Posts

Showing posts from 2008

help!

Image
იქნებ ვინმე დამეხმაროს. სავარაუდოდ, მეგობრებიდან რომელიმე, მაგრამ ესეც იმ შემთხვევაში, თუ ეს ადგილი ჩვენი რეალობიდან არის აღებული. მოკლედ, ბლოგს ვათვალიერებდი და გადავაწყდი რამოდენიმე draft-ს. უმეტესობა მახსოვდა, ან თუ არ მახსოვდა, მაშინვე მივხვდი, რას ეხებოდა. და აი ეს?! იყო მხოლოდ ფოტო. მეტი არაფერი. რა მინდოდა მეთქვა, რას ვწერდი, რისი ფოტოა, სად არის გადაღებული?.... ვერაფრით ვერ ვიხსენებ. რომ ვთქვა, ძალიან ლამაზი ადგილია და იმიტომ დავდე, შთამაგონა და რამე მინდოდა დამეწერა მეთქი, მოგატყუებთ აშკარად. სხვა რაღაცაშია აშკარად საქმე და ვერ ვხვდები. თუ ვინმეს გეცნობათ, ან რამე ვარაუდი მაინც გაქვთ, მომწერეთ, მადლობელი ვიქნები :)

и так, дамы и господааа

აუ რამდენს ვწერ თურმე :)))))) ორი სიტყვის დაწერა მინდა ხოლმე და ბოლოს რომ გადავხედავ უზარმაზარი არზა გამომსვლია - ვხედავ რა მინდა ახლა გითხრათ :) რა და ის, რომ წინა პერიოდის განწყობა აორთქლდა, გაუჩინარდა, как рукой сняло. უცებ, ერთ მშვენიერ დღეს, კერძოდ კი გუშინ ასე ერთი ხელის მოსმით გაქრა დაძაბულობა, სტრესი, ნერვიულობა და ცუდი განწყობა და უცებ ენერგიის ისეთი მოზღვავება, დადებითი ენერგიის, ისეთი მუხტი და ხალისი ვიგრძენი, რომ... რა ვიცი, რა :) არ ვიცი, ნაწილობრივ (და ეს დიდი ნაწილი იყო) იმის დამსახურებაა, რომ რაღაც-რაღაცეები "გადავაგორე", მოვითავე, მორჩა, მოვაგვარე, სტრესული სიტუაციები აღარ იყო, რაღაც საქმეები ჩაეშვა, დაიძრა და ახლა წავა своим чередом. და რამდენიმე დღის მერე შევამჩნიე, რომ ლამაზი ნაძვის ხე დაუდგამთ სამსახურში (როცა დგამდნენ, მე ვერაფერს ვერ ვხედავდი, ისეთ დღეში ვიყავი), ლამაზად მოურთიათ მისაღები. მერე უკვე თითქოს ყველას სახე უღიმოდა, ყველა კარგ თუ არა თითქმის კარგ ხასიათზე იყო. ჩვენს ოთახში განსაკუთრებით დადებითი მუხტი ტრიალებდა. არაჩვეულებრივი განწყობა, საახ

გაგრძელება (ამჯერად სმაილებიანი) - როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი, როგორმე დეკემბერმა თუ მიმატოვა :)

გუშინ ვფიქრობდი, მეშინია მეთქი. რისი და რაც... არ მახსოვს ზუსტად როდის იყო, ალბათ 3-4 წლის წინ? შეიძლება 2? არ ვიცი, მოკლედ რომ იყო, მახსოვს და იგივე არ დამემართოს, უცებ არ დამერხეს მეთქი. nervni sriv-ს დავარქმევდი ამას. ასეც იყო. ოღონდ ახლა იმას ვფიქრობდი, რომ თუ დამემართა, რაღაც პონტში კარგია ის ფაქტი, რომ მარტო ვარ (ნუ, ხო...). ანუ, ხო, რა, რომ მარტო ვარ და მაქსიმუმ მეგობრის თანდასწრებით დამემართოს ეს. მაგრამ მერე მაინც ჩავთვალე, რომ საკმარისად გამძლე და ძლიერი ვარ და ბევრი მიზეზით ნაკლებია ახლა და არ დამემართება. მივაღწევ 31 დეკემბრამდე და მერე დიდი სმაილიკი გავიჩითები ისევ, მოხითხითე და მოგორავე :D დავწერე და წავშალე :) მე არ მეხებოდა, და იმიტომ. და გადავწყვიტე umalchat ab etam. მართლა მინდა რომ გაღიმებული სახეები იყოს გარშემო. მესმის. მაგრა მესმის... დღეს იყო განსაკუთრებული საგიჟეთი. ან შეიძლება მე მომეჩვენა ასე. უბრალოდ დაგროვდა. ერთ ასევე "მისტრესილ" თანამშრომელს (მისივე ტერმინია "მისტრესილი") შევთავაზე, ვინც გადავრჩებით წლის ბოლომდე, სურათი გადავიღოთ მეთქი

ბოდვა

(შენიშვნა- წუხელ დავწერე, მაგრამ როგორც თითქმის ყოველ ღამეს ამ ბოლო დროს, ისევ გაჭედა ინტმა და ვერ დავპოსტე. დღეს კი დრაფტებიდან აღვადგინე და პოსტად გარდავთქვი, სამქე ვქმენ საჭოჭმანები) რამდენჯერ და რამდენი რაღაცის დაწერას ვაპირებდი. ვერ მოვაღწიე აქამდე. ეხლა მარტო იმას დავწერ რომ დავიღალე, ძალიან დავიღალე და გადავიღალე. და ცოტა ხანი კიდევ გაგრძელდება ასე. დეტალებს არ მოვყვები, შანსი არ არის. დღეს შაბათია და ცოტა ხანი მაინც გამოვთიშო ტვინი. ფიზიკურადაც კი დავიღალე და საკუთარი თავის თავიც კი არ მაქვს. ცოტა ხანიც, ცოოტა ხანიც... ლაპარაკიც კი მეზარება დღის ბოლოს და ყველაზე მეტად რაც მინდა ხოლმე, არის სიმშვიდე და თბილი ხალათი, თბილი ოთახი, სავარძელი და ცხელი ჩაი. სახლში დაბრუნება - ეს არის ხოლმე ყველაზე მაგარი რაღაც ამ ბოლო დროს. თუ ჩერეზ ნე მაგუ და ჩერეზ სებjა გავედი მაინც სადმე, იქაც ისეთი ვარ, რომ აზრი არ აქვს ყოფნას. და ისევ სახლში დაბრუნება მისწორდება ყველაზე მეტად და ლაპარაკიც არ შემიძლია ამაზე. არც წუწუნი. არ მიყვარს უბრალოდ. უბრალოდ იქნება, იქნება ეს ყველაფერი და მერე მორჩება. ი ვს

უსახელოუსუნოუსათაუროუფერო

ხანდახან ვერ ვიტან ჩემს ინტუიციას, საოცრად მძაფრს, ოღონდ იშვიათი გამოხატულებით სულ სხვა რაღაცაზე მინდოდა დამეწერა ვაბშე ვეღარ ვწერ ბოლო დროს მივხვდი, რაც მიშლის ხელს, მაგრამ შევჯექი, და გადაგდება მიჭირს რაღაცნაირად უნდა დავაბალანსო და კიდე ბევრი რაღაც მინდა ვთქვა. მინდა, რომ ვგრძნობ და ვფიქრობ, ეგრევე ბლოგზე გადმოდიოდეს. როგორ აგიღწეროთ ახლა დღევანდელი ჩემი განწყობა? გუშინდელი? გუშინწინდელი? როგორ აგიღწეროთ ჩემი გაკვირვება და ჩემი სიცილი, ჩემი მოლოდინი და ჩემი ღიმილი, როგორ აგიღწეროთ დასკვნები, და ის გზა, რითიც ამ დასკვნებამდე მივედით? როგორ გადმოგცეთ ის განწყობა, რაც ამ ბოლო დროს ჩვენთან ხდება? ჩვენთან, სადაც დღის უმეტეს ნაწილს და ამ ეტაპზე ცხოვრების დიდ ნაწილს ვატარებ და ხანდახან ვგრძნობ რომ შემიყვარდა იქაურობა ძალიან. იმიტომ რომ სიტუაცია განმაწყობს ასე. და ის როგორ გითხრათ, რომ როცა ძალიან კარგად ვგრძნობ სადღაც თავს და ბოლომდე ვეჩვევი, სწორედ მაშინ ვფიქრობ იქიდან წამოსვლაზე. შიში რომ მაქვს ხანდახან, ეს როგორ აგიხსნათ? და როგორ გითხრათ, რისი და რატომ? ის როგორ გითხრათ, ერთეულებს რომ

განწყობა. მოგონება. თოვლი

ყურებში ნაუშნიკები. მუსიკა წყნარი. განწყობა ცოტა მოწყენილი (ბევრ სიცილს ასე მოსდევს ხშირად). თვალები ძირითადად საათს უყურებს. 5 წუთიც და ლომთა ხვედრი თავისუფლება ჩემია! უცებ რატომღაც ძალიან მომინდა - თოვდეს. არ ვიცი რამ მომანდომა. თოვდეს. ბნელოდეს (ბნელა). არ ციოდეს ძალიან. ის პერიოდი იყოს, სემინარები უკვე დამთავრებული რომ არის და ჯგუფს ავსტრიაში წასვლისთვის რომ ვამზადებთ. სასიამოვნო პერიოდი. მე გამოვდიოდე სასტუმრო საქართველოს ერთ-ერთ ნომერში განლაგებული ჩვენი ყოფილი ოფისიდან (და ჩემი ყოფილი სამსახურიდან). ჯერ ლიფტით. მერე ჩამოვდიოდე დიდ კიბეებს, მელიქიშვილზე გამოსასვლელს. სითბოდან სიცივეში გამოსულს სუფთა ჰაერი სასიამოვნოდ მეცემოდეს სახეში და აუჩქარებლად მივდიოდე ფეხით. ცოტა ხანი - ფეხით. ყურებში - ნაუშნიკები და შესაბამისი მუსიკა. განწყობის და ამინდის შესაბამისი. და... არ ვიცი. რამ გამახსენა ეს განწყობა?! ის დრო? ალბათ ჩემი ახლანდელი სამსახურის ოთახის ფანჯრიდან ღამე და ბევრი მანქანა, ფარები და შუქები რომ ჩანს. სიცივეს რომ ვხედავ თითქმის და მუსიკა რომ შესაბამისია... ალბათ ამან. რა ვიცი

რიგითი ...ძის გადასარჩენად ანუ ბატონო ვასო, თქვენზე ამბობენ, ლიფტში გაიჭედაო

Пост основан на реальных событиях Все факты и имена подлинны აი, ვიცი, ყველაფერი ჩემი თანამშრომლის - თორნიკეს ბრალია! მართალია, ეს დღეს დილით გამახსენდა, მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს! გუშინ ლანჩზე სამზარეულოში შესულს უცებ შემომაგება: შენზე ამბობენ ლიფტში გაიჭედაო! ხოდა აი, ასრულდა მისი ხუმრობითი წინასწარმეტყველება: საღამოს, სამსახურიდან სახლში ასულს საჭმელი არაფერი დამხვდა ისეთი, რაც მომინდებოდა. დავდე ჩანთა, მობ-ი და უკან ჩავბრუნდი, მაღაზიაში. ვარენიკიი! ოოო, ყველის ვარენიკიიი! და პირველ სართულზე ჩასული... გავიჭედე... კარი ოდნავ გაიღო და საოცარი ღმუილი დაიწყო ლიფტმა. კი, გამხდარი ვარ მაგრამ იმდენადაც არა, რომ მამაკაცის მკლავის სიგანის ღრიჭოში გავეტიო. სადარბაზო, რა თქმა, უნდა ჩაბნელებული იყო. ბედად, იმავე წუთას შემოვიდა სადარბაზოში მეზობელი ბიჭი, რეზო. ჯერ მითხრა, არაფერს ხელი არ ახლო, ასე იცის ხოლმე და თვითონ დაიკეტებაო. მეც რატომღაც ვენდე და მშვიდად ველოდი, რა მოხდებოდა. ლიფტი ღმუილს განაგრძობდა და კარი დახურვას არ აპირებდა.... ბოლოს მოთმინება აღარ მეყო და დავიწყე ჩალიჩი. ხშირ

გუშინდელი პოსტი

Проспала! Впервые в жизни проспала! :D არა, რა впервые :)))) რამდენჯერ დამძინებია! :) მაგრამ დღეს მაინც განსაკუთრებულად ამეკიდა ეს ფრაზა დილიდან, იმ წამიდან, თვალები როგორც კი გავახილე დილას მეხუთედ: პირველად - მაღვიძარამ რომ დარეკა, მეორედ - კიდევ რომ დარეკა, მეოთხედ - დედაჩემმა რომ შემოიხედა და მეხუთედ - თვითონ რომ გამეღვიძა და საათზე 09:37 რომ იყო :))) ხო, სამსახური 10 საათზე მეწყება და მართალია ჩემი სახლიდან ოფისამდე 5 წუთიც არ მჭირდება, მაგრამ გამოფხიზლება ხომ მინდა, თან ამ ზამთარში, როცა ნაცრისფერი ჩანს ფანჯრებს მიღმა და სიცივეში ჩემი მოძრაობები შეზღუდულ-შენელებულია დილაობით... ყოველ შემთხვევაში მე ასე მეჩვენება ხო, ეს გუშინ იყო და გუშინვე უნდა დამეწერა, მაგრამ ან დამავიწყდა და ან დამეზარა, იმდენად ვზარმაცდები ზამთარში, სანამ კარგად შევეჩვევი და ახლიდან შემიყვარდება ეს დრო. და ყოველ წელს ერთი და იგივე. გაზაფხული, ზაფხული, შემოდგომა, ზამთარი... გაზაფხული, ზაფხული, შემ... (გოგონა და შადრევანი გახსოვთ?! იქ რომ იძახდა მძიმე და შეწუხებული ხმით გამხმოვანებელი ამ ფრაზას. ასეა, რა :D )

თუ ჩემი ხარ ეს ბეჭედი ვისიაააა?! :)))))

ვისია და ერთი სარკე კონსალტინგის და ერთი - სარკე PR-ის :)))) ერთი მარჯვენა ხელზე მაქვს დარტყმული, ზემოდან, მეორე - მარცხენაზე :) აი, ასეთ ხასიათზე აყენებს ადამიანს ხელფასის თუნდაც ნახევარის აღება, რომლის დიდი ნაწილიც ვალში წავა, იცის, და თითქმის არაფერი დარჩება, მაგრამ მაინც, 2 წუთის წინ ავიღე და ჯერ ხომ ჩემია :) ხოდა ისე გამახალისა ამ ფაქტმა, რომ ხელები გავუშვირე თორნიკეს, რომელიც რატომღაც იქვე იჯდა და ბეჭდებს ურტყამდა რაღაც დოკუმენტებს (რატომ - არ ვიცი) და ერთზე ერთი დამარტყა და მეორეზე - მეორე :))))) ხოდა როცა ამ ფოტოს გადავიტან კომპში - გაჩვენებთ ჩემს ნატიფ ხელებს :)))))))

ვპოვე და პოსტად გარდავთქვი, საქმე ვქმენ საჭოჭმანები

კალოს ბლოგზე ბოლო პოსტმა ჩემი კომენტარი გამოიწვია, რომელიც მერე მომინდა პოსტად გადმომეკოპირებინა ჩემთან: ”გუშინ მქონდა ეგ განწყობა, უძალიანესად არ მინდოდა ოფისის სავარძელში ჯდომა, თუნდაც კომფორტულში ეხლა იცი რას ვაკეთებ? ვზივარ სავარძელში, კომპში ჩართული მაქვს პროგრამა, რაშიც ვმუშაობთ, ეს იმ შემთხვევისთვის, ვინმე ისეთი რომ შემოვიდეს, რომელსაც უნდა ეგონოს რომ ვმუშაობ :)))) ოღონდ უბრალოდ ჩართულია. ცალ ხელში მიჭირავს ცხელი ჩაი და მეორეში - წიგნი, თანამშრომელმა მომიტანა, ბრედბერი :) და ვკითხულობ :)))) პერიოდულად, როცა თვალები კომპისგან ისვენებს, ვუბრუნდები ისევ ეკრანს და ქვემოთ ჩაკეცილ ფანჯარას ვხსნი, ახლა უკვე იქ ვკითხულობ. იქ - ”пикник на обочине”-ს. მერე, თვალები რომ მეღლება ვასვენებ, გავდივარ, ვეწევი, ყავას ან ჩაის ვისხამ და ისევ ხელშესახებ წიგნს ვუბრუნდები და ა.შ. ოთახში ძალიან თბილა. სიმშვიდეა. პერიოდულად ვიღაც რაღაც თემას წამოჭრის და ცალი ყურით ვუსმენ და კომენტარს ვურთავ. პერიოდულად ვინმე შემოივლის, ან თავისთან მ/გვეპატიჟებადა ა.შ. მიყვარს ასეთი მშვიდი დღეები, თან იმის შეგრძნება, რო

დავწერო?! არ დავწერო?! ?! ?! :)

რაღაც ხდება ჩემს თავს, თუ ჩემს ცხოვრებაში... ჯერ ზუსტად ვერ გავარკვიე - რა. არც ვჩქარობ. ეს შეგრძნება უფრო სასიამოვნოა რაღაცნაირად და არ ვარ წინააღმდეგი, ცოტა გახანგრძლივდეს პრინციპში, რომც მქონდეს გარკვეული, ალბათ არ დავწერდი მაინც :P :) боюсь развеять то, что витает в воздухе вокруг меня :) ვსო, მეშინია, წავედი მე :) პ.ს. ვიღიმები ”პირველად გაიღიმა მთელი საღამოს მანძილზე. არა. იცინოდა. სხვებსაც აცინებდა და თვითონაც იცინოდა. იმხიარულა (?!)მაგრამ არ გაუღიმია. ეს სხვა იყო...” საკუთარი თავის ციტირება რომ მოვახდინე არა უშავს?! :))))) უბრალოდ მივხვდი, რომ ზუსტად ეს იყო და იმიტომ. ხო, ფრაზა ”მთელი საღამოს მანძილზე” ალბათ უნდა ჩანაცვლდეს ამით - ”ბოლო დიდი ხნის მანძილზე” ეს ღიმილი მინდა შევინარჩუნო. სიცილს რომ შევინარჩუნებ ეს უკვე ზუსტად ვიცი და აი ღიმილი... ახლა კი მართლა წავედი, хватит! :)

”ქვევრი”-ს სცენარი ახლა უკვე ამერიკაში!

არჩევნების შედეგების გამოცხადების შემდეგ: მაკკეინი: - ბარაქ(ა), ობამ! ობამა: (ჩაბურდღუნებით) - წა ტ ი შენი... ძაან არ გიხარია, ჩემი ბარაქა?! сopiright by ც p.s. იმედია ამ მაიმუნობაზე ”სროკი” არ არის კონსტიტუციით გათვალისწინებული :)))))

მშვიდად

რა მაგარია ტელევიზორთან ჩაძინება, და მერე გაღვიძება და იმის შეგრძნება და აღქმა, რომ გეძინა და ეს ყველაფერი - მშვიდად მანამდე: ჯერ კიდევ საქმეს აკეთებ, ჯერ კიდევ ბევრი სტუმარია, ჯერ კიდევ ხმაურია, უკვე დაღლილი ხარ და იცი, კიდევ უფრო დაიღლები, მაგრამ დიდი ხნით ადრე ისიც იცი უკვე, რომ მერე, გვიან, როცა ეს ყველაფერი (რაც თავისთავად სასიამოვნო იყო) მორჩება, არსად წახვალ, დარჩები; წამოწვები ტელევიზორთან პულტით ხელში, მარტო, მშვიდად, ცოტა ხნით კომპთანაც დაჯდები, გადახედავ რაღაც-რაღაცეებს ვირტუალურად, მერე ძილის წინ დაწოლილი ცოტას წაიკითხავ და მშვიდად და გაღიმებულს ჩაგეძინება იმ სასიამოვნო შეგრძნებით, რომ ხვალ ჯერ კიდევ კვირაა, ხვალ არსად გეჩქარება, გამოიძინებ (რამდენი დღეა არ გამოგიძინია?! 8!!! )... და ეს ყველაფერი აუჩქარებლად, მშვიდად... და წინასწარ გრძნობ უკვე ამ ყველაფერს, შეგრძნებებსაც გრძნობ წინასწარ და გიხარია, დაღლაც კი გიხარია, იმიტომ რომ მერე - დაისვენებ, ძალიან გემრიელად და კომფორტულად მერე.... მერე ტვ-სთან ჩაგეძინება, გვერდზე - პულტით. გამოგეღვიძება - შენს საყვარელ ფილმს უყურებ ის

ღამის P.S.

"Из всего, что вечно, самый краткий срок у любви" - интригующее начало... მეძინება, ხვალ დავიწყებ კითხვას რის? რომ დავიწყებ და რომ მომეწონება, მერე გეტყვით

წავედი

ოჯახი სითბო ვახშამი (წიგნით) სითბო 2 TV comp სითბო 2 (გაგრძელება) TV და ჩაი comp წიგნი სიზმარი თავისი მუღამი აქვს. надо как нибудь повторить :))))) как нибудь კი არა, ძალიან მაგარია და ხანდახან და ხშირად - ვერ (ვ)აფასებ(თ). მერე - აღმოაჩენ ახლიდან და მაააგრა გისწორდება დაუნი ხარ ადამიანი, თუ ეს "wie uncool!" გგონია ნუთუ არ გესმით?! გაფრთხილება უნდა ყველაფერს ხანდახან ვიღლები я ясно выразилась? არ ვიცი, შეიძლება - არც. თუმცა ზუსტად ვიცი, რამდენიმე კაცი/ქალი ზუსტად დაამუღამებს და გაიგებს პოსტის განწყობას წავედი

არიიიის! :)

სიმშვიდემ დაისადგურა ჩემში! როგორც იქნა აღდგა! ინტერნეტიც (მალევე) და ბლოგებიც... რაღაც სჭირდა ბოლო სამი დღე, ვერც ერთ ბლოგზე ვერ შევდიოდი (უბრალოდ მიხსნიდა) და ვერც კომენტარს ვტოვებდი და საკუთარ ბლოგზე ვერაფერს ვწერდი. შე-log in-ებისა და მოლოგინების საშუალებას არ მაძლევდა :))) კომენტარებს მეილზე ვკითხულობდი და პასუხს ვერ ვცემდი... ახლა შემომიშვა როგორც იქნა, открылсья сезам :) და მინდა დავწერ, და მინდა - არა :) მთავარია რომ არჩევანის თავისუფლება მაქვს! :) როგორ ვერ ვიტან შეზღუდვეეებს, როოოგოოორ.... მოკლედ, დავბრუნდი და მიხარია :) იცით როგორი გრძნობაა, ვიღაც რომ ”გყავს”, შენი რომ არის ვიღაც და შენ რომ ხარ მისი. შეიძლება არ ნახო, შორს იყოს, არ ეცალოს, არ გეცალოს, უბრალოდ გავიდეს დღე, ორი, სამი ცალ-ცალკე, მაგრამ მაინც მშვიდად ხარ, უბრალოდ იცი, რომ არის, შენთვის არის სადღაც. და ქუჩაში შენთვის, თუნდაც საქმეზე ან სულ სხვაგან მიმავალმა და სხვა ფიქრებში გართულმა უცებ რაღაც სიხარული იგრძნო, რაღაც მშვიდი სიხარული და მიხვდე რაც გიხარია - ის სადღაც არის, როცა იქნება ხომ ნახავ, რა მნიშვნელობა აქვ

მარტოობის 100 წელ... კი არა და მარტო ყოფნის რამდენიმე პლюსი

იცით მარტო ყოფნის +ები რა არის (რამდენიმეს ჩამოვთვლი, რაღაც სიტუაციამ გამახსენა და გამოიწვია ეს პოსტი :D ) ?! ხარ მშვიდად, ვისაც გინდა გაეპრანჭები, (გა)ეfლირტავები, არავიზე ეჭვიანობ და სამაგიეროდ შენზე ეჭვიანობენ სხვა ქალები, რომლებიც მარტო არ არიან (ქმრებს არ ვგულისხმობ) და შენ კიდე გეღიმება ამაზე, ხანდახან დაჟე მაგრა გეცინება და კაიფობ, ნუ სიტუაციას გააჩნია ვოტ ტაკ ვოტ :) მინუსებს არ ვთვლი :)))))))))))))))))

Чёрный квадрат ?!

Image
სანამ ისევ დამვიწყებია. რამდენჯერაც გავივლი ვაკეში და დავინახავ იმ ”საოცრებას”, იმდენჯერ ვფიქრობ რომ ამაზე უნდა დავწერო პოსტი, მაგრამ მერე მავიწყდება. და აი დღეს საღამოს, არ მახსოვს რას მოჰყვა, მაგრამ kalo -მ ახსენა და ჩავიჭირე წამი და მოვიტანე სახლამდე, გამახსენდა და ვწერ, როგორც იქნა ხალხო, ამიხსენით, რა წამოჭიმეს იქ, ის შავბნელი, შავი სახლი (ალბათ ყველამ თუ არა, უმეტესობამ მაინც იცით, გალაკტიონის ძეგლის სიახლოვეს ჭავჭავაძეზე წამოჭიმული დიდი შავი სახლი)?! ოფისები უნდა იყოს თუ საცხოვრებელი სახლი?! ნუთუ ეს ”სვეტსკად” მიაჩნიათ?! ან კარგ ტონად ან არ ვიცი, რად! დავიჯერო არქიტექტორი მალევიჩის თაყვანისმცემელია და მისი ”შავი კვადრატი”ს ზეგავლენის ქვეშ შექმნა ეს ”შედევრი”?! ძალიან მეპარება ამაში ეჭვი. ან ვინმეს მოსწონს?! რადგან სიტყვამ მოიტანა და ასოციაციამ, ბარემ კიდევ ერთხელ იხილეთ თავად ”შავი კვადრატი” და ”იგრძენით განსხვავება” :) აქვე მოკლე ინფო ( ესეც წყარო ): Феномен "Черного квадрата" Рассказывают, что Малевич, написав "

ფართოდ გაღიმებული p.s. :)

სიმღერაა ასეთი - ამ სუფრიდააან იმ სუფრამდე კოჭის ძაფი გამიბიააა გიყვარვარ თუ არ გიყვარვარ ვერაფერი გა მი გი ააა და მისამღერი რიმ დარი დარი და რამე :D ხოდა ბოლო ორი ხაზი მინდა ჩავანაცვლო სიტყვებით: დავწერო თუ არ დავწერო ვერაფერი გა მი გი აააააააა რიმ დარი დარი რიმ პომ პომ რიმ დარი დარი როოო რიმ დარი დარი რიმ პომ პომ რომ პომ პომ პოოოომ :)))))))))))) რა ხდება?! ნწუ! არ გეტყვით! :P რა უნდა გითხრათ, რა, არც არაფერია მოსაყოლი ;) უბრალოდ ძააალიან კარგ ხასიათზე ვაააააააარ რიმ დარი დარიიი რიმ პომ პოოოომ რიმ..... (და სიმღერის ხმა ნელდება, შორდება და ბოლოს წყდება. ხო ხვდებით, რა, როგორც :D ) p.s. უნდა იცოდეთ, გახსოვდეთ, რომ ცუდ ხასიათზე როცა ხართ, აუცილებლად გაგივლით :) ორშაბათი გეზარება? ესეც კი გგრუზავს?! მიხვალ ორშაბათს სამსახურში და მაქსიმუმ 10 წუთში ისეთ გადასარევ ხასიათზე დაგაყენებეეენ... მერე, საღამოს მონატრებულ მეგობარს შეხვდები, რომელმაც როგორც იქნა მოიცალა. არ დაგეზარებათ, დაადებთ თავს და უკვე დანიშნულების ადგილას მისულები გადაიფიქრებთ და წახვალთ სულ სხვაგან, სადაც დიდი ხანია გინდათ და

უბრალოდ ვერ

უბრალოდ ვწერ უბრალოდ ვერ დავუშლი ხელს დაწეროს რაც უნახავს თვალს სმენია ყურს სტკენია გულს უგრძვნია ტანს უბრალოდ კვლავ ვივიწყებ ძველს ვუყურებ წინ ატუზულ სხვას მიჩქარებს სისხლს მიყინავს ცრემლს აღარ ვარ ის რაც იყო ხვალ- ორი თვის წინ ვიცვლები სულ წერტილი ზის -ვანებებ თავს უაზრო ფიქრს აზრიან წიგნს ღვინიან ბოთლს შენს გვერდით ვდგამ იცლება მყის წვეთები სდის სისხლია მზის დაჭრილი ფრთა არ მტკივა სულ ვეღარ ვგრძნობ ცის დამშრალი წყლის ყვირილის ხმას არ ესმის ყურს ვერ ვხედავ სულ არ სტკივა გულს არ უნდა ტანს დავწერო რა უბრალოდ ვერ მოვყევი ის რაც აღარ მწამს უბრალოდ ვერ... 14.10.08 00:11

ოოოო, სათაური არა ის...

უბრალოდ ისე შემოვიარე. მინდოდა რამე დამეწერა. მაგრამ ვერ. გადავხედე ძველ პოსტებს, გადავიკითხე, აგვისტოს ბოლოდან მოყოლებული. მომეწონა. გამეღიმა. მერე როგორც იქნა მოვახერხე და ორი ვებ ალბომი ავტვირთე. ამაში picasa და online და თან შორს მყოფი ორი მეგობარი დამეხმარა. ეს უკანასკნელნი - მხოლოდ იმით, რომ არ დამძინებოდა :) ანუ მათთან საუბარში გავიდა დრო და მერე გავძელი კიდევ ცოტა ხანი პოსტების კითხვით. ამასობაში აიტვირთა და შეგიძლიათ ნახოთ გვერდზე გაჯეტებში ორი სლაიდშოუ. გერმანული თუ არ გესმით, პირველი სიტყვა მონატრებას ნიშნავს, უფრო სწორად პირველი ორი სიტყვისგან შემდგარი სიტყვათშეთანხმება. რას ვბოდავ. ისე ვწერ, რომ ვწერო და არ აღვწერო არაფერი :) რა უნდა აღვწერო, დღიური ხომ არ არის, ან ანგარიში, რომელიც ვინმეს უნდა ჩავაბარო და მოვუყვე, როგორ გავატარე შაბათ-კვირა?! პ.ს. ეს გვირილები, ზევით რომ არის, დიდი იმედი მაქვს რომ არ დაჭკნება არასოდეს. ამ თემის განვრცობაც მინდოდა, მაგრამ არ ვარ ხასიათზე ახლა. ხვალ ორშაბათია... მართალია ამ საღამოს ერთი მშვენიერი სამზარეულოს მაგიდის გარშემო შემომსხდარებმა..

совершенно секретно ;)

გაინტერესებთ, როგორ გატეხოთ სკაიპი?! ;) ჩშშშშშ! ჯერ კარგად მიმოიხედეთ, რომ არავინ გიყურებდეთ! გაიკეთეთ ნაუშნიკები და ყურადღებით ადევნეთ თვალი და უსმინეთ ინსტრუქციებს.... მაშ ასე! მხოლოდ რჩეულთათვის, მხოლოდ ჩემი ბლოგის ვიზიტორებისთვის: სკაიპის გატეხვის საიდუმლო ხერხი! ! !

"ძღვნად ესმეს" or specially for Kalo ;)

Image
”ძღვნად ესმეს” - ეს ისე, უბრალოდ სათაურის დაწერისას წამოვიდა ასოციაცია, სელენჯერის მოთხრობაა ასეთი. სინამდვილეში ეს პოსტი და ფოტოები/პროდუქცია ეძღვნება კალოს საყვარელია, ხო?! :) პარფიუმერია-ც აქვთ, ისე... ისე ბევრი სხვა რაღაც და აქ ვნახე პირველად. რაღაცნაირად რბილი სურნელი აქვს, ასე მახსოვს... p.s. поясняю для тупых (თვითონ მიხვდებიან ვიზეც მაქვს ლაპარაკი :D ) - მე ეს პროდუქცია დიდი ხნის წინ ვნახე ლუტეციაში, საქართველოში, დიდი ხანია ვიცი რომ არსებობს და იყიდება აქაც, ანუ საქართველოში, კერძოდ კი პარფიუმერულ მაღაზიათა ქსელ ”ლუტეციაში”. მისამართებიც გინდათ? :D

”მუ ჰა ჰაა” პოსტი :D

Я не злая вообще, по натуре и не злюсь вовсе, я просто злорадствую!!! :))))))))) YES! ;) :) :D Каждый получает то и того, чего и кого заслуживает Вот так вот :D Я - довольна, очень даже довольна! :) :) :) ”Я” რომ დავწერე, რატომღაც წვენი Я-ს წარწერა წარმომიგდა თვალწინ. რა უცნაურია, არა?! :)))) რატომ რუსულად?! ისე. უბრალოდ რუსულად წამოვიდა სიტყვები და აზრები და არ შევწინააღმდეგებივარ თავს, პირდაპირ გადმოვიტანე წავედი ახლა ნელ-ნელა, მშვენიერ ხასიათზე უნდა დავიძინო :)

უსათაურო

ამ weekend-ზე მინდოდა დამეწერა, საკმაოდ შთაბეჭდილებებით აღსავსეზე, მაგრამ ორივე დღეს ისე დავბრუნდი სახლში, ისეთი დაღლილი ან... :) ისეთი, რომ ეგრევე ვწვებოდი და ვიძინებდი, ან მერე ვიღვიძებდი და ტელევიზორს ვუსმენდი, ყურების თავი არ მქონდა და მერე ისევ ვაგრძელებდი ძილს. შაბათი - მეზარება წერა, მთელი დღე გარეთ და სხვადასხვანაირად და საღამოს - ფრიად სასიამოვნოდ მეგობრებთან ერთად... ;) :) და კვირას - სიღნაღში ვიყავი... მერე ბოდბეში, მერე - ბაკურციხეში, მერე - უკანა გზაზე, ბოგდანოვკაში მწვადები ვჭამეთ ისეთი, ცხოვრებაში რომ არ მიჭამია... ესეც ორიოდ სიტყვით, აღწერისა და შთაბეჭდილებების გაზიარების გარეშე :) უბრალოდ ძალიან კარგი შაბათ-კვირა იყო, ისეთი, რომ გგონია - დიდი ხანია უკვე გრძელდება და ძალიან, განსაკუთრებით ძალიან რომ გეზარება მეორე დღეს ორშაბათი და ამ ყველაფრის დამთავრება. ზოგი ამბობს ორშაბათს რაღაც ახალს ველოდები და სავსესო, რას ამბობთ, შაბათ-კვირას ისე შეიძლება აივსო დადებითად, რომ მთელი კვირა კი არა მეტიც კი გაგყვეს. მოკლედ ასე, რა :)

YouTube-დან გადმოღვრილი ცოტაოდენი ტკბილი სევდა

რა ვქნა, ისევ უნდა დავუბრუნდე ძველ თემას და ცოტა განვავრცო გუშინ ძველ რაღაცეებს რომ ვიხსენებდი... ასოციაციები რაც წამოვიდა, და რაც გამახსენდა, ის მინდა დავწერო ჯერ ძალიან პატარა ვარ. ჯერ კიდევ იმ, ძველ სახლში (რომელიც ძალიან არ მეთმობოდა წლების მერე). აბაზანიდან ამოვყავარ დედას პირსახოცში გახვეული, ხელში აყვანილი გამოვყე/ავარ (სწორი ფორმა ვერ დავადგინე :) ), ლოგინზე მაყენებს, მამშრალებს და თბილ პიჟამოს მაცმევს, მერე მაწვენს და პოდნოსით მოაქვს ნამცხვარი (ჩიტის რძე) და ჩაი, თან ტელევიზორს მირთავს. спокойной ночи малыши იწყება, რომელსაც - баю-баю-ს ვეძახი ჯიუტად :) მეც და ჩემი უმცროსი ძმაც. ვწევართ ასე ჩაით და ნამცხვრით მუხლებზე, და გაბადრულები ვუყურებთ საყვარელ გადაცემას. მერე Время იწყება და ჩვენი ძილის დროც დგება. ან ჯერ არ ვწევართ, ტელევიზორის წინ პატარა სკამებზე (ჩვენი პატარა სკამები გვაქვს) ვსხედვართ, წინ სამზარეულოს სკამები და ზედ ისევ ჩიტის რძე და ჩაი, წინ - ისევ ტელევიზორი... წლების შემდეგ (და მაინც დიდი ხნის წინ. უკვე ახალ სახლში. რომელთან შეგუებასაც დიდი ხანი მოვუნდი) სკოლიდან

ბომჟობიდან ნაშობამდე :D :))))))))))))

... ერთი ნაბიჯია :)))))))))))))))) ნუ, ნაშა, ეს ცოტა ხუმრობით და ამ სიტყვის საუკეთესო გაგებით არის ნათქვამი :P :)))) ვგიჟდები ასეთ ეფექტის მოხდენაზე და ასეთ რეაქციებზე ;) :)))) დღეს დეტალებით და ბევრი ლაპარაკით აღარ შეგაწყენთ თავს :) დღე იყო მრავალფეროვანი, კარგად დაწყებული, კარგად გაგრძელებული, საღამოსკენ ცოტა ნერვების მოშლით და მაინც კარგად დამთავრებული, ფეხით ცოტა ბოდიალის და გულის სიტყვიერად მოოხებით განტვირთვით და მერე დიდი ხნის და არა მარტო დიდი ხნის უნახავ მეგობრებთან მშვენიერი საღამოთი დასრულებული და ახლა - ვირტუალურად გაგრძელებული :) რა კარგია, ასეთი ადამიანები რომ გახვევია ადამიანს გარშემო, ოჯახში, სამსახურში (თუნდაც ერთი, მაგრამ შენი და რამდენიმე - კარგი, დანარჩენი - დადებითი. დანარჩენ დანარჩენს იკიდებ მერე როგორღაც და დადებითი საბოლოოდ წონის უარყოფით ემოციას) და მეგობრების წრე/ებ/ში :) და კიდევ - ვგიჟდები პარასკევ საღამოზე (ორშაბათის საფიქალს და თუნდაც ცოტა ხნის წინ დამგრუზველად მოქმედ საკითხს მავიწყებს დროებით მაინც და მამსუბუქებს) და იმაზე, რომ წინ - შაბათ-კვირაააა! :) :

”დიიიიდი, ამ სახლის ხელა ქათამი თვითონ იფრენს?!” :)))))))

ბოლოს დაწერილი წინასიტყვაობა : აუ რამხელა პოსტი გამომსვლიააა! მე კიდე მეგონა იმ მუღამმა გადამიარა და ვეღარ დავწერ მეთქი ამ საღამოს :) აბა, ვნახოთ, თუ ჩაიკითხავთ ბოლომდე ;) ვინც ბოლომდე წაიკითხავს, იმას ელოდება სიურპრიზიიიიი ...ჭიქა არაყით გაიხსნის მადას მერე შეკრთება ვით მთვარეული და ორთაჭალის ლამაზებს ხატავს... ეს ლადოს ლექსია, ლადო ასათიანის, უფრო სწორად ნაწყვეტი ლექსიდან, ფიროსმანზე მე რისი დამხატავი ვარ, რა ფუნჯი, რის საღებავი... ჰა-ჰა წერის მადა გამიხსნას :) მაგრამ მაგასაც უნდა მიუსწრო, რა. გადამიარა და ისე აღარ გამომივა, ასე მეგონდა დავჯდებოდი და თითები თვითონ დაწერდნენ, როგორც ძირითადად ხდება ხოლმე, მაგრამ გავერთე რაღაცეების მოსმენით და გაგზავნით და... ცოტა გადამიარა. დღეს მთელი საღამო ამეკიდა 50/50. აზრზე არ ვარ ვინმეს გახსოვთ თუ არა, გადაცემა იყო ჩვენს/ჩემს ბავშვობაში. მუსიკალური გადაცემა. და ქუდი გამახსენდა, უფრო სწორად მელოდია, როგორც იწყებოდა ეს გადაცემა. ნუ, აქ ვერ წავიღიღინებ ნამდვილად :) სიტყვები იყო - пятьдесят на пятьдесят :)))))) გადავატრიალე ინტერნეტი და მელოდია რა თ

...в стране чудес?

"То ли колодец был очень глубок, то ли падала Алиса очень медленно, только времени у неё было достаточно, чтобы прийти в себя и подумать, что же будет дальше..." и что-же будет? времени и вправду достаточно, чтобы подумать об этом; только вот, все время откладываешь, или думаешь и не действуешь. а потом - окажется - уже нет времени...

”დოხლა”

Image
ეს ძროხა მოძრავია ოღონდ მე არ ვიცი როგორ უნდა დავდო, ისე რომ ანიმაციური იყოს, GIF :( ეეეჰ, კიდევ რამდენი რამე არ ვიცი... დოხლა იმიტომ, რომ ბავშვობაში ძროხას ”დოხლა”-ს ვეძახდი

Tрава у дома :D

Image
- ირაკლი, რა მინდა გკითხო! :))) რა მაინტერესებს, იცით, მშობლიურ მიწას განუსაზღვრელი ვადით მოწყვეტილი და კოსმოსის უსასრულობაში ჩაკარგულნი რომ უმღეროდნენ И снится нам не рокот космодрома Не эта ледяная синева А снится нам трава, трава у дома Зеленая, зеленая трава - ო ამ ბალახს გულისხმობდნენ?! :P :)))

Manao tupapau ანუ Spirit of the Dead Watching

Image
ხანდახან რაღაცის დაწერა რომ მომინდება, ვფიქრდები, ამაზე უკვე ხომ არ დავწერე მეთქი :) თემა შეიძლება ზოგადად განმეორდეს, მაგრამ მე რომ გავმეორდე, არ მინდა :) ანუ ერთი და იგივეს რამდენჯერმე ხომ არ დავწერ, თუნდაც რომ განწყობა ბრუნდებოდეს და თუნდაც არ ჰქონდეს ის ძველი ბევრს წაკითხული. ვისაც აინტერესებს, ძველ პოსტებსაც გადახედავს :) ხოდა მოკლედ, ამ პოსტის წერას რომ ვიწყებდი, გამახსენდა, გოგენზე რაღაც მეწერა უკვე. პოსტის სათაურიც გამახსენდა, ვიპოვე და თემა სხვა აღმოჩნდა, მაგრამ პოსტი თავისთავად ძალიან მესიამოვნა, დადებითი და მზიანი განწყობით სავსე იყო. ნამდვილად არ მახსოვს, რატომ, მგონი ისე, უბრალოდ, როგორც ხშირად მემართება ამ ბოლო დროს. მოკლედ, აი, ისიც, ყოველი შემთხვევისთვის :) ”მზე ოქროს ჩარჩოში” ახლა რაც შეეხება ამ კონკრეტულ პოსტს :) უბრალოდ გოგენის ერთ ნახატზე მინდა დავწერო. და ასოციაციაზე. ასე არ დაწოლილხართ? (в смысле პირქვე და ხელები ასე დაწყობილი). კი, ალბათ. მძინარე, შეიძლება - ნაკლებად. აი ასე შეიძლება დაწვე და ფიქრობდე ან არ ვიცი, ისე დაწვე და არ გეძინოს და გონება სადღაც იყოს. და

ძველი. old. старье. alt

*********** მე სულ არ მინდა დავწერო ქარზე რომელიც ახლა მართლა მინგრევს ოთახის კარებს და არც წვიმაზე, რომელიც ვგრძნობ, რომ უკვე გზაშია მე არც ის მინდა, ვისაუბრო რაღაც გრძნობაზე როცა არ ვიცი ეს გრძნობა ჩემთან ამ წუთებში რა შუაშია სიმშვიდე ჰქვია ამ ყველაფერს მაგრამ საიდან? ლექსები ჰქვია ამ სტრიქონებს მაგრამ როგორი? გადავახვიო ეს დღეები მინდა თავიდან ცხოვრების ხიდან ჩამოვწყვიტო ერთი ფოთოლი სულ ერთი წუთით, გევედრებით გავდგები განზე და ერთი წუთით თვალს შევავლებ ჩემს თავს გვერდიდან მაინც ვერ შევცვლი უნებართვოდ ვიცი, ვერაფერს გადაიზრდება სინანულში გრძნობა სევდიდან მერე ავდგები და ჩავკეტავ სახლის კარებებს ოდნავ გაღებულს დავიტოვებ სულის ფანჯარას შუქსაც ავანთებ, ეს სინათლე ვიცი ოდესმე ვინმეს ნამდვილად ჩაუსახავს იმედს პატარას... და მაშინ მართლა მიეცემა აზრი ამ გრიგალს და სიხარულის აირევა წვიმა ცრემლებში ”რა შუაშია?!” - აღარ ვიტყვი ავიღებ აკორდს ბედნიერების გადავჯდები მატარებელში

სულ პატარა მონაკვეთი, ერთი-ორი მონაკვეთი :)

მინდა სიმღერა აუუუუუუუუუუუუუუუუუ უცებ მაგრა მომინდა კი ვღიღინებ მთელი გზაა მაგრამ უფრო მინდა. ანუ რა ხდება - ჩემთან ვიყავით სახლში ასული მე და ჩემი თანამშორმელი და სადილის დროს დავლიეეეთ, აუ როგორ მიყვარს ეს დალოცვილი წითელი ღვინოოო, ფანტასტიური ღვინო და დავლიე ცოტა და მინდა კიდე და მინდა სადმე საკაიფოდ მოჯდომააა ხოდა რას ვღიღინებ? - "მთვრალი არა ვააარ, მთვრალივით კიიი დავიარეეებიიი გულში რამდენი ჭრილოობა მაქვს ნაიარეევიიი შენ რომ დამტოვოოო იცოდე ლოთად გადავიქცეევიიი ღვინოს დავლევ და მოგიიიგონეეებ, არ წავიქცეეევიიი იანვრის თვეშიიი, ჩემს სიცოცხლეშიიი არასოდეს არ გავყინუუულვააარ გრძნობის მორევში დავცურავდი და აარ ჩავძირუუულვააარ" ხოდა საქმეც იმაშია, რომ უმისამართოდ და გრძნობის გარეშე ვმღერი ეხლა ამას, მაგრამ გრძნობით, ვ სმისლე მგრძნობიარედ, რა :D და თან ფრიად მხიარულად :D ხო, დღეს ერთი შევკერე მგონი, შენს დაჩაზე წაგვიყვანე მეთქიიი :D ხოდა იმედია ონ სდერჟიტ სვაიო სლოვო. დილა იყო დღეს ძალიან დადებითი. ახალ გაღვიძებული სამსახური. ერთი-ორი ოთახის კარი ღია. ერთი-ორი თანამშრომელი მოს

ალტერნატივა საზღვრებს გარეშე

ზოგს შეიძლება არ მოეწონოს, ზოგმა შეიძლება მკრეხელობაშიც ჩამომართვას, და მე რა, ავტორს, ალბათ და მე იმისთვის - რომ მომწონს და აქ ვდებ... არა და მართლა ძალიან მომწონს, ყველაფერს რომ თავი დავანებო, ლამაზი ლექსია... და კიდე? რამ გამახსენა? ამ რამდენიმე დღის წინ მეგობართან აივანზე სხვა ბევრ წამოჭრილ თემათა შორის რელიგიური თემაც წამოიჭრა. ეხლა არ დავიწყებ მოყოლას, რაზე ვმსჯელობდით. უბრალოდ მაშინ გამახსენდა, ეს ალტერნატიული ხედვა იუდას საქციელისა, ლექსად გადმოცემული... თქვენთვის მომინდვია შეფასება. ყველას თავის აზრი აქვს და აქ არც ჩემს აზრს გახვევთ თავზე და არც საერთოდ ჩემს შეხედულებებს ამ საკითხზე. უბრალოდ, არაფერი მოხდება, თუ 2 წუთს დაუთმობთ და წაიკითხავთ.... თუ კომენტარსაც დატოვებთ, კიდევ უკეთესი :) იუდას მონოლოგი მთები ვარსკვლავებს ბარში მწყემსავდნენ ბნელში გართხმული სდუმდა ზეგანი და თქვა იესომ: "მამლის მესამე დაყივლებამდე ერთი თქვენგანი მიღალატებსო"..."მიღალატებსო?" და შეკრთა მაშინ ჩვენი სერობა, თითქოს სუფრაზე უცებ დაგვესწრო თვით ანგარება და პირფერობა, ქრისტე კი ჩხირი

ვერ დავიწყებული ძველი

Image
სტალინგრადის ბრძოლა. თვითონ ბრძოლა - 1941 წელს. ინფორმაცია - იხ. აქ. მე სპექტაკლზე მინდა გითხრათ. არა, რა უნდა გითხრათ... ბევრი ვეძებე, მაგრამ არც ფოტო და არც ვიდეომასალა ამ სპექტაკლიდან არ არის ინტერნეტში. არის მხოლოდ რეცენზიები, ძირითადად უცხოური, არის მათი ტურების მიმოხილვა და ა.შ. სპექტაკლის შესახებაც წერია ცხადია, მაგრამ ფოტო/ვიდეო მასალა - არა. ეს იყო ორად ორი ფოტო, რომელიც ირლანდიურ გაზეთში ამ სპექტაკლის შესახებ გამოქვეყნებულ სტატიაში ვიპოვე სიმღერებიც... სიმღერებს კი ვიპოვი, მაგრამ სხვა შესრულებით იქნება და იქ სულ სხვაა. გახმოვანებაც - ფანტასტიური, ერთმანეთზე უკეთესი მსახიობების... რამდენიმე წლის წინ ვნახე და ძალიან დიდი ხანი ვიყავი შთაბეჭდილების ქვეშ. ერთადერთი სპექტაკლი ვნახე გაბრიაძის. ”ჩემი გაზაფხულის შემოდგომა” ვერ მოვასწარი მენახა. ახლა ზოგი ამბობს, იმ ადგილას სასტუმრო შენდებაო... ზოგი ამბობს, რეზო მაგ ადგილს ხელიდან არ გაუშვებსო... რა ვიცი. მე იმედი მაქვს რომ თეატრი აქაც განაახლებს მუშაობას და თუნდაც ისევ ისე იშვიათად დადგამენ სპექტაკლებს, როგორც ადრე. ხო, იარონ, იარონ

არაფერი, ისე

ხანდახან რა საყვარლები არიან ხოლმე ეს სომეხი ”ხელოსნები” ჩემი ”წერტი” მაქვს აქვე, სადაც სამი ხელოსანი ზის. ორი ნამდვილად სომეხია და აი მესამე - ზუსტად არ ვიცი. ხოდა ერთი შარვლებს კერავს ( მე მისი კლიენტი ვარ, დამოკლება - ჩავიწროების ამბავში), მეორე ფეხსაცმელებს აკეთებს (მე მისი ქართველი კონკურენტის კლიენტი ვარ,სხვაგან ) და მესამე ტექნიკას კურნავს ( ჯერ არ დამჭირვებია) ხოდა დღეს ველოდები, ჯინსს მიკეთებდა ”ჩემი”. წავალ და მოვალ მეთქი და ”დრო არ გაქვს?!” ოღონდ ეს ყველაფერი უნდა წაიკითხოთ ინტონაციით, კარენას ინტონაციით, სლავიკას ინტონაციით! ძალიან მეცინება ხოლმე ამათ რომ ვუსმენ. დრო მქონდა. მოკლედ, დავრჩი და ველოდები. უცებ რაღაც ძალიან მშობლიური და ნაცნობი ჰანგი მესმის, თან მსიამოვნებს - ” მე სულს მოგცეეემ, ამ სიმღერიიიით...” - ეს ვინ ყვირის, ბესო?! (ინტონაცია!!!) - მეფეა! (ამაყად პასუხობს ბესო) - ააა! ცხონებული... ეგ წამალზე იჯდა, ხო?! (ისევ ინტ.) - ხოოო, აბა რააა... (დანანებით იძახის ბესო) პაუზა - მამამისაი კაი კაცია (ინტ.) არაფერი, აი ხომ არაფერი, მაგრამ რაღაცნაირი განწყობისეული სიტუაცი

თუ წვიმაში მოყვებით :)

ინსტრუქტაჟი ჩაგიტაროთ?! :) მოკლედ, დღეს დილით შხაპიდან ახალი გამოსული წამოვედი სამსახურში, სულ ახალი შემშრალი. დავინახე რომ წვიმდა, მაგრამ ქოლგის ძებნა დამეზარა, სამსახურში მეგულებოდა ნორმალური ქოლგა და ვიფიქრე იქამდე მივალ მეთქი როგორმე, 5 წუთის გზაა სულ. მაგრამ... დასცხო მაგრა და მოვედი გალუმპული, საროჩკიან, შარვლიან თმიანად. ჯერ არავინ იყო ოთახში და დამლაგებელი ანიავებდა, სუფთა ჰაერს უშვებდა... ეხლა მე რას ვაკეთებ: მივდივარ კონდიციონერთან და ვცდილობ გადავრთო რეჟიმზე: ლეტა, თუ ზიმა - არ ვიცი :))) ნუ ანუ მზე რომ დაეხატოს და დაცხეს, და თან ჰაერიც გამოუშვას, ფენივით. ამას ვჩალიჩობ. კარი ღიაა. დერეფანში მიმავალი თანამშრომელი მხედავს და შემოდის: - რას შვები, ისევ პახმელიაზე ხარ?! (!!!!!!) - ოოო, კაი, ოთო, რა, ასეთი ლოთი კი არ ვარ :))) - რა ვიცი, იქნებ გუშინ ისევ დალიე რომ გამოსულიყავი ;) :) - არა, არა. ეხლა ვცდილობ ცხელი ჰაერი ჩავრთო. შეგიძლია? - ? ? არა, შენ რაღაც ქენი გუშინ კიდევ, ეტყობა :)))) - არაააააა :))) გაწუწული ვარ კაცო, დავსველდი და გავშრე მინდა :) - ააააა და ოთო ეჩალიჩება ზაფხ

- (1)40 и вечное летооооо

Image
ხო, ისა, sorry, რა, უცენზურობასა და უზრდელობაში ნუ ჩამომართმევთ, უბრალოდ მაგრა გამეცინა ეს რომ ვნახე და მომინდა თქვენთვისაც გამეზიარებინა :P :D :))))))))) წინ ცივი ზამთარია და... :))))))))))))))))

проснулись с квадратной головой?!

...და ნამთვრალევი დაღლილ ქალივით მივალ ...თან...

ზოგიერთი იტყვის, რა გაახურა ამ ფილმით საქმეო. ხო, ეს არ ნიშნავს რომ მაგრა მომწონს ეს ფილმი და იმიტომ. უბრალოდ ასოციაცია გამოიწვია გარკვეულ სიტუაციაში. სიტუაცია - სამი მთვრალი...? არა, ნასვამი მეგობარი. აქედან ერთი - საჭესთან. და ერთი - მე - უკან, წონასწორობას ვინარჩუნებდი სახელურებზე, არა, რა ქვია იმ დანადგარს :))) ხელის მოსაკიდებელს, ზევით, აქეთ-იქით ამ დანადგარზე ხელის მოკიდებით. სურათი არსებობს. მე არ მინახავს და რომც ვნახო, აქ არ დავდებ :))) ხოდა რაზე დავიწყე? ა, ხო, არა, სწრაფად არ მივდიოდით, უფრო სწორად არც ნელა მივდიოდით, საკაიფოდ, რა, ოღონდ ცუდად - არა, კარგად. და მე რატომღაც მახსენდებოდა ის ფილმი - 99 francs... (კადრები ფილმის ბოლოს) იმიტომ რომ მე ვიყავი ალბათ ყველაზე გაბრუებულ მდგომარეობაში და მე ვხედავდი თითქოს კადრებს ისე, როგორც იქ, და თან მხიარულად (ხო, ეს მერე აღინიშნა, რომ ასეთი უფრო კარგი ვიყავი, ვიდრე რომ მერე - დამშვიდობებისას). არაფერი, just ვწერ, იმიტომ რომ წერის განწყობა მაქვს. სადაც ვისხედით, იტალიურ ეზოში მეგონა თავი, ფასებიც ალბათ იტალიის შესაბამისი იყო. და საე

და რა?!...

ვერ ვიტან დამშვიდობებას. ”პაკა”-ს არ ვგულისხმობ. გლობალური. დიდი. დიდი ხნით. გაურკვეველი ხნით. ძალიან ახლობელი. ძალიან დამაფიქრებელი. მერე ყველაფერი გადის და ისევ ჩვეულ კალაპოტში დგება ცხოვრება. და რა?! დიდი ხნის მანძილზე პირველად დავიგრუზე... ხვალ ისევ ახალი დღე დადგება. завтра будет новый день... (არა უშავს, ამ ჭკუამხიარულ პოსტებს ერთი სერიოზული და ცოტა სევდიანი რომ გამოერიოს, არაფერი მოხდება.)

ფოტოს ფოტო

Image
ეს ფოტო გადავუღე ჩარჩოში ჩასმულ reuters-ის ფოტოს, რომელიც ძალიან მომეწონა, და რომელიც მის მფლობელსაც ძალიან მოეწონა თავის დროზე და ამ ცოტა ხნის წინ საჩუქრად მიიღო :) ხო, მოკლედ, კარგი ფოტოა, ვფიქრობ, და საერთოდ, ფოტოხელოვნება მაგარი რამეა პ.ს. მობილურით გადავიღე არც ისე კარგ განათებაში, ამიტომ შეიძლება ხარისხი კარგი არ არის და ისე კარგად ვერც აღიქმება ფოტო, მაგრამ დამიჯერეთ, ლაივში მაგარია :)

ერთი მგზავრობის ისტორია ;) :)

შესავალი: ისტორია ძველია, სამყაროსავით არა, მაგრამ მაინც :) ბევრმა მეგობარმა უკვე იცის, მონაყოლიდან, ბევრს წაკითხული აქვს - ფორუმზე. გამახსენდა და გადავწყვიტე აქაც დამედო, მათთვის, ვინც ამაზე თავის დროზე მაგრად იხალისა და მათთვის, ვინც არ იცის ჯერ :) თბილისი 2005, ოქტომბერი (ან ნოემბერი). ახალი აკრძალულია სამარშუტო ტაქსების (შემდგომში ”მარშუტკები”ს) მოძრაობა ქალაქის ცენტრალურ ქუჩებზე/ში. საღამოა, მოვდივართ მე და ჩემი მეგობარი გაბრიაძის ბარიდან. მე ჩამსვა სადღაც ბარათაშვილის ხიდთან. თან იქიდან მარშუტკები ერთი და იგივე ნომერი სხვადასხვა მხარეს მიდიან, ნუ მაშინ ასე იყო, ამიტომ თავი დავიზღვიე და ვკითხე დელისთან ხომ ნამდვილად მიდის მეთქი. დამიდასტურა და ავედი. გვერდზე ვიღაც გოგო მიზის და მეკითხება: "ხომ არ იცით ეს მარშუტკა სად მიდის?!" !!! (ნუ, ალბათ იგულისხმა რა გზით მიდისო, რადგან წინასწარ მართლა ვერ გაიგებდი, ისეთ ტრაექტორიებს ახორციელებდნენ ). აზრზე არ ვარ მეთქი (ჩემთვის მთავარი იყო რომ დელისთან მივიდოდა და რა გზით -ეგ უკვე აღარ მაინტერესებდა), ვუპასუხე და ზრდილობიანად გავუღიმ

წყვილების ჩხუბის სავარაუდო მიზეზებიდან ერთ-ერთი

ღამეა. მოვდივართ მეგობრისგან. მანქანით. გზადაგზა ვტოვებთ ხალხს (ასევე მეგობრებს) და ვცოტავდებით (მანქანა პატარაა ერთი შეხედვით, მაგრამ საკმაოდ ტევადი). მე უკან ვზივარ, მძღოლის (ამჯერად არა ტაქსისტის, არამედ მეგობრის) უკან, უკვე კარგად და უკვე ფანჯარასთან. ფანჯარა ბოლომდეა ჩაწეული, და მაინც მცხელა, მიუხედავად იმისა რომ უბერავს. გამახსენდა. იქ, სადაც ვიყავით, მაგრად გრილოდა აივანზე და მე მაიკაზე მაიკა მეცვა, გრძელ სახელოებიანი. შუქნიშანზე ვჩერდებით. მუსიკა. მე ვიწყებ მაიკის გახდას (ზემოდან ჩაცმული მაიკის). გვერდზე - მანქანა. საჭესთან - ახალგაზრდა ბიჭი. გვერდზე - ახალგაზრდა გოგო. მათი წინა ფანჯარა და ჩემი ფანჯარა ძალიან ახლოს არის, ერთმანეთს უყურებს. გოგო ფაქტიურად ჩემს გვერდზე ზის. უცებ ვხვდები, რომ ბიჭი თითქმის ხელით სწევს გოგოს გვერდზე და გადმოდის ფანჯრიდან :))))) ამით გახალისებული უფრო ნელა ვაგრძელებ გახდას, ისე, რომ ვერ მიხვდები - შიგნითაც მაცვია :))) ჩვენთან მანქანაში უკვე იგუდებიან სიცილით. რასაც ვერ ვიტყვი ”მათ” მანქანაზე :))) საბედნიეროდ (”მათდა” საბედნიეროდ) ინთება მწვანე და ჩვე

Короче становился день...

ასეთი ჩვევა მაქვს, თუ თვისება, უნიკალური :))) ყველა სიტუაციაში, ან თითქმის ყველაში მომდის თავში და ენაზე ციტატები სხვადასხვა ფილმებიდან და არა მარტო ფილმებიდან... ხშირად ეს რუსულ ენაზე ხდება. და დღეს დღის ბოლოს (ეტყობა განსაკუთრებით ენაციტატაწყლიანი ვიყავი) მკითხა ერთმა, ქართული სკოლა გაქვს დამთავრებულიო? კი, რა იყო, ქართული სკოლის გავლენა მეტყობა მეთქი? არა, პირიქით, რუსულთან ძალიან კარგად ხარ და იმიტომ, გამიკვირდაო. ხო, რა ვქნა... არის რაღაცეები, რასაც ვერ იღებ გულიდან, რაღაცნაირად გაქვს შეთვისებულ შეხორცებული თუ რა ქვია, არ ვიცი. და რომც გინდოდეს შეიჯავრო, ამოიღო გულიდან, საბოლოოდ ხვდები რომ არ გამოგდის. ასე დამემართა რუსულ ენაზე... იყო პერიოდი თავიდან, რომ ქუჩაში ზურგი მეძაბებოდა რუსული ლაპარაკი თუ მომეჩვენებოდა. ახლა ისევ დამიბრუნდა... just პოსტია, რა. შემოდგომა დადგა. არ მინდა ზამთარი... Уж небо осенью дышало, yж реже солнышко блистало...

გახსოვთ ეს ფრაზა?

«Все казалось — не живу, а так, черновик пишу, успею еще набело перекатать. А оглянулся... Вся жизнь прошла» არ გახსოვთ? რუ ძ იკ, რუდოlf, რა ძ იონ პეტროვიჩ... არც ახლა? ნუ, მაშინ არ აქვს ფილმის დასახელებას აზრი. არა უშავს... ვისაც გაგახსენდათ - ძალიან ჩემიანი ხართ ესე იგი... შეიძლება სულ არ გიცნობდეთ, მაგრამ მაინც :) და რა მინდოდა ამით მეთქვა? ძალიან ბევრი რამე. არ ვიცი, დამეზარა თუ აღარ მომინდა უბრალოდ გავრცობა... ან არ მომინდა მოწყენილი ნოტები შემეტანა ბლოგზე არა და რომ იცოდეთ რამდენი რამე მაქვს სათქმელი. და რომ ვუკვირდები, არასოდეს ვლაპარაკობ მთავარზე, ანუ არასოდეს ვწერ... არა და არის რამდენიმე ძალიან მნიშვნელოვანი თემა ჩემს ცხოვრებაში. ყველას დუმილით ვუვლი გვერდს, ან უბრალოდ გვერდს ვკრავ ოდნავ, ზედაპირულად ვეხები აქ. შეიძლება იგრძნობა კიდეც ხანდახან. თუ ძალიან ტონკი ხარ, იგრძნო შეიძლება ზოგ ნაწერში. როგორც ჩანს ასეთ რაღაცეებს პუბლიკა არ სჭირდება. მხოლოდ ერთი ადამიანია ამის მოსაყოლად და მოსასმენად საჭირო, პუბლიკა ერთი ადამიანისგან... ეს შეიძლება ოდესმე განვავრცო, თუ ძალიან გვიან არ

ასე ვხვდებოდით სექტემბერს....

Image
პოსტი ემყარება რეალურ მოვლენებს... როლებში: იური მეჩითოვი (კამერის წინ და კამერის მიღმა) - თამუნა (ვაჩნო) იურის მუზა და ფოტოსიგიჟის წამომწყები - მე ხუჭუჭა სიუ ახალი ვარცხნილობით - ნინო (კალო) დედა მარიკა - მარიკა (რომელმაც ორივე ბავშვი მიაძინა და მერე შემოგვიერთდა) ზაგრიანი მაჩო - დათო (ითონი) ”ა ტაკჟე” (ხმები და შიგადაშიგ კადრები) - გიგა (მარიკას ძმა), ნინო (კალო/მარიკას მეზობელი ახლობელი გოგონა), ნიღაბი (სანდერსის, ანუ სანდროს (მარიკას ვეჟის) ვეფხვის ნიღაბი) ი დრუგიე მოქმედების ადგილი - მარიკას აივანი მოქმედების დრო - ადრეული სექტემბრის გვიანი საღამო/ღამე მაშ ასე, ქალბატონებო და ბატონებოოო ”ერთი გიჟური საღამოს მოკლე შემაჯამებელი მიმოხილვა ფოტო და ვიდეო მასალითა და კომენტარებით (რამდენიმე სურათი ანუ ეპიზოდი მეგობრების ცხოვრებიდამ)” ყველაფერი ერთი საიმიჯო ფოტოთი დაიწყო (რომელსაც პრინციპში დიდი ფოტოსესია მოჰყვა. ყველაფერს არ დავდებ ცხადია). თამუნამ (იურიმ) არ დაიზარა, დამხატა, მომამზადა გადაღებებისთვის და მეც შევიჭერი როლებში შემდეგ ჩემში ვეფხვმა გაიღვიძა! тигрица :D მალე ეს ყველაფე