©

ვერ ვმეცადინეოოოობ! ვეეეერ! რა ვქნა?! ვერ ჩავუჯექი! და წიგნებიც... ფუ ამისი... სად ვიშოვო?! :( არ გამომატანეს... :( არა და დროოო?! კაროჩე, რა.... надо федя, надо!!!

სანამ დასაძინებლად წავიდოდე, მინდა დავწერო, ვთქვა, კიდევ ერთხელ აღვნიშნო, კიდევ ერთხელ, რომ ძალიან მიყვარს ჩემი მეგობრები! ძა ლი ან! :) და კიდევ, მიყვარს, მშვიდად რომ ვარ, რაღაც, რაც მანერვიულებდა позади რომ მაქვს უკვე, იმიტომ რომ გადავჭერი და დავისვენე. თან კმაყოფილი რომ ვარ საკუთარი თავით. :) და მიყვარს ასე მშვიდად, ოპტიმისტურად, რეალისტურ-ოპტიმისტურად განწყობილი რომ ვუყურებ ცხოვრებას, მოვლენებს და და ”სიცილის ხალისი” რომ მაქვს (რა სიტყვათშეთანხმებააა?! :D ) და საინტერესოდ გატარებული საღამოები მიყვარს :) და ასე მგონია... არ ვიცი რა მგონია :) რაღაცნაირი განწყობა მაქვს, სიტყვით ვერ გადმოვცემ. აი, ისეთი, ბუნდოვანი, თითქოს რაღაც ბურუსში ხარ გახვეული, სასიამოვნო ბურუსში, არ არის ისეთი სქელი რომ ვერ ხედავდე, ყველაფეს ხედავ. და იცი რაღაცეები თითქოს, წინასწარ იცი, და თან სახელებს ვერ არქმევ და არ იცი რა რა არის და რა იქნება, მაგრამ მშვიდად ხარ და არ ღელავ, როგორ ვთქვა... თითქოს იცი რომ ყველაფერი, რა თქმა უნდა კარგად იქნება, ზედმეტი აღელვების გარეშე, იცი რომ რაღაც უნდა იყოს, და ეს რაღაც შ

ისე, უბრალოდ იმიტომ რომ ძალიან მიყვარს ეს სიმღერა და ტექსტიც ძალიან მომწონს და სურათი, ანუ ფოტო რაღაცნაირად განწყობაში ჩაჯდა ამ სიმღერის, ნუ ჩემთვის - ჩაჯდა ისე, უბრალოდ არის რაღაცეები, რაც ალბათ ყოველთვის და ყველაფრის მიუხედავად გეყვარება ადამიანს. ეს სიმღერა, მაგალითად. ხოდა აჰა, ვდებ, რა :) ისე, უბრალოდ И то что было на бело откроется потом Мой рок-н-ролл это не цель и даже не средство. Не новое, а заново один и об одном Дорога в мой дом и для любви это не место. Прольются все слова как дождь И там где ты меня не ждёшь. Ночные ветры принесут тебе прохладу. На наших лицах без ответа Лишь только отблески рассвета Того где ты меня не ждёшь. А дальше это главное похоже на тебя В долгом пути я заплету в волосы ленты. И не способный на покой я знак подам тебе рукой Прощаясь с тобой, как будто с легендой. Прольются все слова как дождь И там где ты меня не ждёшь. Ночные ветры принесут тебе прохладу. На наших лицах без ответа Лишь только отблески рассвета Того где ты меня не ждёшь.

მალე ალბათ აღარ მექნება comp და შესაბამისად აღარც ინტერნეტი და შესაბამისად აქაც ვეღარ დავწერ ასეთი სიხშირით... მერე იმედია ისევ მექნება :) და კიდევ იმედია და კიდევ იმედია.... და კიდევ (ამეკვიატა მგონი ეს ფრაზა, 2 დღეა, არა 3! ) - надежда умерает последней! сказала вера и пристрелила любовь :D მოკლედ, თავის დროზე ერთ მეგობარს რომ არ ეთქვა ეს ფრაზა (საიდან იცის, არ ვიცი), რა მეშველებოდა პირდაპირ არ ვიცი, რა :D სიახლეებს ველოდები. რაც მთავარია გადაწყვეტილება მივიღე, და ხვალ მოვახსენებ მონათმფლობელური წყობილების უკანასკნელ მოჰიკანს, ტელეფონით, ან უკეთესია - გაფუჭებული ტელეფონით.... და მერე კიდევ უფრო კარგად ვიქნები და დაველოდები რამეს, ისე, რომ არც კი ვიფიქრებ რომ ველოდები (ახალ სამსერს :) )

”ფანჯარა. ნახატი ნახატზე მთვარეა მთვარეზე კატაა მაღალი ფეხებით თვალი გამიშტერდა აზრი გამიჩერდა გაჩერდით! ჩემს ფიქრებს ხელით ნუ ეხებით! ოთახი. საწოლი. მაგიდა. სურათი. ფოტოზე სახეა ნაცნობი თვალებით ტყუილად მიყურებთ არა გაქვთ უფლება მკაცრი ვარ იცოდეთ არ შემებრალებით. კარადა. კარები. კარებზე სარკეა იქ სხვა სამყაროა რატომ გეცინებათ?! ფოტოდან გადმოვა კატასაც წაიყვანს იქ შევა როდესაც თქვენ ღრმად გეძინებათ...”

ძალიან მომწონს, თუ - ”მიყვარს” - не громко сказано, მაშინ მიყვარს :) მოუსმინეთ ან მოისმინეთ :)

спокойно Иполит, спокойно! :D აი, ასე ვაკეთებ ახლა :D ეხლა ერთს გულიანად შევიგინები და მერე ალბათ დავიძინებ. ძალიან კარგად რომ ხარ მაშინ უნდა მოგიშალოს ვიღაცამ ან რაღაცამ ნერვები აუცილებლად, რა. ან იქნებ მე ვარ ემოციური და მე ვუყურებ ამ საკითხს ასე და სინამდვილეში არაფერია სანერვიულო? არა, სანერვიულო არაფერია, მაგრამ ვერ ვიტან ს...ულად რომ იქცევიან, რა. და საერთოდ მოქცევა და ურთიერთობა რომ არ შეუძლიათ ადამიანურად. მედიტაციას ხომ არ მივყო ხელი?! :) და გამოვამჟღავნო ჩემი ნიჭი სიმშვიდისა და დაკიდებებისა? :) არა, ნუ ღირს ამ ცხოვრებაში სამსახური და მსგავსი რაღაცეები ნერვების აშლად? არა! უხ, Radiohead-ს ვუსმენ ახლა. Street Spirit-ს. ძალიან მიყვარს! უძალიანესად. მართლა! და ძალიან დიდ სიამოვნებას ვიღებ ამათი მოსმენით, ანუ ამ ჯგუფის შემოქმედების სმენით გრც

ეს ზამთარი არ არის. ეს არის გაზაფხული. ვერ ვიტყვი, რომ გაზაფხული მიყვარს. არ მიყვარს პრონციპში. არ მიყვარს რაღაცნაირად რომ თბილა. რბილად რომ თბილა... არც შემოდგომა მიყვარს. ეტყობა მაქსიმალისტი ვარ. ზაფხული და ზამთარი! ! ! :) მაგრამ ისე, მაინც ”გამისწორდა” ეს ამინდი :) ხანდახან რამდენ რაღაცას ასწრებ, არა ადამიანი? მონდომების ამბავია . და განწყობის. და მიუხედავად იმისა რომ ადრე არ გავიღვიძე (ეს კი მიუხედავად იმისა რომ ვიცოდი, რაღაცეები მქონდა მოსასწრები), წყნარად მოვასწარი ყველაფერი. ავედი. მივიტანე. ცოტა ხანი ვიჯექი. ჩამოვედი. შევხვდი. გადავეცი. წამიყვანა (ბარემ). ავედი. შევედი. ვიჯექი. ვიჯექი. ვიჯექი. ვიეჯექი...... მერე შევედი. ვილაპარაკე. დაბალი ხმით. მშვიდად. მივხვდი რომ აშკარად კარგი შთაბეჭდილება დავტოვე და მესიამოვნა. წამოვედი. ვიყიდე. გავაჩერე. ჩავჯექი. წავედი. გადავიხადე. მიმასწავლეს. შევედი. ავედი. გამოვართვი. წამოვედი. მოვედი. ველოდები. ვწერ. მოვა. იქნება. წავა. წავალ. და ალბათ დავლევ დღეეეეეს :) გამახსენდა უცებ :) კარგი ღვინო აქვათ ხოლმე იქ ;) ნუ, გააჩნია, ისე რა ხალხი შეიყრ

კარგად დაიწყო დღე. მართალია გამაღვიძეს.... მივხვდი რომ საქმიანი ზარი იყო, ჩავახველე, ავიღე მობილური, ვითომ მეღვიძა :D ვილაპარაკე და 5 წუთში უკვე ჩართულ კომპთან ვიჯექი და საქმიან წერილს ვგზავნიდი. მერე რა? :) მერე გასასვლელი ვიყავი, და კინაღამ დავაგვიანე, იმდენი ხანი ველაპარაკებოდ-ვემშვიდობებოდი ჩეთში მეგობარს, და ძაააააააალიან ბევრი ვიცინე(თ) :D დილიდან რაღაცნაირ ხასიათზე ვიყავი, სიცილის, მაიმუნობის, ცანცარის, მხიარულების და ამ საუბრის მერე კიდევ უფრო გამხიარულებული გავედი სახლიდან საქმეს სულ ნახევარი საათი დასჭირდა. მერე - მეგობართან, რომელთან სტუმრობაც ძალიან მიყვარს. და დღისით მასთან მისვლას ხომ კიდევ უფრო მეტი და სხვანაირი ხიბლი აქვს :) ვისაუზმეთ, ვუსმინეთ კლასიკას, ვისაუბრეთ, ვიცინეთ, ვისადილეთ :) და წავედით სადღესასწაულო ლოცვაზე (გილოცავთ ”ნინოობას”) :) კარგი იყო ყველაფერი.... მმმ და ისა კიდე... არაფერი :) მერე ამოჩემებული კაფე, სადაც завсегдатые ვართ, + - რამდენიმე მეგობარი, მერე სეირნობა ფეხით და ბოლოს მოვედი სახლში და ელვის სისწრაფით გავანადგურე 1,5 შეკვრა MELLER მმმ (ეს სხ

მიყვარს გვირილები! ძააალიიიააან ბევრი და ლამაზი :)

მზე მიყვარს! ძალიან პერიოდულად ვაცნობიერებ ამას და ვხვდები რომ მზის ენერგიაზე ვმუშაობ :D ასეთი ამინდი მიყვარს, დღეს რომ იყო და ასეთი დღეები праздный და სასიამოვნო ჩემი მეგობრები მიყვარს ძააალიიიაააან! ყველა ზოგიერთი - განსაკუთრებით ძალიან :) უძალიანესად :) მათთან ერთად ყოფნა მიყვარს :P მიყვარს სიცილი აი , არ ვიცი როგორ მიყვარს :) გულიანად სიცილი მეგობრებმა კი იციან როგორც მიყვარს :) სეირნობა მიყვარს ბოდიალი ღიმილი :) მიყვარს ჩემი დანახვა რომ უხარიათ მიყვარს რომ ვჭირდები და სიამოვნებთ ჩემთან ყოფნა მიყვარს ღიმილი მათ სახეზე ყველა ახლობელის სახეზე სიმშვიდე მიყვარს ხანდახან- თავის გაგიჟება :D სხვადასხვაგან და სხვადასხვანაირად აი, ეს მდგომარეობა მიყვარს, შიგნით რაღაც რომ გიღიტინებს და იღიმები ხანდახან - ეშმაკურად :) რამდენი რამე მიყვარს და რამდენი ვინმე ცხოვრება? მიყვარს აშკარად! ოღონდ ხანდახან მავიწყდება ეს! და რომ ვხვდები - ორმაგად მაგარი გრძნობა ჩნდება :) და - მრავალფეროვნება მიყვარს :) თუნდაც ელემენტარული, მაგრამ მაინც, გადახალისება ეს თემა ვატყობ, ამით არ ამოიწურება :)

”Иногда, чтобы увидеть главное, достаточно всего лишь широко открыть глаза. А чтобы открыть что-нибудь обсолютно новое, достаточно быть открытым для него. Ведь это так просто.” просто? ადვილია ვითომ? არ ვიცი. საერთოდ, ალბათ ასეა, მართალია, სწორია, მაგრამ რამდენად ადვილია... ასე მგონია მართლა ”ფართოდ დახუჭული თვალებით” ვცხოვრობთ და вращаемся в замкнутом кругу.... კიდე რომ მინდა რაღაცეების დაწერა და ვერ ვწერ?! :( წავალ და გავაგრძელებ ვირტუალურ საუბარს მეგობართან...

”Впервые в жизни я открыл для себя счастье моногамии. Приглашаю разделить его со мной.” оригинаьное предложение, не так ли?! :) პრაგმატულია, და თან დევს ყველაფერი ზუსტად. ჩემი საყვარელი წიგნიდან არის.... ეს წიგნი არ არის ინტერნეტში, ასე რომ არც ლინკს ვუთითებ და არც სათაურს :)

Он слышал ее имя - он ждал повторенья; Он бросил в огонь все, чего было не жаль. Он смотрел на следы ее, жаждал воды ее, Шел далеко в свете звезды ее; В пальцах его снег превращался в сталь. И он встал у реки, чтобы напиться молчанья; Смыть с себя все, и снова остаться живым. Чтобы голос найти ее, в сумрак войти ее, Странником стать в долгом пути ее; В пальцах его вода превращалась в дым. И когда его день кончился молча и странно, И кони его впервые остались легки, То пламя свечей ее, кольца ключей ее, Нежный, как ночь, мрамор плечей ее, Молча легли в камень его руки. უბრალოდ ძალიან მიყვარს ეს სიმღერა რამდენიმე წლის წინ, ალბათ ასე 4-5 წლის წინ ჩამოსული იყო Борис Гребенщиков. კონცერტი ჩატარდა გრიბოედოვის თეატრში. იქ მოვისმინე პირველად, ეს. სახელი სიმღერის მაშინ არ ვიცოდი. და ჩემთვის დავარქვი он и она :) ახლა ვიცი რაც ჰქვია. ხოოო, და მოკლედ თუ გინდათ მოსმენა, ”დაკლიკეთ” სათაურზე და მერე გახსენით მეცხრე სიმღერა (09). ნუ, ერთ-ერთი ვარიანტია, რა, შესრულების :) სულ ეს იყო რაც ამაზე მინდოდა

- Ты не думала стать писательницей? - Я подумаю об этом....

მინდა აქ მინდა აქ პატარა სასტუმრო მინდა აქ პატარა სასტუმრო მქონდეს მაგრამ ჩემთვის არავის დაუტოვებია დიდ მინდორზე ერთ ხესთან დიდი ქვის ძირში ჩაფლული ყუთი... და არც.... მოკლედ, ეს ოცნება ცხადია ოცნებად დარჩება :) но: Wünsche sind nur gut solange man sie noch vor sich hat :) შეხედე ყველაფერს დადებითი მხრიდან. ყოველ შემთხვევაში ეცადე. ნუ, ფილმს მაინც ვუყურებ კიდევ ერთხელ და მრავალჯერ დიდი სიამოვნებით. ამ ფილმს...

1. Маленькие сумочки Зачем нужна сумка, в которой не умещается даже кошелек? И что в ней вообще умещается? Блеск для губ и пачка бумажных платков? А если меня (его. твоего мужчины) не будет рядом, откуда ты достанешь зонт в случае дождя, огнетушитель в случае пожара и лыжи в случае внезапного снегопада? Уж лучше совсем без сумки, чем с такой! 2. Опасные вопросы Зачем задавать вопросы, на которые ты на самом деле не хочешь получить ответ? И какой ответ ты рассчитываешь услышать, спрашивая, нравится ли ему твоя подружка? "Это чучело?" А может быть: "Да, она супер, секси, настоящая звезда!" В первом случае ты обвинишь его в черствости и женоненавистничестве. Во втором - вообще перестанешь разговаривать. И с подружкой тоже. 3. Джинсы, джинсы, джинсы... Зачем тебе 100 пар джинсов, если у тебя только одна попа? К тому же все эти 100 пар абсолютно одинаковые. Логика где? 4. Салат и вода без газа Почему ты говоришь, что не голодна, и заказываешь только салат и стакан воды б

აი. ეს არის განწყობა, რა. ისე მიდის და მოდის, ისე იცვლება.... დღეს კარგი ამინდი იყო. დღისით შევიგრძენი. ვიყავი საქმეზე, რომელზეც წასვლა მეზარებოდა. მაგრამ საბოლოო ჯამში კარგ ხასიათზე დაბვრუნდი უკან. ხალხი, ნაცნობები, ძველი. საქმე. მსჯელობა. გაზიარება. გეგმები. ამჯერად ნერვების მოშლის გარეშე დამთავრა. +შოკოლადი საჩუქრად, ...ქვეყნიდან ჩამოტანილი ... სოციოთერაპია :) დასვენება კარგია, მაგრამ საქმეც კარგია... შორს წამოყვანს ახლა ამაზე ლაპარაკი. ახლა არ მინდა მერე? სადილი.ერთი ჭიქა გემრიელი ღვინო მერე მეგოვბართან. მოკლე, მაგრამ სასიამოვნო ვიზიტი. და ისევ ”შედიხარ ფორმაში” უცებ. ისევ ხუმრობ შენებურად. იცინი. და მერე გახსენდება - Но если есть в кармане пачка сигарет, Значит все не так уж плохо на сегодняшний день.... მერე ისევ მეგობრებს ეკონტაქტები. უკვე ვირტუალურად. კიდევ უფრო დამშვიდებული. და ხვდები რომ ამ ცხოვრებაში არაფერი ღირს ნერვების მოშლად. მით უმეტეს, როცა არ იცი რაზე გაქვს ნერვები მოშლილი :) ისევ გახსენდება რომ ბევრი წვრილმანია, რომელიც გახალისებს. ბევრი სასიამოვნო, თითქოს უმნიშვნელო

да, я на грани ოღონდ აზრზე არ ვარ რატომ ასე, ნელ-ნელა მივედი და რაღაცეები ხდება შიგნით ის პერიოდიც დიდი ხანია აღარ მქონია, არანორმალურად კარგ ხასიათზე რომ ვიყავი ხოლმე უმიზეზოდ და თან ყველაფერში რომ შემეძლო მენახა ამის მიზეზი.... და საერთოდ, მინდა ვინმემ გააღოს რკინის კარი და დაიყვიროს მაგრად! დამიყვიროს. შემაჯანჯღაროს. გამომაფხიზლოს. მითხრას რა ხდება. რომ ასე არ შეიძლება. გამახსენოს რომ მე ასეთი არ ვიყავი. რომ მე სხვანაირი ვარ. მკითხოს სად გაქრა ის ხალისი. და დამანახოს რომ არ გამქრალა, რომ სადღაც მიმალული მაქვს. restore გაუკეთოს ჩემს ძველ ”-”ს. რას, არ ვიცი. რაც მომწონდა. რაც კარგია. იქ შემიყვანოს სადაც სიცილი შემიძლია. სადაც ისევ გულით ვიცინებ. სადაც ხალისი დამიბრუნდება. და ეს უსახელო მარაზმი გაქრება. ან იქნებ დრო მოვიდა უბრალოდ გადაფასების? ყველაფრის გადაფასების ცხოვრებაში. იქნებ დრომ მოვიდა მიხვედრის რომ სხვა რაღაც უნდა ვაკეთოთ უკვე. ააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააა и это пройдет......

არა, რა სიგიჟეა ახლა ეს? ოთხის ნახევარი ხდება. აღარ ვაპირებდი აქ შემოსვლას. და საერთოდ, დავწერე წეღან და მერე ვიფიქრე დავწვებიმეთქი, მაგრამ მივხვდი რომ არ მეძინებოდა და შევბოდიალდი სხვაგან. იქაც დავწერე. მერე იქიდან კიდევ სხვაგან გადავედი, იქიდან კიდევ სხვაგან და ა.შ. და ერთი-ორგან კიდევ დავწერე... გავაფრინე მგონი და საერთოდ, ასე თუ გაგრძელდა, ვინმე დაწერს კიდევ ერთ ”მეტამორფოზა”ს. და იქ იქნება აღწერილი როგორ გადაიქცა ახალგაზრდა ქალი (? ასეა, მგონი, ამ შემთხვევაში :) ) ღამის არსებად. ღამურად მეთქი ვერ დავწერ, ვერ ვიტან... ან მე თვითონ დავწერ მოთხრობას в стиле "Аксолотль” ... ;) წერა შველის. ათავისუფლებს. ამსუბუქებს. ერთ-ერთი საუკეთესო საშუალებაა ბევრი რაღაცისთვის და მიხარია რომ აღმოვაჩინე.... ახლა კი მართლა უნდა დავიძინო. არ შეიძლება საკუთარი დროისა და რესურსების ასე ბოროტად გამოყენება. ბევრი ძილი მინდა. ბეეევრიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიი (პერსპექტივაში რომ პატარავდებოდეს ეს ასო ”ი” კარგი იქნებოდა :D )

ხვალ ისევ გათენდება. უკვე დღეს. რამდენიმე საათში გათენდება. მერე რა? მერე ისევ დაღამდება. ისიც რამდენიმე საათში. რამდენიმეა, აბა, რა.... გგონია რამეა ეს 12-13 საათი? ხო, შედარებითია ყველაფერი.... поворот გამახსენდა. ფილმი. ბოლოს ასე ელვის სისწრაფით იცვლება კადრები. ცა ჩანს. ჰორიზონტი. და დილა. შუადღე. საღამო. ღამე. სწრაფად ცვლის კადრები ერთმანეთს... ”...თენდება, ღამდება, ღამდება, თენდება, დღეები მირბიან ფონი კი ერთია და ბოლოს ამ ფონზე საათი ჩერდება....” ეს ”ბოლოს” არ ვიცი როდის იქნება, მაგრამ ხომ იქნება.... გაჩერდება. ჯერ კი დნება.... და დარბიხარ. სუნთქავ. აკეთებ. აფუჭებ. ნერვიულობ. იცინი. გულით. ისე. გიხარია. აღარ გიხარია. გტკივა. ძალიან. ცოტა. აღარ გტკივა. ისევ დარბიხარ. მიდიხარ. ლაპარაკობ. რისთვის? ხანდახან სავსე ხარ. ისე, რომ არ იცი სად წაიღო ენერგია, ვის გაუღიმო, ვის დაახარჯო ამდენი დადებითი მუხტი და რას. ისე, უმიზეზოდ ხარ შეიძლება. ხანდახან ცარიელი. folder empty. ეძებ. რას? ისე ეძებ, თვითონვე ვერ ხვდები. უნდა მოასწრო. რა? უნდა მოასწრო. რამე. რამე მაინც. მერე მიხვდები რა უაზროა

.................................... маразм просто пишу, просто так а ведь просто кошки не ебутся фу б.... რა განწყობაა ახლა ეს? არაფერი. ძალიან ბევრი ”არაფერია” ამ ცხოვრებაში. ზედმეტად ბევრი ”არაფერი”... и надолго все это?

უფრო სწორად ღამე პირველი. 1001 ღამიდან პირველი... :D ესეც ჩემი ბლოგი :) მივხვდი რომ მჭირდებოდა აშკარად. ადგილი მჭირდებოდა, სადაც დავწერდი, ვილაპარაკებდი, დავიცლებოდი, როცა მინდა ”წავიდოდი”, შევიდოდი... ”სხვაგან” ვწერდი აქამდე იმას, რაც აქ უნდა მეწერა :) ცოტა დაძაბული ვარ თითქოს თითქოს სცენაზე ვარ, და ვიცი რომ მიყურებენ, დაინახავენ, წაიკითხავენ, შეაფასებენ, გა(მ)აკრიტიკებენ და ა.შ. თითქოს კარი გავხსენი და ეხლა published იქნება ყველაფერი არა, ყველაფერი არა, ცხადია ნუ, ვფიქრობ რომ მაინც კარგი ვქენი. და შევეჩვევი ნელ-ნელა. ისე როგორც თავის დროზე იმ ”სხვაგან”ს შევეჩვიე და ისევე დავწერ როგორც იქ მორჩა მეძინება