Она - 13 (4)

.

1-13

”მახსოვს. ხანდახან ’მახსოვს რომ მოვკვდები’. სულ - არა. არც არავის გვახსოვს. არა და...

როგორ ვცხოვრობთ, არა?

Вместо тепла зелень стекла,

Вместо огня - дым.

Из сетки календаря выхвачен день.

დაკარგული თაობა ვართ ჩვენ?

არააააა.... რატომ იჩემებს ყველა თაობა ამას? რა, კარგია?

არა, ჩვენ არ ვართ. ვერ ვართ... კი, წაგვართვეს, არ გვაცალეს... მაგრამ... დღეს თითქოს საშუალება გვეძლევა наверстать упущенное. მართალია через не могу, მაგრამ მაინც... შეიძლება.

და თან ჩვენ არ გვყავს გერტრუდა სტაინი. სალონები? არც სალონები გვაქვს. გაჯეტომანები ვართ. ინტერნეტი გვაქვს. მობილურები. ჩეთები. მანქანები. - ციკლები. კვადრო-, მოტო-...

წიგნებიც გვაქვს. ვირტუალური. ურთიერთობებიც. ვირტუალური. სიტუაციები. ჭორები. ჩხუბი. სასიამოვნო და უსიამოვნო ამბები.

საღამოები გვაქვს:

Сигареты в руках, чай на столе, -

Эта схема проста.

И больше нет ничего - все находится в нас...

Перемен требуют наши сердца

Перемен требуют наши глаза...

какие там перемены?! и чушь все это, чушь что перемены всегда к лучшему!

все чушь!

რა მაგრა წერს ეს. то есть წერდა. და ეტყობა ადამიანს როგორიც არის. როცა მის ნაწერს კიტხულობ ხვდები. არ არსებობს. ხვდები ვისთან გაქვს საქმე. ზოგი ასე უკეთ ავლენს. იხსნება. არ შეიძლება ეს მაგარი ვინმე არ ყოფილიყო.

Так замыкается круг. И вдруг становится страшно что-то менять.

страшно? არ ვიცი... არა... აღარ ვიცი არაფერი...”

..........................................................................................................................................................................

add reply. without 'preview post'

”ასეთი taste-ც უნდა იყოს - add thought. კარგი იქნებოდა.”

თითები გაეყონა. ასეთ სიცივეში უფრო უფერმკრთალდებოდა. თითქმის сквозь ჩანდა უკვე ასოები.

მერე turn off computer. მერე turn off. ქსელიდანაც. შუქიც.

baby take off your klothes. გაეღიმა. напоследок. და ins oder zu bett.

მერე კიდევ დიდხანს არ დაეძინა...