©

აზრზე არ ვარ, ამ კაბამ რატომ გამოიწვია ეს ასოციაციები და რატომ გამიცოცხლა ეს სურათები თავში: ზაფხულია. არა, “ ზაფხულია, ცხელა, ცხელა“ არა, სასიამოვნო თბილი საღამოა, გვიანი საღამო თელავში. ჩვენ სახლში. ფანჯრები ღიაა. კარებიც. მშვიდი საღამოა, მაგრამ არა გამოყრუებული. უბანში ჯერ კიდევ მოძრაობაა. ალბათ მეც გარეთ ვარ, უბნის ბავშვებთან ერთად და მალე შემოვალ. სახლში დედა და თინა ბებია მეგულებიან. დედა შვებულებაშია და მიხარია, რომ ჩამოვიდა. მამა შაბათ-კვირას ჩამოგვაკითხავს, დაგვხედავს. ბებო ჩაის დაადგამს და აუცილებლად გვთხოვს მე და ჩემ ძმას, კარაქიანი პური ვჭამოთ. ალბათ რომელიმე მეზობელიც შემობოდიალდება. ჩუსტებს კარებთან დატოვებს, ფეხშიშველი შემოვა და ჩამოჯდება თავისთვის მოლაპარაკე ტელევიზორის წინ. ციალა თუ შემოვიდა, უცილებლად ჩასთვლემს. სულ მგონია, რომ ძალიან სქელი კანი აქვს. სქელი და გადატკეცილი. თან მზისგან გაუხეშებული. შეიძლება მერიც შემოვიდეს. მერი ცოტას იქოთქოთებს, ბებიას რამეს შესჩივლებს. ტელევიზორი კი თავისთვის ირახრახებს. დღეში რამდენჯერ შემოივლის ვინმე თინა ბებოსთან, თვლა არ აქვს. ყვ