.......
გახუნდა, ხალხო, ეს ყველაფერი, გახუნდა...
:(
ეხ...
:(
ეხ...
წერილი #13-1
ეს იქნება წერილები, რომლებიც არ გაიგზავნება. დღეს კვირაა. ჯერ კიდევ. კარგი კვირა დღე მოვიწყე, პრინციპში. საქმეებს გუშინ მოვრჩი, სახლის ლაგებიან გაკვეთილებიანად. დღეს ვარჯიშზეც არაფერზე ვიყავი ჩაწერილი. ასე რომ... ამინდი კი იყო კარგი. გუშინ მეგობარი შემითანხმდა, მოვალო. მეგობარი, რომელსაც ჩემი ბინა არ ჰქონდა ჯერ ნანახი. ხოდა ეგ "ივენთი" მქონდა დღეს. ცოტა ვიდიასახლისე და მშვენიერი საღამო გავატარეთ. და უსაყვარლესი საჩუქარი მივიღე, რომელსაც პოსტის ბოლოს ნახავ სურათზე. იქვე ჩემ გამომცხვარ უგემრიელეს კექსსაც მოკრავ თვალს. ხელი მიმირბის, არა და 11 საათი ხდება და ვცდილობ, ღამე მაინც არ ვჭამო ტკბილი. არა და მაცდურად გამოიყურება. ხვალიდან ისევ სწავლა მეწყება. დღეს დავალებები უკვე გაუხსნიათ. და წეღან, რომ ავალაგე ყველაფერი, გავხსენი და შევყევი, რამდენიმე გავაკეთე, ასე ვთქვათ "საქმე წინ წავიგდე". ისე, ორი საღამოა, ბილეთებს ვუზივარ. ძალიან ადრე უნდა მეყიდა, როგორც ჩანს. ახლა ფრენაც და მატარებელიც საკმაოდ გაძვირებულია. ბოლოს, ოპტიმალურ ვარიანტზე შევჯერდით, რომელიც ასე სპონტანურად...
Comments
ვ ჩომ ძელო
გახუნდებოდა, აბა რას იზამდა, მერე რა
გაზაფხულზე ისევ შეფერადდება ხასხასა ფერებად, მააშ.
ნუ გაქ ეხლა შენ Hoch-ები და Tief-ები, იცი შენ, რასაც ვგულისხმობ.
ჰარც
კაი აბა, მივხედე საქმეს
ჩემი შინაგანი მდგომარეობა არ გახუნებულა და ამინდს და ზამთარს და ა.შ. აღარ ემორჩილება :) კაია, ხო?! :) და აღარ მივცემ უფლებას გაTiefების :D
სხვა რამეზე მქონდა ლაპარაკი, გარეთ მიმდინარე მოვლენებზე, პირველ ორ დღეს... და იმაზე რომ გახუნებული მეჩვენებოდა ეს ყველაფერი უკვე. ძველი დრო გამახსენდა, იგივე ფონი, იგივე ადგილი, ხალხი ფაქტიურად იგივე და სხვა სახელები. და - იდეა, რომელიც მაშინ იყო და ეხლა აღარ არის. და მომეჩვენა გახუნებული ეს ყველაფერი წლების მანძილზე...
აღარ მინდა მოკლედ ამაზე...