©

ზუსტად ორი თვე გასულა ბოლო პოსტიდან.  და 2 კვირა და 2 დღე გავიდა, რაც ვენაში ვარ. ხო, ვენაში ვარ. იმ დღეს მეუბნებოდნენ მეგობრები, ერთი-ორი ფოტო მაინც დადე, ხალხმა გაიგოს, რომ მანდ ხარო. ხო, ვინც ასე პირადად ჩემგან არ იცოდა, ვერც მიხვდება, რომ აქ ვარ უკვე. რაც ჩამოვედი, ველოდები, რომ მოვიდეს წერის სურვილი და დავწერო. მაგრამ რაღაცნაირად გარბის დრო და აი დღეს კიდევ ერთხელ რომ ვიარე ლეპტოპაკიდებულმა, იმის იმედით, რომ დღეს მაინც დავწერდი, ქალაქში 4 საათიანი სიარულის მერე ბოლო გაჩერება სტარბაქსი ავირჩიე, რაც ძალიან არაავსტიული და არავენულია, გეთანხმები. მაგრამ ეტყობა ჩემი ექსპატური ცხოვრება გამახსენდა ბაქოში, სადაც მინიმუმ კვირაში ერთხელ, ხან ორჯერაც ანტრედან ან სტარბაქსიდან ვწერდი "ბაქოს ქრონიკებს". ტრადიციასავით მქონდა. სტარბაქსში ჩემი საყვარელი ადგილიც მქონდა, ფანჯარასათან. ყველაზე გემრიელად იქ "იჯდომებოდა" და იწერებოდა. ხოდა ახლაც ასე გადავწყვიტე. აქ არავის უკვირს ლეპტოპგახსნილი ჯდომა.  მგონი წერითი ბლოკადა მაქვს. უამრავი რამე მაქვს თავში და საერთოდ, შიგნით. უამრავი რ

ზაფხული და წიგნი (ეს უკანასკნელი უკვე მერამდენედ) ერთად დავამთავრე. ზაფხულის წიგნი. ბოლო სიტყვები იყო: ამ სიზმართან ერთად დასრულდა ზაფხულიც... ხოდა აი, ვწევარ მზეზე, აუზი იცლება, ბოლო თუ არა ერთ-ერთი ბოლო შაბათ-კვირაა ასეთი ცხელი და მზიანი ალბათ ამ სეზონზე. შეგრძნება მაქვს, რომ ბოლო წვეთამდე გამოვწურე ზაფხული. მართალია, ბოთლებში ვერ დავაყენე, მაგრამ ფოტოებით და ვიდეოებით შევინახე. ამ ფოტოებს იმ ბოთლებივით გავხედავ ხოლმე მზეზე და გამახსენდება, ის, რაც შეიძლება ისე ამომივარდეს თავიდან. ეს ჩიტი რაღაც საყვარელ ხმებს გამოსცემს და თვითონაც ძალიან საყვარელია და ლამაზი. თითქმის მთელი ზაფხულია, ვცდილობ, ობიექტივში მოვიქციო, მაგრამ გამირბის. პეპლებს ვიჭერ ობიექტივით და ამ ჩიტს - ვერ :) ხმა მაინც ჩავიწერო, არა? გუშინდელი საღამო იქვე ეზოში შემწვარი მწვადებით დაიწყო, აქგე, გვერდზე ეზოში. მწვადი, ღვინო, არაჩვეულებრივი ხალხი და გემრიელი ურთიერთობა. მერე ჩვენთან გადმოვინაცვლეთ ჩაიზე და ჩემი გამომცხვარი კექსით, ჩაით და საინტერესო სასმელით განვაგრძეთ, სხვებიც შემოგვიერთდნენ და ისევ ეს გემრიელი ურთიერთობ

ამ ბოლო დროს ძალიან ბევრს ვფიქრობ. შეიძლება ზედმეტად ბევრსაც. ალბათ იმიტომ, რომ როგორც იქნა მომეცა ფიქრის დრო. ამდენი დრო ბოლო... მმმ... 2,5 წლის მანძილზე ერთად აღებული არ მქონია ალბათ. ხოდა ავდექი და ავიღე ეს დრო და მაქსიმალურად შევირგე გონების განიავება, სხეულის მოდუნება, დასვენება... მაგრამ რაღაც ეტაპზე ფიქრები წამოვიდა. საღამოობით განსაკუთრებით. უფრო სწორად ღამე.  ჯანდაბა რუსებს, მაგრამ ერთი კარგი გამოთქმა აქვთ: უტრო ვეჩერა მუდრენეე. და ასეც არის. ის, რაზეც საღამოს გვიან "იგრუზები", ის რაც ამ დროს რთულად გეჩვენება, გაწუხებს, დილის და დღის შუქზე სულ სხვანაირი ჩანს. უფრო მარტივი და ერთი ხელის მოსმით მოგვარებადი. ან სულაც ქრება და არაფერია მოსაგვარებელი რეალურად.  ვიცი, სრულიად გაუგებრად ვწერ. უფრო სწორად, რაზე ვწერ, ვერ მიხვდები. და საერთოდ, მივხვდი, რომ როცა რაღაცაზე ბევრს ვფიქრობ ან როცა რაღაც მაწუხებს ან მაფიქრებს, იმაზე არ ვწერ. უფრო სწორად - არ / ვერ ვყვები. ხოდა ახლაც ასეა. უბრალოდ ემოციების დონეზე ვცდილობ გაზიარებას. დღეს კი საკმაოდ ემოციური დღე იყო.  შემიძლია, გავჩე

ჯერ სამადლობელი პოსტის დაწერას ვაპირებდი. უფრო სწორად, დაბადების დღის მოლოცვის სამადლობელოს კი არა, უფრო გლობალურს თუ მასშტაბურს, თუ რაც არის. მოკლედ, ქვემოთ მიხვდებით, თუ ჩაიკითხავთ ბოლომდე. მერე ვიფიქრე, ამას მოლოცვებისთვის მადლობას მივაბამ მეთქი. მერე კიდევ რაღაც აზრები მიემატა და საბოლოოდ, ეს ყველაფერი იმხელა გამოდიოდა, ბარემ ბლოგზე დავწერ და ლინკად დავდებ მეთქი.  აქ წერას რომ ვიწყებ, ძირითადად არ ვიცი ხოლმე, რას დავწერ. ან რამე ერთი მომენტი, განწყობა, ფაქტი ან შეგრძნება ხდება ბიძგის მომცემი და მერე იწყება და ებმება ბევრი რამ. და მერე, შეიძლეა აჯაფსანდალიც გამოდის, მაგრამ შეძლებისდაგვარად სტრუქტურირებული და ნაწილებად დაყოფილი.  ახლაც ასე გამომივა, ალბათ. უბრალოდ ამჯერად, ვიცი ერთი-ორი რაღაც, რაზეც მინდა, დავწერო და ვეცდები, ძალიან არ გადავუხვიო და ბევრი არ ვიბოდიალო :)) აი ამ წამს უნებლიედ მოვისმინე მინი ლექცია თემაზე ტრანს-ცხიმები. სასაუზმედ ჩვენ კომპლექსში არსებულ ძალიან საყვარელ კაფეში "ნიბლე" შემოვედი (ლილისი ვინც იცის, ლილისს ეკუთვნის ეს კაფეც). ვისაუზმე, ახლა ყავას

 ძვირფასო მარიამ, როგორ ბრძანდებით?  არ მომიწერია რამდენი ხანია.... ეს ლექსი იცი? :)) თუ იცი - წესით გაგეცინება. ერთი პერიოდი ძალიან ატაცებული იყო და ყველა შესაძლო და შეუძლებელ სიტუაციაში ტრიალებდა, რა თქმა უნდა ხუმრობის მიზნით. და რა თქმა უნდა, ჩემი და ჩემი მეგობრების ხუმრობის და ციტირების საგანიც არა ერთხელ გამხდარა.  ისე, ხუმრობა იქით იყოს და წერილი დიდი ხანია არ მომიწერია. თუ არ დამიწერია. რეალურად ხომ უმისამართო წერილებია ეს.  ზღვაზე ვარ, კერძოდ კი - კვარიათში. ოჯახთან ერთად. არაჩვეულებრივი დასვენება გამოვიდა, რამდენადაც ეს აქ, საქართველოში შესაძლებელია. მართლა დავისვენე და განვიტვირთე. ცოტა ხნის წინ მეგობრებს ვწერდი, კი ბოლო დროს "ლაითი" რეჟიმი მქონდა და აგარაკიდან მაგ რეჟიმში ვმუშაობდი, მაგრამ მართლა არაფერი რომ მეკეთებინოს, არც ერთი გაკვეთილი, არაფერი სამეცადინო და საფიქრალი, ასე გადაბმულად მთელი კვირა ბოლოს როდის მქონდა, არ მახსოვს. ხო და ძალიან მნიშვნელოვანია ჭეშმარიტი დასვენება.  ერთი-ორი დღის წინ მემორიში წავაწყდი საკუთარ სტატუსს. ვციტირებ:  "ბუკოვსკიმ თქვა,

ღამის ხმები. ხო, ძირითადად ღამე ვ/გწერ. აი დიასახლისები ყველაფერს რომ მორჩებიან, ბავშვებსაც დააძინებენ და მერე დაღლილებს ჯერ არ უნდათ დაძინება, რომ ამ 24 საათს ცოტა დრო თავისთვისაც გამოსტყუონ, დაახლოებით ასე. ჩემთან თითქოს რა შუაშია, მაგრამ მაინც.  ღამის ხმები აივნიდან. ღამის ხმაა ჭურჭლის სარეცხი მანქანის ხმაც, რომელმაც მამცნო, რომ მუშაობა დაასრულა. კლავიატურის ხმაც სხვანაირად ისმის ღამით. ხვალ დიდი დღეა. უფრო სწორად, უკვე დღეს. არის ასეთი გამოთქმა - "ბურთი მრგვალია". ხოდა სულელურია თუ როგორიც არის, რა მნიშვნელობა აქვს, მოკლედ, ბურთი მრგვალია და ყველაფერი შეიძლება მოხდეს. და რომც არ მოხდეს, მაინც დიდი დღეა და შინაგანი ფორიაქი.  ერთ-ერთ ჩათში წინასაფეხბურთო განწყობაზე იყო ლაპარაკი, ვიდეოების, სტატუსების, ფეხბურთელებისადმი მიძღვნილი ლექსების გაზიარება. ხოდა მეგობარი მწერს, შენ ადექი და ბლოგი მიუძღვენი, არ იმსახურებენო? როგორ არ იმსახურებენ, მაგრამ იმდენად მიხარია ხვალინდელი თამაში, რომ ვერაფერს ვწერ. უფრო  - ვმოქმედებ. შეიძლება ცოტა არაადეკვატურად გეჩვენოს ეს ქმედებები, მაგრამ.

ღამეა. აივანზე ვზივარ. აგრილდა. ბოლო 1 კვირაა ალბათ, რაღაცნაირად ძველ რეჟიმში ვარ, ფაქტობრივად ყოველ საღამოს სადღაც გავდივარ. მგონი უწყლობის ბრალია. დაახლოებით საღამოს 7-ზე წყვეტენ წყალს. და მერე ვდგები და გავურბივარ ამას.  ნუ უწყლობას დაემთხვა ფეხბურთის ყურება სხვადასხვა ლოკაციებზე, ასევე ერთი მეგობრის შვებულებაში დაბრუნებად, უკვე შემსუბუქებული გრაფიკი, ზაფხული და და და... დღეს გზადაგზა გადავაკეთე გეგმები და დავაქენსელე შემოთავაზებები. საბოლოო ჯამში, ჩემებთან მივედი, იქ ვუყურე ფეხბურთს. ერთს ვიტყვი - სხვა რაღაცეებთან ერთად, ბოლო პერიოდში კიდევ იმისთვის ვარ მადლობელი, რომ ამას მოვესწარი - საკუთარი ქვეყნის გულშემატკივრობას ჩემპიონატზე - ეს რაღაც სხვა ყოფილა... მერე ისევ დავაქენსელე სხვადასხვა ვარიანტები და წამოვედი სახლში. ხანდახან კი არა და ძირითადად არაჩვეულებრივად ვგრძნობ აქ თავს. განსაკუთრებით კარგია ხოლმე დაბრუნება, და კიდევ უფრო განსაკუთრებით - როცა დილიდან გასული ვარ და ემოციურად დატვირთული დღის ბოლოს შემოვაღებ ჩემ კარს და ნაცნობი სურნელები და ფერები მხვდება. სამაგიეროდ არ დამხვდ