©

 07:55 ასეთ დროს გარეთ კი არა, ძილიდანაც არ გამოვსულვარ რამდენი ხანია. რა სხვანაირია ასეთ დროს თბილისი. და ალბათ ნებისმიერი ქალაქი. თბილისის მერე პირველივე ბათუმი წარმოვიდგინე. როგორია ნეტა ბათუმის ქუჩები ასეთ დროს? ჩვენთან ხომ ყველა და ყველაფერი გვიან იღვიძებს. იყო დრო, დილის 8 საათზე უკვე ანტრეში, ყავის რიგში, დიახ რიგში ვიდექი ხოლმე. თუნდაც რამდენიმე კაციანში. მე და 2-3 უცხოელი, ან იშვიათად - 1-2 ჩემნაირი ქართველი, რომელიც ამ დროს უკვე სამსახურში მიდიოდა. ასეთ დროს, ცხადია, სხვა არაფერი იყო ღია. ჩემი სამსახური კი - ძალიან შორს. თუ ცოტა ადრე მივიდოდი, ანტრეშივე ვასწრებდი საუზმეს. თუ არა - ცხელ-ცხელი ყავა და შოკოლადის პლიე თან მიმქონდა. კვირაში 3x ასეთმა საუზმემ ამაკრეფინა +3კილო, როგორც მახსოვს. და თუ მანამდე ყველაზე დაბალი წონის A4 ფურცლის ზომას მადარებდნენ სისქეში, მერე დაახლოებით მუყაოს საქაღალდის მასალის სისქემდე ავედი. მგონია, წინა ცხოვრებაში იყო ეს ყველაფერი. ადრე, ასევე წინა ცხოვრებაში მიყვარდა ხანდახან კვირა დილის, ადრე დილის თბილისი. კვირას მით უმეტეს, კიდევ უფრო გვიან

 კი, ჯადოსნური დღესასწაულია.  ახლა დილის 6 საათი ხდება. შობა დაღამდა და მეორე დღე თენდება უკვე. ფილმი დამთავრდა, "Noel". ბოლოსკენ მივხვდი, რომ ნანახი მქონდა ოდესღაც. თავიდან, ყურება რომ დავიწყე, სხვა ფილმს მივამსგავსე. ნამდვილად არის რაღაც პარალელები და ვფიქრობ, Love actually რიმეიკი თუ არა, ოდნავ მაინც არის გადამღერება ამ ფილმისა. ყოველ შემთხვევაში, რეჟისორი ნამდვილად იყო ცოტათი ინსპირირებული Noel-ით.  ვიტირე რამდენიმე მომენტზე, განსაკუთრებით ბოლოს. ემოციური ფონი ისედაც გამძაფრებული მქონდა გუშინ ღამიდან დაწყებული, დღევანდელით გაგრძელებული და ეს ფილმი ყველაფრის დაგვირგვინება და კულმინაცია აღმოჩნდა გამთენიისას.  კი, ნამდვილად სიყვარულის და სიკეთის დღესასწაულია. და კიდევ პატიების. შენც უნდა აპატიო და შენც გაპატიონ. თუ რამე სათქმელი დაგრჩა, თქვა, არ დამალო. თუ გეტირება - იტირო. თუ გეცინება - იცინო. არ შეგრცხვეს არც ემოციების, არც გრძნობების და არც მათი გამოხატვის.  და ახალი წელი სრულიად ახლის და კიდევ უფრო კარგის მოლოდინით უნდა დაიწყო. ისევ უნდა გჯეროდეს რეალური სასწაულების და დ

ცოტა უაზრო, მაგრამ თავის დროზე რომ გვეცინებოდა, ისეთი სკეჩი გამახსენდა. იმ დროს სიტყვა სკეჩიც არ არსებობდა, ან ჩვენ არ ვიცოდით: "ახალი წელი მოსულა" - ამბობს ბიჭი. "უზრდელი" - პასუხობს გოგო და სილას აწნავს. და ამ დუბლს იღებენ მილიონჯერ. ახლა არ მახსოვს, რა იყო ამაში სასაცილო, მაგრამ მაინც მეღიმება, უბრალოდ წარსულზე, ალბათ. ხოდა უზრდელობაში არ ჩამომართმევთ, თუ ვიტყვი, რომ მართლაც მოსულა ახალი წელი. ელვის სისწრაფით კი გარბის დრო. რას ვიზამთ. განსაკუთრებით ბოლო ორი წელი. ეს პერიოდი სრულიად არეული მაქვს და როდის რომელ წელს რა მოხდა, რა დაიწყო, როდის დავბრუნდი და ა.შ., აზელილი მაქვს ერთმანეთში.  პირველ რიგში, რასაც ახალ წელს ვისურვებდი ყველასთვის, ამ წელს, წლის დასაწყისშივე, ძალიან მალე და უმტკივნეულოდ დასრულებულიყოს პანდემია და უცებ თუ არა, ნელ-ნელა მაინც დავბრუნებოდეთ ძველ, ან ჯობს - ახალ, უკეთეს ცხოვრებას. ისე, შეიძლება რამე ახალს დაუბრუნდე? კი, ალბათ ძალიან უცნაური რაღაც ხდება აქ, ახლა ჩემ თავს: ვზივარ ვერაზე ერთ პატარა საყვარელ კაფეში და საუზმის მოლოდინში ვსვამ ცხელ.