ხვალ მოდი. დარეკე და ისე. ქუჩა. ისევ. ისევ ვეძებ. ისევ სურნელი . ბევრი. ვიცი. ეს! დღე - მზიანი. თბილი. საჩუქრები. საკუთარი და სხვისთვის. და გაღიმებული. ძალიან დაღლილი. ძალიან კმაყოფილი. კიდევ ფეხით ბოდიალი. სადაც ამდენი გვივლია... :) "картошка"- უგემრიელესი. მ...

გამამხიარულეს ძილის წინ ვირტუალურად :)

ხო, რითი დავამთავრო დღე? აკორდი მინდა შევცვალო. ნოტი. რამდენი დრაfტი მაქვს... რამდენ რაღაცას არ დავწერ/არ დავდებ/არ ვიტყვი და რამდენი ვთქვი :) გაზაფხულზე ყოველთვის რაღაც მეტი გინდა. უფრო მეტი. ზამთარში რაღაცნაირად ეგუები მოძრავ უძრაობას. მერე - ვეღარ. ჰაერშია რაღაც ისეთი, რაც არ გაძლევს მოსვენებას. აუ ეხლა თუ დავიწყე ვეღარ გავჩერდები და აშკარად მივედ-მოვედები, არ მაქვს აზრების დალაგების თავი. ვისვრი რაღაცეებს :) и повторится все, как встарь... :) წავედი შემოიხედეთ. ხოლმე... :)

ძალიან მძიმეა კაცის ცრემლების ყურება თავს რომ ვერ იკავებენ. არ იკავებენ. ზოგი ქვითინებს. ზოგს ჩუმად სდის ცრემლი და ძნელია ახლობელი ადამიანის შესახებ წარსულ დროში ლაპარაკი. რომ ვერ აღიქვამ თან ამ ყველაფერს და ადამიანი - ქვაა მაინც ყველაფერს უძლებს მალე გავიდეს მარტი, მინდა. ცუდი თვე აღმოჩნდა. საშინელი. აქაურობაც მინდა გაფერადდეს ისევ. გარშემოც. სახეებიც. все. хватит.

თეთრია. მშვიდია. წყნარია. ჩუმია ეცემა. ეცემა. არ ყვირის ვეღარ ვგრძნობ. არ მტკივა. აღარც მიხარია დანახვა შორეულ ნაპირის თეთრია. მშვიდია. წყნარია. ჩუმია ეს ვარდნა არასდროს მთავრდება ოდესმე მივაღწევ, მაგრამ ჯერ არ ვიცი ნაპირზე ვინ და რა დამხვდება ვიღაცამ ზეცაში ოცნება დახია ზევიდან გვაფერთხავს ნაფლეთებს შენ თოვლი გგონია. არავის უჯერებ ”ოცნება! - ეს როგორ გაბედეს!” და თოვლში დაწოლილს ოცნების ეტლები გვივლიან ზედ შუშის ბორბლებით თეთრია. მშვიდია. წყნარია. ჩუმია ჩვენც ამ სიჩუმეში ვშორდებით...

теперь я знаю какого цвета печаль სარკე. ნიღაბი. სახე. წელს ზემოთ ჩანს გამოსახულება. ხალათი. პარასკევი საღამოს ერთ-ერთი განწყობა. იშვიათი - გამონაკლისის სახით სახლში რომ ატარებ და ისვენებ ყველასგან და ყველაფრისგან. ნელი მოძრაობით იდებ ნიღაბს სახეზე. ხო, კოსმეტიკურს, რა თქმა უნდა. წინ მთელი საღამოა და დილას შეგიძლია გამოიძინო. არა, საღამო უკვე უკან არის. საკმაოდ გვიან გამოხვედი სამსახურიდან. და კიდევ გასანიავებლად ფეხით ამ ისევ ქარიან ამინდში მარტო ბოდიალიც უკან არის უკვე. სტუმრებიც წავიდნენ. არა შენი. ოჯახის. ახლა შეგიძლია მწვანე სახითაც იარო. მწვანე? არა. და უცებ საიდანღაც ჩნდება სიტყვა - печаль, უფრო სწორად ორი სიტყვა, ასოციაცია - цвет печали. და ხვდები, რა ფერის შეიძლება იყოს печаль - შენი ნიღბის ფერი... და რა ფერია შენი ნიღაბი?! - цвета печали, немножко сладкой печали :)