წერტილი. bold. все.

სამი სიტყვა ცისიასათვის

August 12, 2025

რაზე ვაპირებ იცი, დაწერას? სიყვარულზე. ხო, სიყვარულზე. უფრო სწორად, სიტყვებზე "მე შენ მიყვარხარ". არ დაიძაბო, ვინც არ უნდა იყო შენ, არ დაიძაბო. წარსულ დროში / წარსულ ამბებზე ვყვები. ისე, რა უცნაურია, რატომ უნდა დაიძაბო, თუნდაც ახლანდელზე ვყვებოდე და თუნდაც შენ გეხებოდეს, ვინც არ უნდა იყო. წესით ხომ უნდა გვიხაროდეს, ადამიანს რომ ვუყვარვართ, და ან ვუყვარდით მაინც. ესეც რა უცნაური გამოცდილებაა, რატომ დავწერე "არ დაიძაბო?" მართალი გითხრა, არ ვიცი, საიდან წამოვიდა, რატომ მომინდა, ამაზე დამეწერა. ზოგადად, იმდენად არ ვწერ ასეთ ამბებს, ასეთ პირადს, რომ მე თვითონ მეუცნაურა. უბრალოდ დღეს დილიდან მაქვს აკვიატებული, თავში მიტრიალებს, მწიფდება, მოლოდინის სიხარული მაქვს, რომ უნდა დავჯდე, და დავწერო. ახლა კი უკვე ღამეა. 12 საათი დაიწყო. ახალი მოსული ვარ სახლში და აივანზე ვზივარ (აგარაკზე). კალიის თუ ჭრიჭინის ხმა ის მის მარტო და შორიდან სიმღერის. ამჯერად ბავშვები მღერიან, აშკარად. ბავშვები აღარ ეთქმით ამასობაში :) და კიდევ ბურთის ხმა. შემეძლო, კიდევ დავრჩენილიყავი იმ ხალხმრავლო...

ასოციაციები ... 1, 2, 3, 4 ...

August 24, 2025

ჯერ მზემ გამაღვიძა. მზის სხივები პირდაპირ სახეში მეცემოდა. ისეთი სასიამოვნო იყო, არა და არსად მეჩქარებოდა და საათს რომ დავხედე, ჯერ საკმაოდ ადრე იყო კვირა დილისთვის. ამიტომ ავდექი, წყალი დავლიე, ფარდები ჩამოვაფარე და ისევ დავწექი. ცოტა ვიფიქრე, ცოტა რაღაცეები გავაანალიზე და ცოტაც წავთვლიმე. მაგრამ ღრმად აღარ დამიძინია. თუმცა, ამის გამო მზეზე ვერ გავბრაზდები. მზე ხომ ჩემი ენერგიის წყაროა, ჩემი ბატარეის დამტენი. ეზოდან ძაღლის ყეფა ისმის. მშენებლობაზე მომუშავე ხალხის ხმაც ისმის, მაგრამ მე ძაღლის ყეფაზე ვაჩერებ ყურადღებას. ასოციაციურად მახსენდება სხვა ხმა, უფრო სწორად სხვა ძაღლის ყეფა. ეს ყეფა უკვე რამდენჯერმე შევამჩნიე რუსთაველზე. დგახარ ასე შენთვის და სადღაც უკნიდან ან გვერდიდან, ოღონდ ცოტა შორიდან გესმის მოგუდულად ძაღლის ყეფა. თითქოს რეალურად იმ ქუჩაზე კი არ დგას, არამედ საიდანღაც მოდის ეს ყეფა. ამ ხმაზე ასოციაციურად, ყოველ ჯერზე მახსენდება Jay-Jay Johanson-ის სიმღერა Everything I own , რომელიც ასე იწყება, ძაღლის ყეფის შორეული ხმით, ასეთივე მოგუდულით. ამ სიმღერაზე ...

სავსე მთვარისას და-წერილი

August 09, 2025

არაჩვეულებრივად მეძინა. ძალიან გემრიელად. და დაძინებამდე რაღაცნაირად ბედნიერად ვგრძნობდი თავს. სავსედ და ბედნიერად. და რაღაც სიმშვიდის თუ კარგის მოლოდინის შეგრძნებაც ახლდა ამას თან. მაშინვე მინდოდა დაწერა, იმავე საღამოს, სანამ დავიძინებდი, მაგრამ დავიძინე. გემრიელად. ახლა თვალებს ვხუჭავ და ვცდილობ, შეგრძნებების დონეზე აღვიდგინო და მოვლენების დონეზეც. არა, არაფერი განსაკუთრებული არ მომხდარა. უფრო სწორად კი მოხდა ამ დღეს, მაგრამ არა პირადად ჩემ ცხოვრებაში. ახლანდელ დროში რომ მოვყვე. დღეს თბილისში ვარ. გუშინაც აქ დავრჩი. ცხელა. საშინლად ცხელა. ხალხი სახლიდან არ გადის, მე კიდევ ისე მოვახერხე, რომ ამ ორ დღეში ყველაფრის მოგვარება-გაკეთება ავიკიდე. სამაგიეროდ, ამას მერე კმაყოფილების გრძნობაც სდევს თან. გუშინ შევპირდი მეგობარს, ხვალ გამოვალ მეთქი. ჩემი ნათლული, რომელიც იმდენი თვეა არ მინახავს, და რომელსაც დედამისივით აპრილში ჰქონდა დაბადების დღე, ამასობაში გაცვლითი სემესტრით მიემგზავრება საზღვარგარეთ. და სანამ მეორე დაბადების დღემაც და დაბადების დღეს ვინ დაეძებს, ლამის ქორწილი...

©